It was destined. // Voltooid

23

Het is weer een week later. Jason is nogsteeds niet op school en steeds meer reacties hoor ik door de school gaan dat Jason wel heel lang ziek is. Ik moet me heel erg inhouden om niet heel boos te worden. Als ik bij Noa en Lotte sta in de pauze gaat het er weer over hoor. 'Jason is wel heel lang ziek he.' Zegt Lotte. 'Ik snap wel dat hij op zijn oude school niet gewenst was.' Vervolgt ze. 'Jij bent toch ook weleens ziek!' Zeg ik boos. Maar Jason is niet weleens ziek, hij is gewoon doodziek. Maarja zolang hij het niet verteld snap ik de reacties heeeel diep van binnen een klein beetje. Maar het helemaal begrijpen doe ik het nooit.

We zitten in de Nederlands les. En mevrouw van Tiele leest de leerlingenlijst op. 'Lars.' Zegt ze. 'Ja.' Zegt Lars vanuit de klas. 'Lizzy.'          'Ja.' Volgt Lizzy. 'Jason.' Zegt ze. 'Die komt volgensmij nooit meer op school.' Zegt Lars lachend. 'Hou je bek!' Roep ik boos door de klas. 'Nog een keer en je kan de klas uit.' Zegt Mevrouw van Tiele en wijst naar de deur. 'Neem het maar op voor je vriendje, volgensmij vindt hij je niet zo lief anders was hij wel op school.' Zegt een jongen uit de klas lachend. Nu kan ik me niet meer inhouden. Ik sta op 'Hou je bek eens dicht, Jason kan er toch ook niks aan doen dat hij kanker heeft!' Roep ik hard door de klas en barst in tranen uit, pak mijn spullen, loop de klas uit en als laatste gooi ik de deur met een klap dicht. Snel gaat de deur weer open, Noa en Lotte staan in de deuropening. En komen meteen naar me toe, ik heb nog nooit zo'n gemeende knuffels gevoeld. 'Waarom wisten wij dit niet?' Vraagt Noa die aan haar stem te merken nogsteeds geschrokken is. 'Ik ben de grootste sukkel.' Zeg ik. 'Ik mocht het niet vertellen.' Vervolg ik huilend. 'Die jongens moeten gewoon niet zo stom doen.' Zegt Lotte. 'Jason wilde het niet vertellen, op zijn vorige school was het niet zo gewild meer toen hij het had verteld.' Zeg ik.

De roddel gaat als een lopend vuurtje door de school heen merk ik in de pauze. Ik bel mama en van haar mag ik me ziekmelden, Liv ziet me bij de receptie staan en komt meteen naar me toe. 'Wie heeft het doorgeluld?' Vraagt hij meteen. 'Ik.' Zeg ik en de tranen springen weer in mijn ogen. 'Ik ben een complete mislukking.' Zeg ik. 'Echt niet.' Zegt Liv en geeft me een knuffel. 'Ik ga mee naar huis.' Zegt Liv.

Samen met Liv fiets ik naar huis er wordt eigenlijk niks gezegt op de fiets. Als we thuis zijn zetten ik en Liv de tv aan, maar eigenlijk kijken we niet. Daar hebben we op dit moment helemaal geen zin in. Mam en Bas zijn allebei werken dus we zijn met z'n tweeën thuis. *pling* doet mijn telefoon, even ben ik bang dat Jason het is, maar meteen erna die van Liv ook. Het is mam.
Mam: ik en Bas eten vanavond niet mee, leg maar een pizza in de oven
Ik gooi mijn telefoon op de bank.
'Bedankt he dat je me nu laat stikken.' Zeg ik boos en slaak een diepe zucht.