Salvation

Μίσος

Ερμίνας POV

Εδώ και μια εβδομάδα έχω βγει από το νοσοκομείο και μένω στην καλή μου γκαρσονιέρα μόνη μου.

Καλά. Σχεδόν μόνη μου.

Είναι και το μωράκι μου μαζί μου.

Ευτυχώς έχω και την κυρία Βάνα να με βοηθάει και να με προσέχει αλλά και τον Θάνο.

Αν δεν τους είχα δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα.

Το πρώτο βράδυ που βγήκα από το νοσοκομείο ένιωσα κάποιους πόνους στην κοιλιά μου και ευτυχώς ήρθε αμέσως ο Θάνος και με πήγε στο νοσοκομείο.

Ο γιατρός μου είπε για μια εβδομάδα να μην κουράζομαι καθόλου και έτσι ώστε να μην γυρίσω στο σπίτι με το κεφάλι κάτω είπα στην κυρία Βάνα αν μπορεί να έρθει να με βοηθάει.

Και φυσικά ήρθε...

Οι γονείς μου και τα αδέλφια μου με έχουν πάρει εκατό φορές τηλέφωνο ο καθένας τους για να δουν που είμαι αλλά φυσικά δεν απάντησα.

Ο Αχιλλέας και πάλι... Ούτε φωνή... Ούτε ακρόαση...

Σιγά μην έπαιρνε τηλέφωνο. Η σιγά που νοιαζοταν για εμένα.

Δεν ημουν τίποτα παρά πάνω για εκείνον παρά μονάχα μια δουλειά.

Τέλος πάντων... Σήμερα... Επιτέλους μετά από μια εβδομάδα και θα πάω σχολείο.

Η μάλλον θα βγώ έξω γιατί και σχολείο να μην πήγαινα στα τέτοια μου...

Απλά ήθελα μια βόλτα. Τόσες μέρες είμαι κλεισμένη στο σπίτι. Και υποσχέθηκα στην κυρία Βάνα να μην χάσω την χρόνια.

Αν και κάπου τον Απρίλιο έτσι όπως το κόβω θα πεθάνω but it's ok.

Για το μόνο που λυπάμαι που θα πεθάνω είναι στο ότι ποτέ δεν έζησα έναν μεγάλο έρωτα... Έναν ωραίο μεγάλο έρωτα σαν αυτόν στις ταινίες και τα βιβλία. Να με αγαπάει και να τον αγαπάω. Να με φιλάει τρυφερά να με χαϊδευει χωρίς χυδαίο τρόπο και να κάνουμε έρωτα. Όχι σεξ ούτε να με γαμήσει. Απλά να κάνουμε έρωτα και μετά όλο το βράδυ να είμαι στην αγκαλιά του και να χαϊδευει τα μαλλιά μου. Αυτό που ήθελα να ζήσω και με τον Αχιλλέα...

Αλλά όσο περνάει ο καιρός δένομαι ακόμα περισσότερο με το μωράκι μου. Θα έκανα τα πάντα για να το γεννήσω να το αγκαλιάσω να το μυρίσω να το φιλήσω...

Να το δω να κάνει τα πρώτα του βήματα.

Να το ακουσω να λέει για πρώτη φορά μαμά. Γιατί μαμά θα πει πρώτα αυτό είναι το μόνο σίγουρο.