Salvation

Στο ίδιο...κρεβάτι

Ερμίνας POV

Το επόμενο πρωί ξυπνάω στον καναπέ του σαλονιού της κ. Βάνας. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω πως είμαι σκεπασμένη με ένα σεντόνι. Σηκώνομαι και νιώθω έναν τεράστιο πόνο στην πλάτη μου.

"Ερμινάκι? Είσαι καλά? Μήπως θέλεις
να σου φέρω ένα ντεπον?"Με ρωτάει η κ. Βάνα όταν με βλέπει.

"Όχι όχι. Είμαι εντάξει."Της λέω και κάθετε δίπλα μου. Αρχίζει να μου χαϊδεύει τα μαλιά και μου χαμογελάει τρυφερά.

"Είσαι τόσο... Μα τόσο ίδια με την μαμά σου. Αφού πονάς."Μου λέει και κοιτάζω την κοιλιά μου.

"Δεν κάνει."Της απαντάω και με κοιτάζει έκπληκτη.

"Ερμινάκι? Είσαι... Έγκυος?"Με ρωτάει και γνέφω θετικά.

"Αχχχ μικρή μικρή Ερμίνα..."Λέει και με αγκαλιάζει.

"Δεν μπορούσα να κάνω έκτρωση. Δεν ήθελα να το χάσω. Είναι τόσο μικρό και αθώο..."Της λέω και με αγκαλιάζει.

"Είσαι όμως πολύ μικρή."Μου λέει.

"Δεν μπορώ να το χάσω. Το αγαπάω." Της λέω και με φιλάει στο μέτωπο.

"Ερμίνα... Ήμουν και εγώ στο ίδιο ίδρυμα με την μαμά σου. Και δεν...  Ήμουν πολύ κακιά μαζί της. Κακιά. Πολύ. Σκύλα. Την ζήλευα που είναι τόσο όμορφη. Και που... Εκείνη είχε χάσει την μαμά της. Εμένα με παράτησε. Και... Της έκανα τόσα άσχημα πράγματα. Έχασα και την αδελφή λίγους μήνες μετά αφού με παράτησαν... Όταν... Όταν τέλος πάντων πληρωσα το τίμημα όλων αυτών των πράξεων μου... Οριστικά πως όταν μου δινόταν η ευκερια να επανόρθωσω θα το κάνω. Με την μαμά σου δουλεύουμε μαζί στο ίδρυμα. Εκείνη με έχει συγχωρέσει εγώ όμως δεν το έχω κάνει αυτό στον εαυτό μου. Τώρα... Το να σε φροντίσω... Το να σε συμβούλεψω να κρατήσεις το παιδάκι σου και να σε στήριξω είναι νομίζω ο καλύτερος τρόπος να ζητησω συγνώμη."Μου λέει και την αγκάλιαζω.

"Ευχαριστώ για όλα."Της λέω.

"Εγώ σε ευχαριστώ."Μου λέει και τότε χτυπάει το κινητό της.

"Άγνωστο."Μου λέει.

"Οχ ο μπαμπάς μου είναι."Λέω και το σηκώνω.

"Έλα μπαμπάκα."Λέω ναζιαρικα.

"Εσύ τσακισου και έλα τώρα σπίτι. Το βράδυ έρχεται και η μητέρα σου!" Μου φωνάζει.

"Εντάξει μάλλον θα έρθω. Κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον."Του απαντάω.

"Δεν καταλάβες! Έρχεσαι τώρα!"Μου Φωνάζει.