It was destined. // Voltooid

29

Het is zondag. De dag van de begrafenis. Ik heb er helemaal geen zin in. Maarja wie heeft dat wel bij een begrafenis?
Lotte gaat mee, Noa kan niet die is op vakantie. Lotte komt van te voren naar mij.

De bel gaat en ik doe open. 'Hey.' Zegt Lotte en geeft me een knuffel. 'Hey.' Zeg ik. 'Zullen we gaan?' Vraagt ze. 'Ja.' Zeg ik. Het is dichtbij dus we gaan op de fiets. 'Heb je je koffer al ingepakt?' Vraagt Lotte. 'Nog niet aan toegekomen.' Zeg ik. 'Jullie vliegen morgenvroeg.' Zegt Lotte geschrokken. Ik haal mijn schouders op, het zal allemaal wel. Dit is belangrijker. We gaan in een soort zaal zitten.
Als het begint heb ik nogsteeds geen 'vrienden' van Jason gezien. Ik wist wel dat ze geen echte vrienden waren. Maarja als Jason daar niet aan wilde toegeven.

Tijdens alle verhalen die worden vertelt kom ik er pas achter hoe het allemaal echt zit. Ik wist eigenlijk nog niks van Jason als ik dit allemaal hoor. Zijn vader is op 33 jarige leeftijd overleden, en zijn moeder bleef alleen achter met Jason. Dus nu is ze helemaal alleen. In de loop van de begrafenis begon ik steeds meer medelijden te krijgen met de moeder van Jason en haar familie. Waardoor het allemaal nog lastiger verliep.

Aan het einde loopt iedereen de zaal uit. Aan het einde staat de moeder van Jason. 'Sterkte vandaag.' Zeg ik tegen haar. 'Wacht even.' Zegt ze tegen mij. We gaan samen even aan de kant staan zodat niet iedereen in de weg staat. 'Jason wist niet wanneer het einde naderde, maar ongeveer wel. Wat hij nog tegen me zei was: "als Jessica op de begrafenis is, geef dit aan haar" .'
De moeder van Jason geeft een doosje aan mij. 'Wat is dat?' Vraag ik. 'Geen idee, maak het thuis maar rustig open.' Zegt de moeder van Jason. 'Dankjewel.' Zeg ik.

Samen met Lotte fiets ik naar huis. 'Dankjewel Lotte, dat je erbij was.' Zeg ik. Lotte fietst naar haar huis. Iedereen is boven hun koffers aan het inpakken. Dus ik ga aan de keukentafel zitten en pak het doosje wat ik van de moeder van Jason heb gekregen erbij. Er zit een briefje in. Ik maak het open.

'Lieve Jess,
I love you, deze ketting heb ik ooit gekregen van mijn vader net voordat hij overleed. Ik wil hem graag aan jou geven x'

Ik hou de prachtige ketting die erin zit op mijn hart. En doe hem daarna om mijn nek. Ja nu gaat het accepteren dat hij er niet meer is nog 10 keer zo moeilijk worden.