It was destined. // Voltooid

13

Ik loop na een tijdje weer naar beneden zodat ik tv kan gaan kijken. Ik zet wat op en kijk naar de televisie. Liv komt ook bij me zitten. 'Hey.' Zegt hij. Ik kijk hem aan maar zeg niks. Wat heb ik aan iemand die het eens is, maar zijn mond niet open durft te trekken. Dan komen Bas en mama de woonkamer ingelopen. 'Wij gaan wandelen, gaan jullie dan huiswerk maken?' Vraagt Bas. Allebei reageren we niet. Bas zet de tv uit. 'Ga allebei jullie huiswerk boven pakken en begin eraan in de keuken.' Zegt Bas boos terwijl hij naar de trap wijst. Rustig staan Liv en ik allebei op en zonder iets te zeggen lopen we allebei naar boven. Ik pak mijn wiskunde boeken en loop naar beneden en ga aan de keukentafel zitten. Even later komt Liv ook binnen lopen en komt naast mij zitten. 'Tot straks! We zijn over een uurtje terug.' Zegt mijn moeder dan vrolijk en ze verdwijnt samen met Bas uit de keuken.

Daar zitten we dan allebei aan ons huiswerk, nouja ik aan mijn huiswerk en Liv op zijn telefoon. 'Snap jij dit?' Vraag ik aan Liv terwijl ik naar een som wijs. Niet geïnteresseerd kijkt hij op. 'Huh?' Vraagt hij. 'Of je deze som snapt.' Zeg ik boos. 'Doe maar rustig.' Zegt Liv lachend. 'Ha ha.' Lach ik sarcastisch.
Maar hij helpt me wel met de som, en op dit moment is hij wel aardig.
'Thanks.' Zeg ik. 'Alsjeblieft.' Zegt Liv. En we kijken elkaar aan, en het valt me nu pas op hoe blauw zijn ogen zijn. Dan merk ik dat Liv zich ook op mij concentreert. Onze hoofden komen dichter bij elkaar, en ineens voel ik zijn lippen op de mijne, ik schrik ervan. Pak mijn spullen en loop naar boven.
Dit was niet de bedoeling, het is mijn stiefbroer. En weer stromen de tranen over mijn wangen, wat een emotioneel wrak ben ik toch.

'Gaat het?' Vraagt Liv die ineens in mijn kamer staat. Snel veeg ik mijn tranen weg. 'Jahoor.' Zeg ik snel. Ik ga rechtop zitten en Liv komt naast me zitten. Hij slaat een arm om me heen. 'Sorry.' Zegt hij. 'Nee ik moet sorry zeggen, ik liep weg.' Zeg ik. Liv trekt me in een knuffel. 'Dit mag niet meer gebeuren.' Zegt hij. Ik schud mijn hoofd, 'Nee.' Zeg ik.

Waarom moest mama nou een nieuwe vriend krijgen, de tranen springen weer in mijn ogen bij het idee. Ik snap er niks van, ik hield niet eens van mijn vader. Het was gewoon altijd zo vertrouwd met z'n tweeën. Liv veegt de tranen over mijn wangen weg. 'Het komt goed.' Zegt hij.
'Dat komt het niet!' Zeg ik boos. 'Dan niet.' Zegt Liv met zijn handen omhoog en loopt mijn slaapkamer uit. Ik wil helemaal niet dat Liv weg loopt.
Denkend blijf ik op bed zitten. Waarom moet ik altijd zo bot doen, Liv heeft helemaal niks fout gedaan.