Salvation

Παραμύθι

Αχιλλέας POV

Λοιπόν...

Αχιλλέα...

Πρέπει να είσαι ψύχραιμος.

Δεν σε αφορά.

Αλλά...

ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΗΚΕ ΚΑΙ ΟΛΑΣ?

Μήπως εκεί στο Παλέρμο που ήταν ένας μαφιόζος μελαχρινό με σκουρα μάτια και ωραία επιδερμίδα και με όνομα Φρανσίσκο της την έπεσε τώρα είναι μαζί???

Όπα...

Την βλέπω να γυρνάει προς την μεριά μου και φαίνεται χαμένη...

Τα μάτια της έχουν κοκκινίσει και το πρόσωπο της είναι χλωμό...

Ανήσυχος μήπως έπαθε κάτι την πλησιάζω και την ρωτάω αν είναι όλα καλά...

"Αχιλλέα... Δεν θέλω να την χάσω..." Μου λέει και στα επόμενα δευτερόλεπτα έχει λιποθυμήσει στην αγκαλιά μου...

"Ερμίνα? Ερμίνα! Ξυπνά!" Της φωνάζω ταραγμένος καθώς προσπαθώ να την συνέφερω.

"Ερμίνα! Σε παρακαλώ πριγκίπισσα μου άνοιξε τα μάτια σου..." Της λέω ενώ ταυτόχρονα ελέγχω και την Ελπίδα μιας και δεν θέλω να δει σε αυτή την κατάσταση την μαμά της.

Όμως ευτυχώς ανοίγει γρήγορα τα μάτια της και την κοιτάζω ανακουφισμένος.

"Μωρό μου ευτυχώς... Ξύπνησες." Της λέω και την αγκαλιάζω.

"Αχιλλέα..." Λέει αδύναμα...

"Τι συνέβη? Τι σου είπαν στο τηλέφωνο? Ποιός σε πήρε τηλέφωνο?" Την ρωτάω.

"Δεν έχει... Σημασία... Πάμε να πάρουμε την μικρή να συνεχίσουμε την βόλτα μας να τελειώνει και αυτό το μαρτυρίο." Λέει καθώς προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της αλλά δεν μπορεί και την κρατάω.

"Είσαι αδυναμη... Να μαντέψω. Ξεκίνησες πάλι αυτές τις απεργίες πείνας που έκανες όταν είχες σπάσει το χέρι σου και ήθελες να μας τιμωρήσεις?" Την ρωτάω με έναν πιο ευθυμο τόνο.

"Πρώτων... Δεν μου έσπασε το χέρι. Ο Μιχάλης μου το έσπασε και εσύ ενώ μπορούσες να το αποτρέψεις δεν το έκανες προκειμένου να μάθεις το μυστικό μου και να μας κάνεις μετά τον Σέρλοκ Χολμς." Λέει και ρολαρω τα μάτια μου.

"Και όχι δεν κάνω απεργία πείνας. Απλά... Σου είπα. Δεν είναι και οι καλύτερες μέρες τις ζωής μου αυτές." Λέει προσπαθώντας να μείνει όρθια μόνη της αλλά δεν μπορεί και την κρατάω.