Teach Love

38| Τι γκαντέμης..

-Βόλτα; ;!
Απάντησα εκνευριστικά αλλά ακούστηκε σαν ερώτηση.

-Δεν είπαμε να κυκλοφορείς με παρέα;;; Το ξέρεις πως είναι επικίνδυνο να είσαι μόνη σου

-Δεν νομίζω κύριε να είναι τόσο επικίνδυνο. Μια χαρά είμαι. Τίποτα δεν θα πάθω.

-Καταρχήν βάλε κάτι πάνω σου. Με τέτοια κοντή φανελα, όχι μόνο προκαλείς, θα κρυώσεις κιόλας. Θες να αρρωστήσεις σαν την προηγούμενη φορά;
Ορίστε; Αλήθεια το άκουσα αυτό ; Αλήθεια το είπε αυτό ;

-Μπορώ να κάνω την βόλτα μου με την ησυχία μου ; Εσείς είπατε πως στις 11 πρέπει να ήμαστε πίσω! ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΜΙΣΗ ΩΡΑ  ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΩ ΝΑ ΔΩ ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ !
Άντε μην μου ξεφύγει κανένας ενικός τώρα και γίνουμε πρώτο θέμα.

-Τι να σου πω... προκαλείς την τύχη σου κορίτσι μου.. μην ακούσω μετά κλάματα όταν θα σε κλέψουν.

-Να με κλέψουν;; Τι λέτε;;
Τι γκαντέμης που είναι!

-Γεια σας !
Λέω εκνευριστικά και φεύγω από μακρυά του. Αρχίζω να κάνω βόλτες χαλαρή μόνη μου στην πόλη. Μπαίνω στα καταστήματα και χαζεύω λίγο. Είχα τρελαθεί με τόσα ρούχα!! ΣΟΚ!
Σαν να τα είχαν ειδικά για εμένα!
Περνάω από κάτι δρομάκια και ένας άντρας με πλησιάζει .

-Γεια σου .
Μου λέει και χαμογελάει .

-Γεια σου.
Απαντάω και πάω να απομακρυνθώ από κοντά του με διακριτικό τρόπο . Να ένας Έλληνας. Πόση ατυχία πλέον; Γιατί να μην δω έναν Ιταλό; Να μου μιλάει και εγώ να μην καταλαβαίνω τι μου λέει;

-Ξέρεις, σε είδα μόνη..

-Σαν ανεμονη ;
Του απαντάω εκνευριστικά. Είχα τρομάξει λίγο όμως κακά στα ψέματα.

-Θες να σου δείξω την περιοχή; Μένω χρόνια εδώ.. και όσο σε βλέπω δεν ξέρεις και που να πας .
Με πλησίασε και με κοίταζε

-Όχι ευχαριστώ .
Προσπάθησα να του μιλήσω ευγενικά γιατί άρχισε να αγριεύει . Πήγα να φύγω από κοντά του και έβαλε το χέρι του στην μέση μου..η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή από φόβο...

-Στάσου, δεν χρειάζεται να με φοβάσαι .

-Με περιμένουν και πρέπει να πάω
Είπα και καλά για να φύγω προσπαθόντας να πάρω μια ανάσα. Πήγε να με χουφτώσει και άρχισε να τρέμει η αναπνοή μου για τα καλά . Τρόμαξα και του έσπρωξα απότομα το χέρι. Άρχισα να τρέχω γρήγορα σαν τρελή. Έτρεχα έτρεχα.. φτάνω σε ένα απομονωμένο δρομάκι χωρίς να ξέρω που να πάω και τρακάρω με τον Οδυσσέα . Ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό που χάρηκα όταν τον είδα.
Άρχισα να ξεφυσάω από ανακούφιση.