Salvation

Little genius

Αχιλλέας POV

Μπαίνω μέσα στο σπίτι μου και αμέσως βγάζω το υπερησιακο μου τζάκετ και αφού μου βάλω να πιώ ένα ποτήρι ουίσκι ξαπλώνω στον καναπέ. Όμως το κουδούνι χτυπάει και σηκώνομαι εκνευρισμένος.

"Ποιός είναι γαμώτο..." Λέω εκνευρισμένος και σηκώνομαι χωρίς να έχω και μεγάλη προθυμία.

Όμως μόλις ανοίγω την πόρτα δεν βλέπω κανέναν...

"Εδώ κάτω." Ακούω την γλυκιά παιδική φωνή της Ελπίδας και την βλέπω να με κοιτάζει αθώα κρατώντας ένα κουτί ζαχαροπλαστείου.

Ωχ...

"Ελπίδα? Τι κάνεις εδώ?" Την ρωτάω έκπληκτος.

"Ήρθα να σε δω." Μου λέει.

"Έλα μέσα θα κρυώσεις." Της λέω ενώ μου φαίνεται περίεργο που είναι εδώ μόνη της χωρίς να φοράει ζακετάκι μιας και η Ερμίνα δεν την αφήνει ποτέ έτσι.

"Που είναι η μαμά σου?" Την ρωτάω με περιέργεια.

"Δεν ξέρω. Αλλά σου έφερα γλυκά." Λέει και μου δίνει την τσάντα με το κουτί.

"Ο... Εμ ευχαριστώ. Ξέρεις δεν ήταν ανάγκη." Λέω καθώς τα αφήνω στο τραπέζι.

"Η mamma λέει πως ποτέ δεν πρέπει να πηγαίνουμε κάπου για πρώτη φορά χωρίς να πηγαίνουμε γλυκά." Λέει και χαμογελάω.

"Η μαμά τα πήρε?" Την ρωτάω ξανά.

"No μόνη μου." Απαντάει και φρικάρω λιγάκι.

"Ξέρει όμως ότι είσαι εδώ έτσι δεν είναι?" Την ρωτάω ξανά και χαμογελάει διαβολικά.

Ωχ... Το βλέπω.. Και άλλη Ερμίνα...

"Φυσικά." Απαντάει.

"Σίγουρα?" Την ρωτάω αφού δεν πολύ εμπιστεύομαι τον εξάχρονο απόγονο της Ερμίνας.

"Ναι. Και αν δεν το ξέρει τώρα θα της το πεί η Νεφέλη μόλις η mamma γυρίσει από την βόλτα της." Λέει και κάνω facepalm.

Πάλι ο Χρήστος πρόσεχε τα παιδιά?

"Θεέ μου κάτσε να την πάρω τηλέφωνο θα έχει φρικάρει." Της λέω καθώς πάω να πάρω το κινητό μου για να ενημερώσω την Ερμίνα ότι η Ελπίδα είναι εδώ όμως το μικρό διαβολάκι αρπάζει το κινητό μου.

"No! Per favore! Νο! Η mamma θα με μαλώσει. Και εγώ δεν θέλω να της μιλήσω. Είμαι θυμωμένη μαζί της." Την ρωτάω και σκύβω για να είμαι όσο μπορώ στο ύψος της.

"Γιατί είσαι θυμωμένη μαζί της? Η μαμά σε αγαπάει." Την ρωτάω και με κοιτάζει μουτρωμένη.