Teach Love

34| Από ανάκριση σε ανάκριση

-Μάλιστα... με τους δικούς μου θα μιλήσουμε την επόμενη περίοδο.
Είπε αυστηρά στους μαθητές του αφού αυτοί ήταν που προκάλεσαν το περισσότερο πρόβλημα.Αλίμονο τους μετά, τους φαντάζομαι ειδη κατά-τρομαγμένους στην τάξη από τις φωνές του Οδυσσέα που θα ακολουθήσουν.
Πήγε να μας βάλει το βίντεο.. τα φώτα είχαν χαμηλώσει.. και το βλέμμα του Οδυσσέα ήταν καρφωμένο επάνω μου.

Τα πόδια του δεν σταμάτησαν να χτυπάνε νευρικά στο πάτωμα.
Θύμωσε;; Θύμωσε που είδε  την φωτογραφια; Ζήλεψε;;
Τι πρέπει να νιώσω για αυτό;; Χαρά;; Ή να αρχίζω να προ προετοιμάζομαι για μια άλλη καταιγίδα που θα ξεσπάσει από τον Οδυσσέα;
Τουλάχιστον δεν του έχει περάσει αδιάφορη αυτή η φωτογραφία.Τουλάχιστον έτσι φάνηκε από το βλέμμα του.
Από όλη την φωτογραφία μόνο εγώ φαίνομαι.. το πρόσωπο του Τζοναθαν ούτε καν φένεται... ευτυχώς, καλύτερα έτσι.
Ο ήχος του κουδουνιού σταμάτησε την σκέψη μου, σηκώνομαι και φεύγω αμέσως. Δεν θέλω να με σταματήσει ούτε ο Οδυσσέας, ούτε και ο Κύριος Ρούλης σε περίπτωση που θυμηθεί οτιδήποτε.
Πηγαίνω στην καντίνα να τσακίσω ένα πακέτο πατατάκια..και βλέπω την Ηρώ.

-Δεν μας τα είπες αυτά.. πολύ χάθηκες τελευταία..
λέει ξαφνικά, όχι που δεν θα το σχολίαζε.

-Ποια αυτά;;

-Το καινούριο αμόρε, δεν φένεται και το πρόσωπο του για να σου πω την γνώμη μου, αλλά από πλάτη, πλατάρα.. σκίζει..

-Μναι.
Της απαντάω ξερά..ε βέβαια.. να μην τους πάει η περιέργεια με ποιον και καλά τα έχει η Ναταλία με αυτή την περιπέτεια που έζησαν βλέποντας με με τον Γιάννο;;

-Δεν θα έρχεσαι μαζί μας πλέον;; Άλλαξες τάξη και μας ξέγραψες;;

-Βασικά έχω πάρα πολλά.

-Κατάλαβα. Τέλος πάντων. Εμείς ξέρεις πού είμαστε.. καθόμαστε στις κελκιδες και θαυμάζουμε τον κύριο Οδυσσέα.
Ακόμη με τον Οδυσσέα ασχολείται;; Όχι πως εγώ πάω πίσω.. εξακολουθώ να νοιάζομαι για αυτόν όσο και αν προσπαθώ να αποδείξω στον εαυτό μου το αντίθετο. Να στα μούτρα μου λοιπόν.

-Οκευ· έγινε.

-Γεια σου Ναταλία
Λέει και φεύγει. Παίρνω ένα πακέτο με πατατάκια, πηγαίνω στο κιόσκι και κάθομαι στο παγκάκι. Αρχίζω να τα τσακιζω. Ενώ έτρωγα, βλέπω τον Οδυσσέα να περνάει από μπροστά μου κρατώντας την βαλίτσα του στα χέρια του.
Ας μην με δει σε παρακαλώ.. ας μην με προσέξει!!
Παρακαλούσα από μέσα μου... και τσουκ.. με πρόσεξε
Με κοίταξε και έτρωγα τα πατατάκια σαν να μην συμβαίνει τίποτα.. έφυγε.
Δεν του άρεσε που δεν του έδωσα σημασία ε; Τώρα δεν του αρέσει.. ε βέβαια, θέλει να τον τρέχω από πίσω, αυτό θέλει..