Snowman? | MYG

Bölüm 5 | Bana Beni Aldatmadığına İnandır!

24.02.2019

Gözlerimi araladığımda karşımda uyuyan yüzünü görmemle duraksamıştım.En son o konuşuyor ben dinliyordum.Ne ara burada uyuya kalmıştım?

"Gitme işte.Yaptığın tek şey kaçmak.Sorunlardan... benden...kaçıyorsun.Ben denemeye çalışıyorum.Aşarız diyorum ama sen düşünmüyorsun bile.En önemlisi bizden kaçıyorsun.Kaçma.Yenebiliriz."

Elimi yavaşça yanağına götürdüm.Nasıl bu kadar beyaz olabiliyordu!Süt gibiydi ve ben ona yine bayılıyordum.Gerçi buna şaşırmayı uzun zaman önce bırakmıştım.

"En önemlisi bizden kaçıyorsun."

Parmak uçlarıma değen saçlarına çıkardım parmaklarımı.Simsiyah kömür gibilerdi.Kahvenin en koyusu olan gözlerine çok iyi uyuyordu.

"Bizden kaçıyorsun..."

Onu seviyordum.Tahmin edemeyeceğim kadar çok seviyordum.Yoongiyi yirmi yaşından beri bırakmayan Nora yüzünden çıkan olay kafamı çok kurcalıyordu.

Sevdiğim adamın bir çocuğu olduğunu öğrenmiştim.Bu fazlaydı.Sonuçta onunla bir gelecek düşünüyorduk.Bazen oturup ne yapacağımızı bile konuşuyorduk.Güzel hayaller kuruyorduk.Hayallerimizin içinde evlenmek,anne baba olmak da vardı tabii.

"Gitme işte.Yaptığın tek şey kaçmak.Sorunlarından...benden kaçıyorsun."

Ama bu hayalimi,hayalimizi yıkan bir olay yaşamış ve yerle bir olmuştu.

Lanet olsun bebeğin annesi ben değildim ki!!

Ama içimden bir ses bütün bu olanları yalanlıyordu.Nedenini bildiğim bir şekilde Yoongi'nin yapmadığını söylüyordu.

İşte tam da bu yüzden ona fazla kızamıyordum.Içimdeki bu his olmasa şu an onu görmezdim.O da beni göremezdi.Çoktan gitmiş olurdum.

Beni ona bağlayan bu his yüzünden gidemiyordum...

"Gitme işte.Yaptığın tek şey kaçmak.Sorunlarından...benden kaçıyorsun."

Gerçekten kaçıyor muydum ki?Sadece bu bana fazla gelmişti.Yani herkese fazla gelirdi.Ben de herkes gibi davranıyordum işte.

Ama onu görmek istememek...yani isteyip istememek,unutmaya çalışmak,kapıyı açmamak...Bunlar kaçtığımı göstermiyor muydu?

Sanırım evet.

"Gitme işte.Yaptığın tek şey kaçmak.Sorunlardan... benden...kaçıyorsun.Ben denemeye çalışıyorum.Aşarız diyorum ama sen düşünmüyorsun bile.En önemlisi bizden kaçıyorsun.Kaçma.Yenebiliriz."

Yenebiliriz...

Yenebiliriz...

Yenebiliriz...

Yenebiliriz!!!

Sanırım denemeye değerdi.İnanmaya ihtiyacım vardı.Yoonginin dediği gibi olduğuna inanmaya ihtiyacım vardı...

Hatta inandırılmaya ihtiyacım vardı.Beni buna inandırmalıydı!

Denemekten zarar gelmezdi sanırım.Belki dayanıp devam edersek...eskisi gibi olabilirdik.

O evde ,beraber...sadece ikimizin yaşadığı evde birlikte nefes alabilirdik...

Açılan gözleriyle beraber hızla ayağa kalkmamla o da hızla dikleşti.Ne olduğunu anlamadan bana bakıyordu.

Yerdeki kaseyi alıp odadan çıktığımda peşimden geldi ve kolumu tuttu.

"Gitme."

Gözlerindeki hüznü görmeye dayanamıyordum.Başımı salladım ve hafifçe gülümsedim.

"Gitmiyorum.Salona geç.Gelicem."
Tereddütle kolumu bıraktı ve yavaşça salona ilerledi.Elimdeki kaseyi mutfağa bırakıp kendime çeki düzen verdim.Yeni kalktığım için saçlarım sağılmıştı.

Saçlarım normale az da olsa döndüğünde onun peşinden salona girdim.

"Tamam."

Konuşmamla pencereye dönen bedenini bana döndürdü ve kaşlarını çattı.

"Ne tamam?"

"Sorunlardan...benden...bizden kaçıyorsun dedin ya.Kaçmayacağım.Bana beni aldatmadına inandır."

Şaşkın bir ifadeyle yüzüme bakarken bana yaklaştı ve omuzlarımdan tuttu
"Sen ciddi misin?"

Başımı sallayarak onu onayladım.
"Beni aldatmadığına inanmaya ihtiyacım var Yoongi.O yüzden beni inandırmalısın."

Derin bir nefes verdi ve beni kendine çekip sarıldı.bir elini saçlarıma götürüp diğerini sırtıma yerleştirdiğinde ben de çok beklemeden beline sarıldım ve başımı göğsüne yaslayıp gözlerimi kapattım.

"Söz veriyorum Soyeon.Sana her şeyi ispatlicam.Ben böyle bir şey yapmadım.Seninle kurduğumuz hayalleri unuttuğumu sanma.Onları bile bile,isteye isteye böyle bir şey yapmam,Yapamam!"