It was destined. // Voltooid

44

Het is weer een week later en ik ben gewoon naar school geweest de rest van de dagen. Lotte en Noa zijn er altijd voor me, maar ze zijn vooral een goede afleiding en dat is wat ik nu nodig heb. Ik kom thuis van school en loop naar boven. Als ik richting de badkamer loop kom ik langs mijn moeders slaapkamer. 'Je zou vandaag toch gaan werken?' Vraag ik aan haar. 'Ik was zo moe, ik kon niet eens opstaan.' Antwoord ze. 'Dat zeg je al de hele week!' Roep ik boos door mijn tranen heen. Ze had inderdaad beloofd dat ze het anders zou gaan doen. De avond dat ze dat zei heeft ze ook eten gekookt, maar de dagen daarna heeft ze gewoon weer in bed doorgebracht. En zo heel gewoon is dat niet. 'Als je het niet alleen kan, kan ik ook hulp voor jou vragen.' Bied ik aan. 'Ik kan het wel alleen hoor.' Zegt ze. 'Je krijgt een week.' Maak ik haar duidelijk. Ik hoor mama opnieuw zuchten.

Ik loop naar beneden, ik kijk in de koelkast of er iets staat dat ik kan koken. Helemaal niks, ik weet nog niet zo goed wanneer het moment is wanneer ik boodschappen moet doen en wat ik allemaal mee moet nemen. Want ja, als mama in bed blijft liggen moet ik wel koken. Het gaat me steeds beter af, nadat het een paar keer verbrand is. 'Ik ben zo weer terug!' Roep ik naar boven. Ik pak mijn fiets en fiets met een boodschappentas naar de supermarkt.
Na een half uurtje ben ik weer thuis en begin ik met eten maken.

De volgende ochtend loop ik naar mijn moeders slaapkamer. Zonder het me eigenlijk verbaasd ligt ze nog in bed, terwijl ze over een half uur al moet gaan. 'Mam je moet wel zo weg.' Vertel ik haar en ze knikt. Ik loop naar de badkamer om me klaar te maken. Als ik beneden ben dek ik de tafel voor twee, zodat mama alleen maar aan hoeft te schuiven.

Als ik thuis kom van school ziet de keukentafel er nog precies hetzelfde uit als toen ik vanmorgen wegging. Ik ren naar boven om te kijken of mama nog in bed ligt. En ja hoor. 'Jij zou vandaag gaan werken.' Zeg ik vragend. 'Sorry Jess ik heb helemaal niet geslapen vannacht.' Zegt ze. Ik zucht morgen weer een kans.

Ik kom weer thuis van school en loop de trap op naar boven. Met als verwachting dat mama is werken. Maar nee daar ligt ze nog, in bed.

Ik bel oma op, misschien dat zij nog iets kan betekenen in deze hel. 10 minuten later staat ze al naast mama's bed. Ik sta in de deuropening en luister naar hun gesprek. Mama in tranen en oma ook. 'Er moet nu echt iets gebeuren, niet alleen jij leid eronder, ook Jessica.' Zegt ze bezorgd. 'Er moet iets gebeuren.' Antwoord mijn moeder. 'Maar wat?' Vervolgd ze. 'Ik bel er iemand voor.' Antwoord mijn oma. Moed zakt in mijn schoenen en een kleine glimlach vormt rond mijn lippen. Als ik oma toch niet had.