Salvation

Ο άχρηστος τα κατάφερε

Ερμίνας POV
Δύο εβδομάδες μετά...

"Ερμίνα! Ερμίνα μου έλα σε παρακαλώ! Άνοιξε την πόρτα!" Ακούω για χιλιοστή φορά την μαμά μου να μου φωνάζει και αγανακτισμένη ανοίγω την πόρτα και μπαίνει μέσα αμέσως μαζί με την Αγάπη.

"Τι θέλετε?" Τις ρωτάω θυμωμένη.

"Βγες λίγο έξω από το δωμάτιο σου. Μια εβδομάδα τώρα δεν έχεις βγει εκτός για να πας στο γιατρό με την Ελπίδα και να πάρεις ποτά από τη  κάβα." Μου λέει η Αγάπη.

"Αφού δεν με χτυπάει τι σας νοιάζει?" Ρωτάω εκνευρισμένη

"Γιατί κάτι συμβαίνει και δεν μας λες τι. Για αυτό. Εδώ και δύο εβδομάδες είσαι κλειδωμένη μέσα στο δωμάτιο σου πίνεις και έχεις βάλει τη μουσική στο τέρμα. Τι συνέβη?" Με ρωτάει η μαμά μου.

"Πάντως δεν με βίασε ο βιολόγος μου." Λέω ειρωνικά και φαίνεται πως της στεναχώρησε το καρφί που πέταξα.

Ουπς.

Λάθος μου.

Και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο αδιαφορώ.

"Ερμίνα..." Πάει να πει η μαμά μου αλλά την διακόπτω.

"Θα φύγετε να με αφήσετε να ετοιμαστώ? Εχω να πάω και στην εταιρεία να παραδώσω τα νέα σχέδια." Λέω όμως δεν φαίνονται και πολύ διαθέσιμες να κάνουν αυτό που μόλις τους είπα.

Τα νεύρα μου...

"Ερμίνα τι έγινε? Γιατί είσαι έτσι αυτές τις μέρες?" Ρωτάει ξανά η μαμά μου.

"Εμμμ... Δεν ξέρω... Μάλλον γιατί ο μαλάκας ο Αχιλλέας μου πήρε την κόρη της έχει κάνει πλύση εγκεφάλου με εκείνη τα όμορφα γαλαζοπράσινα μάτια του και το χαμόγελο του... Και με την ωραία βαθιά χροιά της φωνής του... Αλλά μου πήρε την κόρη! Αυτό έχει σημασία! Και δεν έχω ιδέα τι στο διάολο θέλει από την ζωή μου!" Φωνάζω.

"Εμ... Μήπως απλά θέλει να τα ξαναβρείτε?" Ρωτάει κάπως διστακτικά η Αγάπη και γελάω ειρωνικά.

"Γιατί? Μήπως μαμά ξανά αρχίσατε να τον πληρώνετε?" Ρωτάω ειρωνικά και μένει κάγκελο να με κοιτάζει.

"Τώρα φύγετε να ετοιμαστώ." Τους λέω και τελικά φεύγουν και κάθομαι στο κρεβάτι κρατώντας το κεφάλι μου που πάει να σπάσει.

Δεν αντέχω άλλο...

Έτσι μου έρχεται να πηδήξω από το μπαλκόνι...

Πραγματικά δεν μπορώ άλλο...

Δεν μπορώ άλλο να πονάω.