Salvation

Οι πρώτες μέρες...

Ερμίνας POV
Λίγες μέρες μετά...

Επιτέλους ξαπλώνω στο κρεβάτι μου να ξεκουραστώ όμως το κλάμα της Ελπίδας με αναγκάζει να σηκωθώ.

"Αααα! Πάντα! Μα πάντα να κλαις όταν ξαπλώνω!" Γκρινιάζω και σηκώνομαι.

"Ερμίνα τι έγινε?" Με ρωτάει ο Αχιλλέας κουρασμένος.

"Κλαίει πάλι? Γιατί κλαίει πάλι?" Ρωτάω νυσταγμένη καθώς σηκώνω την μπέμπα.

"Που να ξέρω ρε Ερμίνα? Μόλις γύρισα από το τμήμα και είχα δύο συλλήψεις. Είμαι πτώμα." Λέει ενώ εγώ προσπαθώ να ησυχάσω την μπέμπα.

"Έχω να κοιμηθώ τρείς εβδομάδες και πάω σχολείο. Αύριο γράφω ιστορία και αν γράψω πάνω από βάση σφύρα μου." Λέω και αλλά η μπέμπα σταματάει να κλαίει.

"Κράτα την λίγο σε παρακαλώ να κοιμηθώ έστω μια ώρα δεν αντέχω άλλο." Παραπονιέμαι.

"Ούτε εγώ μπορώ μικρή. Κράτα την εσύ μια ώρα ακόμα και μετά θα την κρατήσω όσο θές." Μου λέει καθώς ξαπλώνει.

"Έλα τώρα! Σε παρακαλώ... Δεν κοιμάμαι ούτε βγαίνω βόλτα ούτε καν να περιποιηθω τον εαυτό μου! Η τρίχα στα πόδια έχουν γίνει πιό μακριές και από αυτές στα μαλλιά μου!" Φωνάζω σαν τρελή και η Ελπίδα ξανά αρχίζει να κλαίει.

"Δώσε την αν είναι στην μαμά σου." Μου λέει.

"Δεν νομίζω να μπορώ να πάω το μωρό στο Ίδρυμα!" Φωνάζω ξανά.

"Και όταν είπες πως θες να γίνεις ο μπαμπάς της νόμιζα πως θα την πρόσεχες και όλες όσο εγώ είμαι πτώμα αλλά όλα μόνη μου τα τραβάω και έχω αρχίσει να καταλαβαίνω την Μηδία!" Φωνάζω ενώ θέλω να βάλω τα κλάματα. Πάω μαζί με την μπέμπα να βγώ έξω από το δωμάτιο αλλά με σταματάει.

"Που πας?" Με ρωτάει.

"Κάπου μια βόλτα με το μωρό! Δεν αντέχω άλλο μέσα στο σπίτι! Να φανταστείς θέλω να πάω στο σχολείο ξανά! Πάω μια βόλτα." Λέω και τότε σηκώνεται και με πλησιάζει.

"Η μπέμπα είναι ακόμα μικρή δεν κάνει να βγεί έξω." Μου λέει.

"Δεν αντέχω άλλο όμως! Και γιατί δεν σταματάει να κλαίει?" Φωνάζω και ξεφυσάει.

"Την ταίσεις?" Με ρωτάει.

"Ναι! Μια ώρα πριν! Και την άλλαξα και την επλυνα από όλα τα έκανα αλλά δεν σταματάει να κλαίει..." Μου λέει.

"Έφαγε όσο χρειαζόταν?" Με ρωτάει.

"Έφαγε όσο ήθελε." Απαντάω πιο ήρεμα.