Teach Love

32| Φραπουτσίνο καραμέλα

«Μέσα σε μια κοινωνία,
Γεμάτη μαύρο και σκοτάδι,
Πίσω από μια πόρτα κλειστή,
Πίσω από από ένα χαμόγελο της στιγμής,
Πίσω από ένα θρανίο γεμάτο από οργή,
Κάτω από ένα κτήριο
ένα κτήριο μη αποδεκτό,
Χωρίς κανείς να ξέρει πώς να το ξεφύγει,
Πώς να του κρυφτεί,
Γεμάτο δάκρυα απογοήτευσης,
Δάκρυα χαράς,
Δάκρυα λύπης,
Εκεί που τόνοι ψεμάτων
Χωράνε σε μια χούφτα χούφτα χεριού
Χούφτα που μπορεί να χτυπήσει εκατομμύριες φορές το λεπτό
Ταχύτητα που δεν μπορεί να συγκριθεί
Σαν να είναι νια άψυχη, αδιαφανή μορφή,
Ένα σώμα σε ένα πλήθος,
Που μπορεί να διακριθεί
Που μπορεί τον κόσμο ολόκληρο να αλλάξει,
Σαν να μην σημαίνει τίποτα,
Μια λάμψη στο πίσω μέρος της χούφτας που χτυπά,
Διαπερνάει το μαύρο καινό
Το μαύρο καινό που κάποτε, ξεχείλιζε από πόνο και οργή
Το μαύρο καινό που έχει πλέον καλυφθεί με αγάπη,
Ίσως με ελπίδα , φωτοσκιασμένο με διάφορα παραθυράκια
Παραθυράκια γεμάτο ιστορίες
Και αναδρομές.
Και όλα αυτά τα παραθυράκια,
Στάμπαρισμενα με ένα τόνο ερωτηματικών
Ερωτηματικό που συμπληρώνεται με κόμμα και τελεία.»

Μόνο που δεν ήμουν έτοιμη να δακρύσω. Δεν ξέρω πως κατάφερα να το κάνω αυτό.. όσο κι αν προσπαθούσα να μην κοιτάζω τον Οδυσσέα ενώ το διάβαζα, ήταν αδιανόητο.
Δεν μπορούσα να μην τον κοιτάζω...
Με κοίταζε και ο Ίδιος σαν να κατάλαβε πως ήταν για αυτόν.

-Υπέροχο.. πραγματικά υπέροχο.
Λέει ο κύριος Ρούλης και χειροκροτάνε όλοι, το βλέμμα μου πήγε αμέσως στον  Οδυσσέα.. που χειροκροτούσε και εκείνος σε αργή κίνηση.. σαν να προσπαθούσε να ήταν διακριτικός.
Πώς να γυρίσω πίσω δίπλα του τώρα;
Ο Οδυσσέας σηκώθηκε και πήγε στον υπολογιστή ευτυχώς.
Χτύπησε το κουδούνι για διαλημμα.
Αρχίζουν να φεύγουν όλοι. Φεύγοντας σταμάτησε η φωνή του κυρίου Ρούλη