Salvation

Αποτυχία

Αχιλλέας POV

Δεν ξέρω αν είναι σωστό να το κάνω αυτό στην Ερμίνα... Αλλά...

Αλλά το θέλω...

Θέλω να είμαι μαζί της...

Και να περάσω χρόνο με την μικρή...

Την αγαπάω... Και με αγαπάει.

Αλλά δεν ξέρω... Είναι λες και τη... Εκμεταλλεύομαι.

Όμως είναι σχέδιο της Ελπίδας. Της εξάχρονης Ελπίδας...

"Pappa!" Φωνάζει το μικρό τερατάκι βγάζοντας με από τις σκέψεις μου και την σηκώνω στην αγκαλιά μου.

"Τι κάνεις πριγκιποπούλα?" Την ρωτάω πειράζοντας την μυτούλα της.

"Καλά." Λέει και με αγκαλιάζει.

"Είστε ο μπαμπάς της?" Με ρωτάει η δασκάλα της.

"Ναι. Αχιλλέας Παπασταύρου... Είμαι ο μπαμπάς της." Λέω την μισή αλήθεια.

"Η μαμά της όμως μας είπε να μην αφήσουμε κανέναν άλλον εκτός από εκείνη να την παραλάβει από το σχολείο." Μου λέει κοιτάζοντας με ύποπτα.

"Ναι έχουμε μαλώσει αυτές τις μέρες..." Τα τελευταία έξι χρόνια για την ακρίβεια δεν μιλάμε.

"Και δεν με... Σκέφτεται και πολύ." Εκτός όταν έπεφτε σε κατάθλιψη εξαιτίας μου.

"Και η μικρή... Είναι η κόρη μου. Είμαι ο μπαμπάς της." Στο περίπου. Απλά ας πούμε πως την υιοθέτησα. Μάλλον δεν είμαι και πολύ σίγουρος.

"Δεν ξέρω αν πρέπει να σας αφήσω να την πάρετε. Η δεσποινίς Αθανασίου..." Λέει όμως την διακόπτω.

"Έχει πάνω στο παιδί τα ίδια δικαιώματα που έχω και εγώ. Δεν είναι μόνο δικιά της κόρη. Είναι και δικιά μου." Λέω κάπως εκνευρισμένος.

"Θέλω να πάω με τον pappa μου. Η mamma δεν έχει πρόβλημα το ξέρει. Μου είπε σήμερα πως εκείνος θα έρθει να με πάρει." Λέει η μικρή με γατισια φωνή.

"Εντάξει... Καλό σας μεσημέρι. Αντίο Ελπίδα μου." Λέει τελικά επιτέλους η δασκάλα της και κοιτάζω την Ελπίδα που με κοιτάζει με βλέμμα νικήτριας.

"Τι με κοιτάς έτσι εσύ μαιμουδάκι?" Την ρωτάω και γελάει.

"Ti amo." Λέει αγκαλιάζοντας με ξανά και χαμογελάω.

"Πάμε σπίτι μου τώρα. Πριγκιποπούλα." Της λέω και μπαίνουμε μέσα στο αμάξι μου. Μόλις φτάνουμε στο σπίτι μου μπαίνουμε μέσα και η μικρή με κοιτάζει με ένα ζωηρό χαμόγελο.