The ghost-girl (completed)

11: Ελα να παιξουμε

Προχώρησα μεσα στα αγριόχορτα. Ήταν ζεστός ο καιρός και φοραγα βερμούδα. Τα γαϊδουράγκαθα μου γρατζουνίζανε τα πόδια αλλά δεν νιαζομουν.

Έχω να δω τον Μαρτινους από χτες αλλά υγεία. Θα πάω στην αποθήκη να μάθω τι ξερει αυτός και δεν μας λέει.

Η αποθήκη ήταν μια απλή αποθήκη. Χωρίς τίποτα περίεργο. Η πόρτα ήταν κλειστή αλλά όχι κλειδωμένη. Την έσπρωξα και άνοιξε.

Μόλις πάτησα μεσα το πόδι, κάτι κουνήθηκε και με το ζόρι δεν το έβαλα στα πόδια. Τελικά ήταν ένα ποντίκι που κρύφτηκε κάτω από μια παλιά κουρευτικη μηχανή του γκαζόν. Κοίταξα. Είχανε ολόκληρη φωλιά.

Φως έμπαινε από τα βρόμικα παράθυρα. Προχώρησα προς το εσωτερικό. Είχε παντού παλιά μηχανήματα γεωργικά. Τίποτα περίεργο.

Μήπως ο Μαρτινους ήθελε να μου κανει φάρσα; Θα πεταχτεί τώρα και θα μου πει: ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ;!

Και εγώ θα φωνάζω γιατί δεν είναι πρωταπριλιά;

Αλλά όχι. Ήταν πραγματικά ανυσηχος. Μήπως είχε δίκιο και έκανα βλακεια που ήρθα εδώ;

Γύρισα αμέσως πισω αλλά η πόρτα είχε κλείσει και σφηνώσει από τον αέρα.

Αέρα;

Αφού δεν έχει αέρα...

Έβγαλα το κινητό και πήρα τον Μαρτινους.

Δεν έκανε μπιπ μπιπ. Δεν έχω σημα.

Έκανα γύρους μπας και πιάσω σημα.

Αποφάσισα να ανέβω στον πάνω όροφο να πιάσω καλύτερο σημα.

ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΡΤΙΝΟΥΣ ΒΛΑΚΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΩΡΑ ΚΟΛΛΗΣΑ ΕΔΩ ΜΕΣΑ!

Σαγαπω 😂💛

Οι σκάλες τριζανε. Όταν έφτασα λίγο πριν την κορυφή, ειδα την κουκλα της Εμμας.

Δεν ήταν κανονική. Τα ματια της ήταν κόκκινα και είχε σατανικό χαμόγελο.

«Έλα να παιξουμε! Έλα!!»

Μου έκανε νόημα.

Είχα παγώσει στην θέση μου. Σαν να γυρίζουμε την Άναμπελ νιωθω.

Άρχισε να κατεβαίνει τις σκάλες χοροπηδώντας. Κανονικά θα γελούσα και θα φώναζα τον Μαρτινους να γελάσουμε παρέα αλλά το θέαμα ήταν τόσο τρομακτικο, που δεν μπορούσα να κουνηθώ.

Και όλο και πλησίαζε....

Τότε ακούστηκε ένας ήχος φτερούγισματος. Ένα περιστέρι πέρασε πάνω από το κεφαλι μου. Το κοίταξα για λίγο. Μετά που γύρισα στην κουκλα, δεν την ειδα πουθενα.

Όσο πιο γρήγορα την κάνω από εδώ, τόσο το καλύτερο.