Salvation

Κάποια το σκάσε...

Ερμίνας  POV

Το επόμενο πρωί πήγα με την Ελπίδα στον γιατρό. Και τα νέα δεν ήταν καλά...

Τα φάρμακα που έπαιρνε δεν ήταν τόσο καλά και της δημιούργησαν προβλήματα στα νεφρά της...

Αλλά τα καλά νέα ήταν πως τα νέα της φάρμακα είναι πολύ καλα. Θα χρειαστεί βέβαια να κάνει μερικές ενέσεις για να ψηλώσει και θα πρέπει να αλλάξει την διατροφή της να τρώει πιό πολύ και να πάρει καλύτερες βιταμίνες.

Όμως... Αν χρειαστεί μεταμόσχευση...

Φοβάμαι. Τα νεφρά της έχουν πρόβλημα και πονάει. Και αν δεν πάρει τα κατάλληλα φάρμακα ίσως να επεκταθεί και στα υπόλοιπα ζωτικά της όργανα...

"Mamma..." Ακούω την φωνούλα της καθώς οδηγάω και γυρνάω και την κοιτάζω.

"Τι είναι πριγκιποπούλα μου?" Την ρωτάω.

"Θα παίρνω αλλά φάρμακα τώρα?" Λέει πειραζοντας τις κοτσιδούλες της.

"Ναι. Θα πάρεις καλύτερα. Και σε λίγο καιρό θα τα σταματήσεις όλα και θα παίρνεις μόνο τις βιταμίνες σου." Της απαντάω με ένα ψεύτικο χαμόγελο.

"Δεν θα ξανά αρρωστήσω έτσι?" Ρωτάει κάπως φοβισμένη.

"Όχι όχι δεν θα ξανά αρρωστήσεις. Θα γίνεις καλά και δεν θα ξανά πάμε ποτέ σε γιατρό." Της λέω προσπαθώντας να κρύψω την θλίψη μου.

Από μωρό την τρέχω σε όλους τους γιατρός...

"Εμ... Θα πάμε βόλτα?" Με ρωτάει και της χαμογελάω.

"Θα πάω στην εταιρεία με την θεία τη  Σοφία για δουλειές. Ίσως αν νιώθεις καλά το απόγευμα να πάμε στο πάρκο." Της λέω.

"Να έρθει και ο segniore Αχιλλέας?" Με ρωτάει χαμογελαστή.

"Είναι στην δουλειά σήμερα. Δεν μπορεί." Της λέω με αμηχανία.

"Αααα... Κρίμα. Τον συμπαθώ. Είναι πολύ καλός και θέλω να πηγαίνουμε βόλτα. Είναι και ο μπαμπάς μου..." Λέει και χάνω για λίγο τον έλεγχο του αμαξιού με αποτέλεσμα να τρακάρω και να χτυπήσω το κεφάλι μου στο τιμόνι.

Άουτς...

Το κεφάλι μου ματώνει όμως με δυσκολία σηκώνομαι για να δω αν είναι η Ελπίδα καλά.

"Μωρό μου είσαι εντάξει?" Την ρωτάω με ανησυχία.

"Si mamma αλλά εσύ χτύπησες." Μου λέει και ενώ χαίρομαι που η μικρή μου είναι εντάξει προσπαθώ να ξεπεράσω τον πόνο στο κεφάλι μου.