It was destined. // Voltooid

27

Ik heb een week later nog geen reactie op de brief van Jason. Wat ik stiekem wel gehoopt had. En ik had al allemaal senario's bedacht over wat er kon gebeuren, maar nee hij is me echt vergeten.

Ik loop met Noa en Lotte naar ons laatste uur, mentoruur. We hadden een mail gekregen dat we moesten komen, want vaak valt het uit. Iedereen is benieuwd waarom. Ik ga langs Noa zitten dus deze les zit Lotte alleen.
'Ik wil graag jullie aandacht.' Begint onze mentor. De hele klas is stil en wacht in spanning wat onze mentor te vertellen heeft. 'Ik moet jullie met spijt mededelen dat Jason vandaag..' De mentor krijgt een brok ik zijn keel merk ik. En ik voel het al aankomen. 'Dat Jason vandaag is overleden.' Zegt onze mentor snel achter elkaar om ervan af te zijn. De tranen beginnen te stromen, Noa geeft me een knuffel. Zo gemeend, en zo fijn. 'Jessica jij moet niet zeuren, je hebt hem zo hard laten vallen!' Roept een jongen door de klas. Dat maken de tranen niet minder.

'Ik zou het fijn vinden als er zoveel mogelijk klasgenoten bij de begrafenis aanwezig zijn, de informatie zal ik per mail sturen.' Maakt onze mentor zijn verhaal af. Hij deelt meteen mee dat we mogen gaan, maar ook nog met z'n allen mogen praten over het heftige nieuws. Ik weet wel dat ik zo snel mogelijk naar huis wil. Weg uit deze klas, weg uit deze school.

'Moeten we mee naar jouw huis?' Vraagt Noa. 'Nee hoeft niet.' Zeg ik. 'We fietsen wel mee, we laten je niet alleen achter.' Zegt Lotte.
'Doei.' Zeg ik tegen Lotte en Noa als we bij mijn huis zijn. Mama hoeft vandaag niet te werken, en volgensmij is Liv al uit. Dus dat wordt gezellig thuis.

Met betraande ogen loop ik de woonkamer binnen waar mam en Liv op de bank zitten. 'Wat is er?' Vraagt mama. 'Jason is..' begin ik maar kom niet verder. 'Dood?' Vraagt Liv. Ik knik en ga naast mama op de bank zitten. Ze slaat een arm om me heen. 'Het spijt me voor je meisje.' Zegt ze. Liv komt aan de andere kant naast mij zitten en slaat ook een arm om me heen.

Ik lig op bed, huilend van ontwetendheid. Geen idee wat te doen. We hebben onderussen te horen gekregen dat de begrafenis zondag is, dus ik kan er gelukkig nog heen. Want we gaan maandag op vakantie. Ik loop een beetje de gang heen en weer en zie Liv in zijn kamer zitten. Ik loop zijn kamer binnen. 'Gaat het wel?' Vraagt hij. 'Nee.' Zeg ik. 'Kom is.' Zegt Liv en staat op van zijn bed en geeft me een knuffel. Mijn oog valt ineens op een brief op zijn bed. Voor Jessica. Staat erop. Ik trek me snel terug uit de knuffel en pan de brief van Livs bed. 'Wat is dit Liv?!' Vraag ik boos door mijn tranen door. Liv kijkt me met grote ogen aan.