Salvation

Η εκδίκηση

Ενάμιση μήνας αργότερα...

"Ερμίνα θα σε πνιξω!"Φωνάζει ο αδελφός μου και εγώ χαρούμενη χαμογελάω και συνεχιζω να ζωγραφίζω τον πίνακα μου. Τον ακούω να με πλησιάζει και να πηγαίνει να ανοίξει την πόρτα μου όμως δεν τα καταφέρνει μιας και έχω κλειδώσει.

"Ερμίνα! Άνοιξε την πόρτα!"Φωνάζει ο Μιχάλης.

"Οκ!"Φωνάζω και ανοίγω την μπαλκονόπορτα.

"Την κανονική εννοούσα!"Φωνάζει ξανά και την κοπαναει.

"Γιατί η μπαλκονόπορτα είναι ψεύτικη? Ρατσιστή πορτών!"Του φωνάζω και αφήνω ένα γελακι.

"Ερμίνα! Μου έσκισες όλα μου τα ρούχα μου έσπασες τα τζαμιά από το αυτοκίνητο και ζωγράφισες σε όλο μου το δωμάτιο ροζ λαγουδακια!"Μου φωνάζει θυμωμένος με τα κατορθώματα μου και γελαω.

"Μου έσκισες τον πίνακα μου και μου έσπασες το χέρι! Και δεν έχεις ζητήσει καν συγνώμη και μετά εγώ είμαι η κακιά?"Του φωνάζω και θυμώνω λιγάκι.

"Ζωγράφισες ροζ λαγουδακια στο δωμάτιο μου!"Φωνάζει.

"Είχα έμπνευση αδελφέ μου μετά από ένα μήνα και που δεν μπορούσα να ζωγραφίσω και είπα να κάνω μερικές αισθητικές παρεμβάσεις στο δωμάτιο σου!"Του λέω καθώς βγάζω τον πίνακα από το καβαλέτο για να τα μαζεψω πριν μπεί μέσα στο δωμάτιο μου.

"Ερμίνα! Ερμίνα άνοιξε τώρα!" Φωνάζει ξανά και εγώ αφού μαζεψω τα πράγματα μου και κλειδωνω την ντουλάπα ανοίγω την πόρτα.

Μόλις το κάνω αυτό βλέπω τον Μιχάλη να μπαίνει μέσα φορώντας τα ρούχα του πατέρα μου που δεν του κάνουν και πολύ και γελαω σαν καθυστερημένο.

"Μην γελάς θα σε σκοτώσω!"Φωνάζει και πιάνει αγαρμπα τους ώμους μου αλλά δεν σταματάω.

"Μοιάζεις με αρκούδα που κάνει δίαιτα!"Του λέω γελώντας κάνοντας τον να θυμώσει περισσότερο.

"Και περιμένω μια συγνώμη αδελφουλη αφού αποδείχθηκε πως τα φρένα χάλασαν από κακό χειρισμό και εγώ είμαι αθώα."Του λέω και θυμώνει ακόμα πιο πολύ.

Ο ναι είμαι νεκρή.

Αλλά τουλάχιστον θα πεθάνω γελώντας!

"Μου έσκισες τα ρούχα! Χάλασες το αμάξι που και το δωμάτιο μου! Θα πας τώρα να βαψεις το δωμάτιο μου να μου πάρεις καινούργια ρούχα και θα μου δώσεις όλα σου τα χαρτζιλίκια να φτιαξω τα παράθυρα!"Μου φωνάζει.