It was destined. // Voltooid

01

'Jess kom je eten?' Vraagt mijn moeder onder aan de trap. 'Ja ik kom!' Roep ik terug en loop naar beneden. 'Wat eten we?' Vraag ik. 'Ovenschotel.' Zegt mama. Ik ga aan tafel zitten en mama zet het eten op tafel.
'Mam' zeg ik dan. 'Wat is er?' Vraagt mijn moeder. 'Weetje wat ik echt heel fijn vind..' vervolg ik. 'Nee.' Antwoord ze. 'Dat we het zo fijn hebben met z'n tweetjes.' Zeg ik met een glimlach. 'Dat vind ik ook.' Zegt ze glimlachend.  'Maar ik wilde eigenlijk nog ergens over praten met jou.' Zegt ze dan met spanning in haar stem.

Ohja ik ben Jessica, maar ik wordt bijna altijd 'Jess' genoemd en mijn moeder heet Loisa. Mijn moeder heeft me alleen opgevoed. Nouja mijn vader heeft ons verlaten toen ik 2 jaar was en we hebben hem nooit meer gezien. Er is ons verteld dat hij vorig jaar is opgepakt en nu in de gevangenis zit. Maar waarom weten we niet. Het doet ons niet zoveel en we hebben het heel gezellig met z'n tweetjes. Nouja gehad....

'Hoezo?' Vraag ik. 'Ik was vorige week toch op cursus van het werk.' Zegt ze. 'Ja..' Zeg ik. 'Daar heb ik Bas leren kennen.' Zegt ze. 'En wie is Bas?' Vraag ik kortaf. 'Nouja we hebben het de hele week al heel gezellig.' Zegt ze. 'Gezellig? Wanneer dan?' Vraag ik me af. 'Als jij niet thuis bent komt hij af en toe langs.' Zegt ze. 'Oh en jij dacht niet dat je dat even moest melden?' Zeg ik boos en sta op. 'Jess wacht even.' Zegt mijn moeder. 'Nee!' Zeg ik boos en stamp de trap op.
Huilend plof ik op mijn bed. 'Hoe kan ze dit nou doen?' Vraag ik me af. Ik wil gewoon met z'n tweetjes blijven.

Ik hoor iemand kloppen op mijn deur waarvan ik al weet dat het mama is. 'Wat?' Zeg ik nogsteeds boos. 'Wil je even praten?' Vraagt ze dan. Ik geef geen antwoord en even later komt ze mijn kamer binnen en gaat naast me op bed zitten. Snel veeg ik mijn tranen weg en ga ook rechtop zitten. 'Liefde ontstaat nou eenmaal.' Zegt ze. 'Ja dus.' Zeg ik. 'Dan had je het ook meteen kunnen vertellen.' Zeg ik. 'Ja ik had het eerder uit mezelf moeten zeggen, maar er was geen kans.' Zegt ze. 'Nou dan creeërde je die.' Zeg ik. 'Het moment was er niet. Sorry, Jess.' Zegt ze. 'Mam zolang hij maar niet hier komt wonen.' Zeg ik. 'Daar kan ik niks over zeggen.' Zegt ze. 'Je kan toch gewoon nee zeggen als hij het vraagt.' Zeg ik. 'Jess, zo simpel is het echt niet.' Zegt mijn moeder. 'Echt flikker op.' Zeg ik boos en mijn moeder staat op en loopt mijn kamer uit. Niet wetend wat ik nu moet doen, misschien moet ik wel gewoon blij zijn voor haar. Maar het gaat er ook om wat ik wil en dat is niet dit.