It was destined. // Voltooid

17

Ik loop de trap op naar boven. Ik haat wel mensen, maar zo erg als bij Liv dat is bijna onmogelijk.

Ik plof zuchtend op bed. Ik heb eigenlijk geen idee waarom ik zo boos werd, waarschijnlijk van school.
Ik krijg een appje van Jason. Ik schrik ervan, maar open hem meteen.
Jason: heyy
Ik: hey
Jason: hoe gaat ie?
Ik: gaat wel en met jou?
Jason: goed
Jason: gaat wel??
Ik: Liv
Jason: Liv?
Ik: mijn stiefbroer
Jason: oh

'Hey kleintje.' Hoor ik iemand ineens vanuit de deuropening zeggen. Ik kijk naar mijn deur, Liv staat er. 'Hoi.' Zeg ik. 'Sorry van net.' Vervolg ik. Maar toch snap ik niet dat ik hem zo snel kan vergeven, gisteren hadden we nog super erge ruzie. Maar we leven nou eenmaal samen in huis dus een en al ruzie is ook niet handig. 'Dat had ik wel verwacht ja.' Zegt Liv dan en loopt mijn kamer weer uit. Een sorry terug had ik ook wel verwacht, maarja aangezien Liv het blijkbaar lastig vind om te praten komt die er niet.

'Komen jullie eten?' Roept mama onder aan de trap. Liv en ik lopen baar beneden en eten ons bord leeg. 'Heb jij mijn blouse al gewassen?' Vraagt Bas aan mama. 'Nee.' Antwoord mama. 'Ik had dat toch gevraagd gisteren.' Zegt Bas met wat boosheid in zijn stem. 'Ik moest vandaag toch ook gewoon werken.' Zegt mama. 'Dan had je dat toch gisterenavond kunnen doen.' Zegt Bas nu nog bozer. 'Ja maar..' begint mama. 'Halloo.' Onderbreek ik haar. 'Sorry.' Zegt ze en kijkt me spijtig aan en ik glimlach terug. 'Wij zijn nog niet klaar.' Zegt Bas. 'Succes ermee.' Zeg ik en loop van tafel en loop naar boven.

Als ik even op mijn slaapkamer zit komt Liv weer in de deuropening staan.  Zoals altijd. 'Wat is er?' Vraag ik kortaf. 'Wat doe je nou bot?' Vraagt Liv.  Mama en Bas horen we nogsteeds beneden schreeuwen. Liv komt naast mij op bed zitten. Best wel dicht bij, dus zonder dat ik het eigenlijk door heb schuif ik een stukje verder van hem af. 'Ben je bang voor je grote broer?' Vraagt Liv plagend. 'Nee hoor.' Zeg ik. En weer hoor ik mama en Bas harder schreeuwen. Ik staar voor me uit. 'Loisa en pap?' Vraagt Liv bezorgt. Ik kijk hem aan en knik.
'Ja.' Zeg ik. Liv slaat een arm om me heen en ik ga nu wel wat dichter tegen hem aanzitten. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. 'Het komt wel goed.' Fluisterd Liv. 'Ja dat zeggen ze allemaal.' Zeg ik. 'Wij kunnen dit samen.' Zegt hij. Meteen haal ik mijn hoofd van zijn schouder af. 'Wij samen?' Zeg ik vragend. Liv knikt vastbesloten. 'Mama en Bas moeten gewoon geen ruzie meer maken.' Zeg ik boos en de tranen springen in mijn ogen. 'Elke relatie heeft ruzies.' Zegt Liv. 'Mama had Bas gewoon nooit moeten ontmoeten, dan waren we nog gewoon met z'n tweeën.' Zeg ik boos. 'Wij zijn nu ook met z'n tweeën.' Zegt Liv. 'Liv stop met zo positief en aardig doen.' Zeg ik. 'Ik kan jou toch niet hier achterlaten.' Zegt Liv. 'Jawel.' Zeg ik. Liv staat op en verlaat mijn slaapkamer, waardoor ik toch alleen achter blijf.