The ghost-girl (completed)

𝒮𝒽𝑒'𝓈 𝒷𝒶𝒸𝓀

Μ- ΜΑΡΤΙΝΟΥΣ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΞΥΠΝΑ!!!

Άνοιξα τα μάτια μου και είδα τον Μάρκους σε μια τρελή κατάσταση. Είχε ιδρώσει και φαινόταν έτοιμος να κλάψει. Μόλις με είδε, με αγγάλιασε.

Μ- Ωχ Μαρτίνους μου δεν ξέρεις ποσο τρομαξα!!!

Τ- Τι;

Μ- Νόμιζα πως θα σε έχανα! Εκανες λες και δεν μπορουσες να αναπνεύσεις! Ήσουν αναίσθητος είκοσι λεπτά! Ρωτησα έναν γιατρό από το τηλέφωνο άμα είναι φυσιολογικό και είπε να περιμένω.

Πρώτη φορά το ακούω αυτό. Να ήμαστε σε νοσοκομείο και αυτός πήρε άλλον γιατρό τηλέφωνο!!

Τ- Φαίνεσαι κουρασμένος. Μπορείς να κοιμηθείς, εγώ θα είμαι καλά.

Μ- Είναι εντεκα. Κοιμήσου και εσύ.

Κλείσαμε τα φώτα και ο Μάρκους βολεύτηκε στην πολυθρόνα δίπλα μου. Κοιμήθηκε σχεδόν αμέσως. Εγώ έμεινα ξύπνιος να σκέφτομαι όσα έγιναν. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Η ώρα γρήγορα πήγε δώδεκα. Ξαφνικά η όραση μου άρχισε να θολώνει. Η εικόνα του δωματίου άρχισε να ξεθωριάζει. Κάτι υπήρχε στον αέρα που με δυσκόλευε στην αναπνοή.

Τα μάτια μου δάκρυσαν. Κοίταξα τον Μάρκους και είδα πως ακόμα κοιμόταν. Όταν όμως ξαναγύρισα μπροστά, είδα μια φιγούρα.....

Ένα κοριτσι....ένα γνωστό κοριτσι.

Γύρω στα δεκαέξι....

Τα μαλλιά της είχαν μακρύνει και έπεφταν μπροστά στο πρόσωπο της. Φορούσε άσπρο φόρεμα. Τα μάτια της όμως...ήταν κατακόκκινα και δακρυσμένα....κοίταζε....εμένα.

Τ- Άννα...