The ghost-girl (completed)

7: Η πρώτη πρόβλεψη

Ένα κοριτσάκι εμφανίστηκε στις σκάλες. Χαμογέλασε σατανικά.

«Μάρκους;»

Γύρισα από την άλλη και ειδα την Έμμα. Ήταν κατάχλωμη. Χαμογέλασε και άρχισε να περπατάει προς το μέρος μου. Όμως υπήρχε κάτι διαφορετικο στο χαμόγελο της. Κάτι αλλιώτικο. Κάτι.....σατανικό.

Άρχισα να περπατάω προς τα πισω. Η Έμμα χαμογέλασε σατανικά.

«Δεν θα ξεφύγεις Μαρκους. ΠΟΤΕ»

Ακούμπησα σε κάτι μυτερό. Γύρισα να δω. Το άλλο κοριτσι βρισκόταν πισω μου με τα ματωμένα της ρούχα. Μαύρα κατάμαυρα μαλλιά που έπεφταν στους ώμους της και ήταν αραιά πάνω στο κεφαλι της. Δεν είχε φρύδια. Το πρόσωπο της φαινόταν....πορσελάνινο. Και...άσπρο. Άσπρο σαν τον φράχτη του σπιτιού του παππου που τον βοηθάγαμε περισι να τον βάψει για να φύγουν τα γκράφιτι των αλητόπαιδων.

Η Σάλι χαμογέλασε και έμπηξε το μαχαίρι της σε εμένα.

Δεν πρόλαβα να ουρλιαξω. Άκουσα κάποιον να φωνάζει το όνομα μου και ένα κοριτσι να κλαίει.

Κάποιος κάποτε μου είπε πως όταν πεθαίνεις, η ζωη σου περνάει μπροστά από τα ματια σου σε πέντε λεπτά και πως εμφανίζονται μόνο οι καλές σου αναμνήσεις πρώτου πας στον παράδεισο. Άμα εμφανιστούν οι κακές, τότε θα πας στην κόλαση που θα έχεις αιώνια τιμωρία για ότι διέπραξες στην ζωη σου. Ο παππούς μου θα τανε...χρόνια πριν. Ήμουν μικρός και είχα τρομάξει από ότι άκουσα. Με αγγάλιασε και με καθυσηχασε πως εγώ θα πάω στον Παράδεισο γιατί είμαι καλό παιδί με αγνή ψυχή.

Τώρα όμως δεν ειδα τίποτα. Τυφλώθηκα από τον πόνο. Καθώς έπεφτα, χτύπησα στο παλιό ξύλο με το κεφαλι. Άκουγα σειρηνες....σειρήνες;

Και ένα σατανικό γέλιο μαζί με μια φωνή.

«Έλα να παιξουμε....»

Πετάχτηκα ιδρωμένος από το τραπέζι. Είχαμε αποκοιμηθεί. Ήταν έξι. Χωρίς προβλήματα.

Το πιο περίεργο όνειρο ΕΒΕΡ!

Γιατί ήμουν ο Μαρκους;

Πολυ περίεργο.

Αλλά.......

Αληθινό.....

Φαινόταν τόσο αληθινό. Τα συναισθήματα ήταν σαν αληθινά. Ένιωθα λες και δεν κοιμόμουν.

Και πιστέψτε με δεν είναι και το καλύτερο συναίσθημα να νιώθεις πως σε καρφώνουν με μαχαίρι πισώπλατα.

Κοίταξα στο μισοσκόταδο και ειδα δυο κόκκινα ματια να πλησιάζουν. Πάνω που ήταν κοντά, μια ακρίδα φωτός τους έκοψε τον δρόμο.

«Έλα να παιξουμε....έλα!»

Τα ματια εξαφανίστηκαν. Ξημέρωνε.

Για κάποιο λόγο νιωθω λες και ειδα το μέλλον.

Έχω ένα κακό προαίσθημα.....

Δεν

Πρέπει

Να

Το

Μάθει

Με τίποτα

Ο Μαρκους.......

Αλλά άμα είναι αλήθεια και πάθει κάτι ο αδερφός μου επειδή πεταξε μια παλιά κουκλα από το μπαλκόνι πάνω στα νεύρα του.....

Βαριεμαι και έχω τελειώσει τα μαθήματα όποτε θα σας κάνω διάφορες ερωτήσεις απαντήστε αν βαριέστε και εσεις:

Λοιπόν

1. Αγαπημένος συγγραφέας κανονικών βιβλίων; Εμένα είναι η συγγραφέας του Χάρι Ποτερ η J.K.Rowling την αγαπώ!!

2. Αγαπημένο είδος βιβλίου; Εμένα μαρεσει να διαβαζω φανταστικά βιβλία. Τώρα διαβάζω ένα με δράκους δεν σας το συστήνω όμως γιατί έχει 1100 σελίδες.