It was destined. // Voltooid

20

'Alles goed?' Vraagt Jason als ik naast hem ga zitten op mijn bed. 'Mama had die Bas gewoon nooit mogen ontmoeten.' Zeg ik boos. 'Bas?' Vraagt Jason. 'De vader van Liv.' Zeg ik en Jason knikt begrijpelijk. 'Maar het ging over jou.' Zeg ik en Jason zucht. 'Ja hoe zal ik beginnen?' Vraagt Jason aan zichzelf. Ik reageer niet en kijk hem aan. 'Ik ben ziek.' Zegt Jason dan. 'Ziek?' Vraag ik. 'Ja ik ga dood.' Zegt hij. Vragend kijk ik hem een en zie tranen in zijn ogen springen. Ik schuif wat dichter naar hem toe en sla ongemakkelijk een arm om hem heen. 'Dood?' Vraag ik dan. 'Ik ken je nog maar net.' Vervolg ik. 'Ik heb kanker.' Zegt Jason. Verschrikt kijk ik hem aan. En een traan rolt over mijn wang. 'Maar je hebt je haar nog.' Zeg ik en bedenk me meteen dat dit echt de stomste opmerking is die ik kon maken. 'Niet bij elke chemo kuur verlies je je haar.' Zegt Jason. 'Oh.' Zeg ik verbaasd. 'Begin bij het begin, want ik snap er niks van.' Zeg ik. 'Snap ik sorry.' Zegt Jason en begint aan zijn verhaal. '2 jaar geleden had ik last van mijn bovenbeen toen werd daar na heel veel onderzoeken kanker gevonden kort gezegt. Ik heb het nooit vertelt op mijn vorige school en ben aan de chemo gegaan, waar ik heel moe van werd, maar dit heb ik nooit laten merken. Maar het werd niet echt gewaardeerd dat ik vaak afwezig was en niet vaak iets kon doen met vrienden. Totdat ik uiteindelijk alleen zat in de klas en elke pauze.' Zegt Jason. 'Waarom heb je het nooit vertelt?' Vraag ik. 'Ik wilde niet het zielige jongetje van de school zijn, jij bent de eerste aan wie ik het vertel buiten leraren en familie. Maar toen ben ik dus naar deze school gegaan. Het gaat tot nu toe allemaal goed met de chemo en ik kan gewoon alle lessen volgen. En zoals jij al zei merk je er niks aan. Maar mijn moeder appte me om te zeggen dat ik meteen naar huis moest komen. Dokter Waltrus wil ons spreken, hij is mijn vaste dokter. Het is vast geen goed nieuws, anders had mam me niet zo geappt.' Zegt Jason. 'Of juist wel, dat ze het je zo snel mogelijk wilde vertellen.' Zeg ik. Jason haalt zijn schouders op. 'Hoe vind je het verder op school?' Vraag ik. 'De klas is wel oke, en gelukkig heb ik een heel leuk meisje leren kennen.' Zegt Jason. Glimlachend kijk ik hem aan en Jason grijpt me in een knuffel. 'Vanaf het eerste moment dat ik jou zag wist ik het al.' Zegt Jason. 'Herkenbaar.' Zeg ik.

'Shit ik moet gaan.' Zegt Jason ineens. Samen lopen we de trap af. Liv is in de woonkamer tv te kijken. 'Tot ziens.' Zegt Jason tegen Liv. 'Doei.' Zegt Liv droog en lachend lopen ik en Jason naar buiten. 'Fijn dat je het hebt vertelt, en succes bij dokter Walrus.' Zeg ik. 'Waltrus.' Verbeterd Jason mij lachend. 'Die ja, laat me zo snel mogelijk iets weten.' Zeg ik. Voordat Jason echt vertrekt moet ik nog iets doen. 'Jason wacht.' Zeg ik als Jason wil aanfietsen. 'Wat?' Vraagt Jason. Ik loop naar hem toe en zoen hem. Ik heb me in tijde niet zo goed gevoeld. Lachend kijk Jason mij aan. 'Tot morgen.' Zegt hij en fietst naar huis. Ik loop vrolijk naar binnen.

'Wat was dat?!' Roept Liv boos zodra ik een stap in de woonkamer zet. 'Niks.' Zeg ik verbaasd. 'Vind je die Jason leuk?' Vraagt Liv boos. 'Nee.' Zeg ik. 'Zoen jij zomaar met iedereen die je "niet leuk vind".' Zegt Liv. Zuchtend kijk ik naar de grond. 'Hou je me in de gaten ofzo.' Zeg ik. 'Die kus tussen ons betekende voor mij duidelijk meer dan voor jou.' Zegt Liv boos en stormt de trap op. 'Dat is nooit gebeurd!' Schreeuw ik hem boos na. 'Vind Liv mij leuk?' Denk ik in mezelf.