Salvation

Ξανά μαζί

Η ώρα είναι σχεδόν 10 και είμαστε όλοι στην θέση μας.

Οι γονείς τις μικρής έχοντας τον πατέρα του Μένιου και τα οστά του αδελφού του την Βάλια και την αδελφή μου μαζί τους για να είναι σίγουροι για να ανταλλαγή είναι μέσα και περιμένουμε να έρθουν.

Φυσικά την Λυδία δεν την πάμε σαν αρνί στην σφαγή. Από μέσα φοράει αλεξίσφαιρο και θα μπει μόνο αν είναι μεγάλη ανάγκη.

Η Σοφία όπως και ο Μιχάλης ο Θάνος και η Αγάπη είναι στο σπίτι με την μισή ελληνική αστυνομία να έχει περικυκλώσει το σπίτι για να είναι σίγουρα ασφαλείς εκείνοι και τα μωρά.

Εγώ ο Αλεξ και υπόλοιποι είμαστε έξω κρυμμένοι και περιμένουμε να μας δώσουν σήμα.

Τους βλέπω να μπαίνουν μέσα και νιώθω την καρδιά μου να σφίγγεται. Εκείνοι βγαίνουν έξω όπως και πολύ άλλοι που κάποιοι από αυτούς είναι αστυνομικοί προδότες...

Η Ερμίνα μου όμως πουθενά.

"Που είναι η κόρη μου?" Ρωτάει όσο πιο ψυχραιμα μπορεί η Ελισαβετ.

"Μέσα. Τι έγινε Ζέτα? Δεν μας πιστεύεις πως την φέραμε?" Ρωτάει ειρωνικά εκείνος ο Μένιος.

"Την κόρη μας! Αλλιώς θα υπάρχουν συνέπειες." Απειλεί ο Χρήστος.

"Αντώνη... Φέρε την αγαπημένη σου." Του λέει ο μαλάκας και ο ακόμα μεγαλύτερος μαλάκας ανοίγει την πόρτα και τραβάει από μέσα στην Ερμίνα μου.

Η κατάσταση της είναι χάλια...

Την έχουν χτυπήσει... Είναι σχεδόν αναίσθητη.

Με το ζόρι στέκεται όρθια ενώ είναι υπερβολικά πολύ χλωμή.

"Τους μπάσταρδους..." Γρυλιζω.

"Ηρέμησε..." Μου λέει ο Ντέλλα Μαφία.

"Την χτύπησαν... Τόλμησαν και την άγγιξαν. Έτσι μου έρχεται..." Λέω εκνευρισμένος αλλά με διακόπτει.

"Να πας να τα χαλάσεις όλα. Ηρέμησε. Θα πληρώσουν για όλα όσα της έκαναν." Λέει ο Παναγιώτης και σφίγγω τις γροθιές μου.

"Τι της κάνατε?" Φωνάζει η Ελισάβετ και πάει να τους επιτεθεί αλλά ο Χρήστος την κρατάει.

"Ήταν άτακτη. Και δεν έκλεινε καθόλου το στοματάκι της. Πήγε να το σκάσει και όλας... Όποτε δεν ήταν καθόλου κακή ιδέα ο φίλος Αντώνης από εδώ να την βάλει τιμωρία." Λέει και εκείνος και ο Άλλος γελάνε ενώ ο «πατέρας» μου είναι ανέκφραστος.