It was destined. // Voltooid

42

Om half 10 gaat oma naar huis. Ik zwaai haar uit en loop dan de trap op naar boven. Ik doe mijn pyjama aan en ga ik bed liggen. Zet mijn wekker voor morgen en val al snel in slaap.

*TuutTuut* doet mijn wekker dit keer om 8 uur, want ik heb eerste uur vrij. Ik draai me iets te vaak om waardoor ik een beetje laat uit bed stap, maar ik ben best vrolijk vandaag. Ik heb goed geslapen en heb zin in de afleiding op school. Ik loop naar de badkamer en zorg dat ik klaar ben voor school. Dan loop ik naar mama's slaapkamer. 'Moet jij niet werken?' Vraag ik. 'Ziek.' Is haar korte en vermoeide antwoord. En daar ging mijn goede humeur. 'Kom je wel nog uit bed vandaag?' Vraag ik haar. Geen antwoord krijg ik. Ik ga bij haar op bed zitten. 'Mam het kan zo niet langer.' Zeg ik. 'Jess ik ben moe.' Antwoord ze en draait zich van me weg. Ik zucht en sta op van het bed. Ik loop snel naar beneden, want ik was al laat. Ik smeer snel mijn brood en stop er ook nog een in mijn mond. 'Ik ben weg!' Roep ik naar boven en stap de voordeur uit. Ik pak mijn fiets en probeer zo snel mogelijk naar school te fietsen.
Ja dat was de bel al terwijl ik nog op de trap loop naar het lokaal. Ik geef mijn gehaast op en loop rustig naar het lokaal. 'Sorry.' Zeg ik terwijl ik de deur open. 'Blijf jij maar even buiten staan.' Zegt de docent terwijl hij al naar de deur wijst. Zuchtend open ik opnieuw de deur en ga op de gang staan.

'Waarom kwam dat zo laat nog binnen lopen?' Komt de docent 10 minuten later vragen. 'Verslapen.' Antwoord ik kort. 'Die smoes ken ik al.' Zegt hij. 'Wat wil je dan horen?' Vraag ik. 'De waarheid, je moest je serie nog afkijken?'       ' 'S ochtends?' Onderbreek ik hem. 'Je had nog geen zin om op te staan?' Vervolgd hij zijn ideeën. 'Ik moest even mijn moeder melden dat ze uit bed moest komen.' Zeg ik voor mijn idee nog redelijk rustig. 'Heeft ze zelf geen wekker?' Vraagt de docent nors. 'Wil jij dan dat ze nog langer deprisief in bed blijft liggen?!' Roep ik boos en loop van hem weg. Hier kunnen we toch helemaal niks mee. 'Jessica wacht even!' Hoor ik hem nog roepen. Maar ik zet mijn voetstappen door naar de uitgang van de school.

Ik fiets naar een dichtsbijzijnd parkje en ga op een bankje zitten bij een meertje. Er is verder helemaal niemand hier, alleen een oude man die net komt langswandelen met zijn kleine hondje. Ik gooi wat steentjes in het water en staar naar beneden. Dan zak ik met mijn hoofd in mijn handen en probeer te bedenken wat er allemaal is gebeurt. Om het allemaal op een rijtje te zetten, maar in mijn hoofd klopt er niet heel erg veel van.