It was destined. // Voltooid

41

We besluiten een film te gaan kijken om alles een beetje te verwerken.
'Tot morgen.' Zeggen Lotte en ik tegen Noa als de film al een tijdje is afgelopen en fietsen samen naar huis.

'Hey mam ik ben weer thuis!' Roep ik naar mama. Ik krijg geen reactie en loop voorzichtig naar de woonkamer waar mama in het hoekje van de bank zit. 'Gaat het?' Vraag ik terwijl ik naast haar ga zitten. Domme vraag natuurlijk, het gaat niet goed. Huilend valt ze in mijn armen en ik probeer haar te troosten, maar daar ben ik ook niet de beste in. 'Mam kun jij dit wel alleen?' Vraag ik haar. 'Ja het gaat prima.' Zegt ze. Ik zucht en loop naar de keuken. Ik kijk in de koelkast, helemaal leeg. Normaal ben ik hier blij mee, want dat betekent dat we pizza kunnen bestellen, maar door de rede waarom hij nu leeg is heb ik daar helemaal geen zin in. 'Wat kunnen we eten?' Vraag ik mama die net de keuken in komt lopen. Ze haalt haar schouders op en loopt naar de kraan voor een glas water.
Op dat moment gaat de telefoon. 'Met Jessica.' Zeg ik. 'Hey meisje, met oma. Hoe gaat het?' Vraagt ze. 'Met mij prima.' Antwoord ik. 'En met mama?' Vraagt ze bezorgd. Mama kijkt me doordringend aan alsof ik niks mag zeggen. 'Slecht.' Zeg ik en op dat moment slaat mijn moeder haar hoofd neer. 'Zal ik langskomen?' Vraagt ze. 'Met eten graag.' Antwoord ik. Mijn oma laat weten dat ze er zo snel mogelijk aankomt en ik weet dat ik dit van haar kan vragen. Ze is er eigenlijk altijd voor ons. Vooral sinds opa dood is weet ze hoe het is om zo alleen te zijn.
'Ik zei toch dat je niks mocht zeggen!' Roept mijn moeder en loopt boos de trap op naar haar slaapkamer. Verslagen ga ik op een stoel in de keuken zitten. 5 minuten later gaat de bel en ik loop naar de voordeur om deze open te doen. 'Hey oma.' Zeg ik en omhels haar. Ze heeft een grote pan bij met eten. 'Waar is Loisa?' Vraagt ze. 'Boven.' Zeg ik. 'Hey Loisa!' Roept mijn oma naar boven terwijl ik vast naar de keuken loop. Ik dek de tafel en al snel komt oma aanlopen om te helpen. 'Ga maar zitten.' Zeg ik. 'Ik warm het eten wel even op.' Zegt ze. 'Dan loop ik even naar boven.' Vertel ik haar en met tegenzin loop ik de trap op. Ik klop op de deur van mijn moeders slaapkamer en loop binnen. 'Ik heb geen honger.' Is het enige wat haar mond verlaat en ik stap de slaapkamer uit.

'Geen honger.' Zeg ik als ik terug in de keuken ben. Samen met oma begin ik met eten. Na het eten wassen we samen even snel onze borden af en gaan in de woonkamer zitten. 'En nu?' Vraag ik oma. Ze haalt haar schouders op. 'Ze moet eerst zelf inzien dat het zo niet meer kan.' Zegt ze. 'En wat als ze dat niet ziet?' Vraag ik. 'Dan kunnen wij niet heel veel meer doen.' Zegt ze spijtig. En ik blijf maar voor me uitstaren.