Kuyudaki Işık

SUİKAST (Bölüm 40)

   Havaya çöken sis görüş mesafesini düşürmüş, insanlar akşam saatlerinin yaklaşmasıyla evlerine çekilir olmuşlardı. Sokaktan geçen bir yoğurtçu, boynuna astığı yoğurt kovalarının ağırlığından usanarak köşe başında mola vermişti. Karşı kaldırımdan geçen yüzü kapalı bir adam boynuna doladığı atkıyı düzenleyerek yoluna devam ediyordu. Aşağı sokaktan gelen eskicinin sesi, sokağın ıssızlığını bozuyordu.

Karşıdaki atkısını düzelten adam kaldırıma çökmüş olan yoğurtçuyu bir kaç adım geçerek durdu. Yoğurtçunun ona bakması üzerine yine atkısını düzeltmeye başladı. Anormal olayların olacağını anlayan yoğurtçu yükünü yüklendi ve hızla oradan uzaklaşmaya gayret etti. Sisin iyice çoğalmasına yakın bir zamanda Ayhan ve Cemal yüzlerini örterek, Cemallerin evine gidiyordu. Kendi sokaklarına girdiği vakit Cemal, karşıdan çorapsız olarak terliklerini giymiş kız kardeşini gördü ve durdurdu.

+ Nereye kız bu saatte?

- Heç. Bakkal kapanmadan ekmek alacam.

+ Niye bir çorap giymedin ayağına.

Kız utanarak;

- Yırtık çoraplarımı annem sobaya attı. Yenisini al da giyem o zaman.

+ Yürü çabuk git gel. Evde bekliyorum ha.

Koşarak bakkala giden küçük kız, annesinin çorabını sobaya attığından değil de abisine takıldığından yalan söylemişti.

Cemal'in annesi üst katın penceresine astığı yatak çarşafını alırken oğlunun ve arkadaşının geldiğini gördü. Merdivenlerden aşağı inen kadın onlara kapıyı açacaktı ki dışarıdan ard arda silah sesleri duyuldu. Hızla kapıyı açtığında karlar üzerinde uzanmış Cemal'i ve Ayhan'ı gördü. Sokağın kapladığı beyaz karlara artık bir renk daha karışmıştı. Yerde yatan gençlerin kanı.

Oğlunu yerde yatarken gören anneden feryat figanların yükselmeye başladığı sokakta, karşı kaldırımdaki yüzü kapalı adam hızla yukarı doğru koşmaya başladı. Bakkaldan dönen küçük kız ise abisinin vurulduğunu görmüş yalın ayak olay yerine koşmuştu. Atılan tüm çığlıkları engelleyen kar, olabildiğine sesleri yutuyor ve inadına gürül gürül yağıyordu.

Cemal ve Ayhan oldukları yerde can vermişlerdi. Cenazelerine Şevki ve bir kaç kişi hariç solculardan neredeyse kimse vurulurum korkusuyla gitmemişti. Herkesin dağıldığı mezarlıkta Cemal'in toprağını kapatan sadece yağan kar değil bir de annesiydi.

Mezar başında dua okuyan imama yaklaşan sol grup üyesi Cevher, imamın kulağına eğilerek 'boşa dua etme hoca, onun affedilecek günahı yok. 'Dedi. Bu duruma oldukça sinirlenen Şevki ise Cevher'in kolundan tutarak onu sürüklercesine mezarlığın dışına götürdü. Mezar başında kalanlar ise bir Cemal'in annesi bir de kız kardeşiydi. Kız kardeşi; ' Ağabey. Vallaha da çoraplarım var. Sana şaka yaptım abim. Ne olur kalk, ben senden çorap istemiyorum.' derken, anne ise hıçkırıklarla ağlıyordu.

Siyasetin ne önemi vardı mezar başında dua edecek sevenin olmadıktan sonra.

Mezarlık dışına çıkan Şevki, Cevher'e hitaben;

+ Oğlum sen salak mısın?

- Niye lan ne var bunda.

+ Kendini komünizm kucağına attıysan da Moskoflar gibi dinsiz olmana gerek yok. Bu bir ideoloji meselesi. Ne demek ulan onun günahı yok. Sen misin mizan terazisi?

- Bırak ya Şevki. Ne desek olay oluyor.

Uzaklaşan Cevher'in ardından sinirle bakan Şevki ne yapacağını bilemez halde mezarlığın kapısında Cemal'in annesini ve kız kardeşini beklemeye başladı. O, onları beklerken birden aklına Suphi geldi. Nerelerdeydi bu çocuk. Bir an onunda ölmüş olabileceği ihtimalini düşünerek mezarlığa baktı. Düşündüğü bu kısa ihtimal bile onun gözünün dolmasına neden olmuştu.

Mezarlığın yokuşundanönce dua okuyarak gelen imam indi. Şevki imamı kapıda başıyla selamlayarak ;'İmam amca, o meczubun kusuruna bakma. Kör cahildir o. ' Dedi. İmam onatebessüm ederek omuzunu okşadı ve ilerleyip sokağa doğru yürüdü. Ardındanmezarlığın yokuşundan birbirlerinin koluna girmiş acılı anne ve kız indi. Şevki,onları elleri önde bağlı beklemeye başladı. Geldikleri sıra başıylaselamlayarak ; ' Zeynep anne. Bir şeye ihtiyacın olursa bana haber et emi.'Dedi. Onu hiç görmemiş gibi davranan kadın yanından geçerek oradanuzaklaştı.