It was destined. // Voltooid

12

Nouja ik maak het er ook zelf naar. Ik pak mijn telefoon erbij en app Liv.
Ik: sorry dat ik zo chagerijnig doe
Liv: waarom praat je niet gewoon
Ik: omdat ik mijn excuses niet hoef aan te bieden aan mijn moeder en Bas
Liv: en aan mij wel?
Ik: ja...

Ik kijk Liv aan die met een glimlach naar zijn telefoon staart. Ik stoot hem aan, 'Alles goed?' Vraag ik. 'Niet zo flauw doen.' Zegt Liv. Lachend kijken we elkaar aan.

'We zijn er.' Zegt mijn moeder. Ik stap uit de auto en loop richting de ingang.
We lopen de dierentuin door en kijken naar alle dieren. 'Kijk dat ben jij!' Zegt Liv opeens en wijst naar een aap. 'Die kijkt ook zo chagerijnig.' Zegt Liv plagend. Ik geef hem een duw. 'Echt niet!' Zeg ik lachend. Hand in hand staan mama en Bas ook naar de apen te kijken.

Na even in de dierentuin gelopen te hebben gaan we wat drinken.
'Kijk daar is een speeltuin!' Roep ik als een klein kind. 'Ga je mee Liv?' Vraag ik. 'Klein kind.' Zegt Liv. Ik pak zijn hand en trek hem mee de speeltuin in. Er staat een grote schommel, waar we makkelijk met z'n tweeën op kunnen zitten. We schommelen rustig heen en weer en staren een beetje voor ons uit. 'Het is toch best gezellig.' Zeg ik zonder Liv aan te kijken. 'Vind ik ook.' Zegt Liv. 'Maar dat had ik je al vertelt.' Vervolgd Liv en kijkt me lachend aan zie ik in mijn ooghoek. 'Ik vond het wel fijn om het tegen jou te vertellen.' Zegt Liv opeens. 'Wat?' Vraag ik. 'Over hoe het zit.' Zegt Liv. 'Je kan me alles vertellen.' Zeg ik. 'Jij mij ook.' Zegt Liv. 'Ik wou helemaal niet dat mama een nieuwe vriend zou krijgen.' Zeg ik. 'Sinds ik het weet heb ik nooit meer normaal geslapen.' Zeg ik. Liv kijkt me aan. 'Serieus?' Vraag hij. Ik knik. 'Komen jullie mee!' Roept Bas ons terug en we schrikken ervan en staan snel op en lopen met mama en Bas mee.

Na een lange dag zitten we eindelijk terug naar huis in de auto, onderweg eten we wat en als we thuis zijn ga ik meteen slapen, want het is al laat. Ik hoop dat dat vandaag wel goed lukt, het was gezellig tussen mij en Liv. En Bas was ook niet in zijn slechtste humeur.

De volgende ochtend roept mama ons weer voor het ontbijt. Ik loop de trap af naar de keuken.
'Wat fijn dat we echt een gezin zijn geworden sinds gisteren.' Zegt Bas tussen het eten door. 'Als jij eens even je mond houdt met je gezin.' Zeg ik boos. 'Vind jij dat niet dan?' Vraagt mijn moeder die het blijkbaar eens is. 'Nee natuurlijk niet!' Zeg ik boos en loop de trap op naar mijn slaapkamer. En plof weer huilend op bed, wat al heel vaak is gebeurt sinds Bas in mijn leven is. Ik wil geen gezin zijn, ik wil best normaal met elkaar omgaan. Maar niet als 'een gezin'.