Ring of Strings (Artista Series #1)

Chapter 38

Chapter 38

You can't

"Ate..." Mahinang hikbi kaagad ang bumungad sa akin pagkababa ko ng sala.

Tiningnan ko ito at nakita ang dalawang magkapatid na kaibigan nina Roger at kuya Caius, umiiyak.

Umiwas ako ng tingin dito at nagpatuloy sa paglalakad, ngunit napahawak ako sa aking ulo nang makaramdam ng pagkahilo.

"Glenn, okay ka lang ba?" Nagaalalang tanong niya, lumapit sa akin si Julia para tingnan ako.

"Goodness! Namumutla ka!" She hysterical.  I shooked my head para sabihin na hayaan na lang ako pero ang sigaw niya ay kumuha ng atensiyon.

"Aiglentine!" sugod sa akin ni kuya Caio.

Agad akong umiling sa nagaalalang mukha ni kuya.

"I'm fine" tanging sambit ko.

Inalis ko ang kamay ni Julia'ng nakahawak sa akin at sinimulan muli ang paglalakad.

"Let's go" seryosong saad ni kuya Caio, hinawakan nito ang pulsuan ko at iginiya palabas.

"Where are we going?"

"Home, masyado ka ng nai-stress dito Aiglentine. I can't risk you for this fucking set up" malamig na saad niya.

Ngumiti ako. Ito ang kauna unahang ngiti ko matapos ang nangyari sa aming lahat.

"Caio, san mo dadalhin si Glenn?"

Humabol sa amin ang nagagalit na si George at mahigpit akong hinila palayo sa kapatid ko.

"Iuuwi ko siya. Bakit, may problema ba?" Naiinis na sagot ni kuya.

"Alam mo namang hindi pwede diba? Nasa tabi tabi lang ang Ramona na 'yun!" Tukoy niya kay Jarrett.

Bahagyang humalakhak si kuya sa dahilan ni George.

"And so? George, hindi ko pwedeng ikulong ang kapatid ko sa mansyong ito! I can't let her drowned in this sadness!"

"What the fuck Caio! Tama lang na malunod tayo sa kalungkutan ngayon dahil namatayan tayo"

"Pero kung unti unting papatayin ng kalungkutan na 'to ang kapatid ko, pwes! Iaahon ko siya" galit na sigaw ni kuya.

Muli niya akong binawi sa mga kamay ni George.

"Caio, you don't understand. We're doing this to protect her"

"Protecting her? I'm her brother so that's my responsibility. I'm doing this for her best so stop intervening on my way" huling saad niya pagkatapos ay inalalayan na ako papasok ng kotse.

Malamya akong tumingin kay George mula sa labas. Unti unti na siyang nilalamon ng galit, ang pagiging marahas niya ay masyado ng nakakasakit.

"I'm sorry baby..." Paghihingi ni kuya ng paumanhin sa akin.

Lumingon ako dito, ang mga mata nito ay nanatiling nakatuon sa daan.

"Don't be..." Umiling ako sa kaniya "I do understand kung bakit kayo nagkakaganiyan" saad ko.

"I'm really sorry kung naiipit ka sa sitwasyong ito" hindi ako umimik.

I hate it when they're asking for my forgiveness kung pare-pareho naman kaming apektado dito. Sa ngayon ay gusto ko siyang pasalamatan sa pagdala niya sa aming bahay. Malayo na ako sa mga hikbi at iyak na naririnig ko.

Buong biyahe ay hindi na kami nagusap, siguro ay napansin ni kuya ang kawalan ko ng interes.

Agad kong bumaba sa kaniyang kotse para makapunta sa aking kwarto. Binati kaagad kami ng mayodorma ng bahay pero nilagpasan ko lang ito.