Teach Love

106 | Πτώση στο έδαφος

-Ωπατις;;; Με μαξιλάρι σε βλέπω;
Του λέει έκπληκτος ο Τζόναθαν.

-Κόφτο έτσι

-Καβγαδάκι;; Καβγαδάκι;;;

-Θα σκάσεις;; Ή θες να σου θυμίσω πως σε φιλοξενούμε;;

-Καλά ντε...  τι λες;; Θα μου πεις τι έγινε;;
Ακούω τον Τζοανθαν να λέει στον Οδυσσέα.. τώρα εγώ κρυφακούω;;; Δεν το πιστεύω ότι το κάνω αυτό..

-Έγινε αυτό που φαντάζομαι;;; Κάναμε την στραβομάρα μας;;; Στο είχα πει πως αυτό το πράγμα δεν είναι σχέση..

-Μά τόν Θεόν..αν δε το κόψεις τώρα θα σε βγάλω έξω με τος κλοτσιές!! βρες να ασχοληθείς με κάτι άλλο και όχι με εμένα, το κατάλαβες αυτό;;

Του βάζει τις φωνές και φεύγω μην με δουν.
Τώρα αυτό τι να σημαίνει;;; Ο ήταν
Με δυσκολία καταφέρνω να κοιμηθώ. Το επόμενο πρωί ξυπνάω και κατευθύνομαι προς το σαλόνι. Βλέπω τον Τζοναθαν στην κουζίνα..

-Πού είναι ο Οδυσσέας;;
Τον ρωτάω

-Καλημέρα και σε εσένα.. ναι καλά είμαι

-Συγγνώμη.. καλημέρα..

-Καλημέρα.. μόλις τώρα έφυγε.

-Έφυγε;;; Πού πήγε;;

-Δεν μου είπε

Φοράω μια ζακέτα από πάνω μου αφού ήμουν με την κοντομάνικη.. και τρέχω να φύγω

-Πού πας;;

-Θα δω πού πάει!
Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση.

-Κάτσε τι;;;
Μου λέει αλλά χωρίς να προλάβει να σηκωθεί, κλείνω την πόρτα και φεύγω, από το παράθυρο βλέπω τον Οδυσσέα να βγαίνει από την πολυκατοικία.Κατεβαίνω βιαστικά τις σκάλες.. θα πάρει το αυτοκίνητο;; Τι στο καλό;;
Τον βλέπω να περπατάει και τον ακολουθώ αμέσως διακριτικά.
Πηγαίνει προς ένα καφέ στο οκτάγωνο δίπλα από την γνωστή βιβλιοθήκη.. μπαίνει μέσα και για καλή μου τύχη μπορούσα να τον δω καθαρά από τις βιτρίνες..
πλησιάζει ένα τραπέζι ΚΑΙ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΚΑΘΕΤΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ... ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ..
μόνο και μόνο που κοίταζα αυτό που κοίταζα ήθελα να κλάψω.. συνέχισα να βλέπω όταν ξαφνικά βλέπω να του κρατάει το χέρι ενώ ήταν απλωμένο στο τραπεζάκι..
Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στο δέρμα του πρόσωπο μου...
Τα μάτια μου άρχισαν να θολώνουν από το κλάμα..
δεν μπορούσα να κοιτάξω καθαρά.. όσο και αν σκούπιζα τα δάκρυα μου , αυτά συνέχιζαν να εμφανίζονται επανηλειμμένα.
Δεν μπορεί όλο αυτό να ήταν ένα τίποτα.. δεν μπορεί τόσο καιρό ο Οδυσσέας να με κοροϊδεύει...
Άρχισα να απομακρύνομαι.. δεν μπορούσα να αισθανθώ τα πόδια μου. Ολόκληρο το σώμα μου είχε παγώσει .
Σαν να είχα κάτι βαρύ κρεμασμένο πίσω από τα πόδια μου που με εμπόδιζε να περπατήσω.. κάθε μου βήμα πλησίαζε την κατάρρευση μου... την πτώση μου στο έδαφος..
Φτάνω στην πολυκατοικία μας.. κοιτάζω την σκαλα.. δεν είχα την δύναμη να την ανέβω.. κάθισα στα σκαλοπάτια.. αγκάλιασα τα πόδια μου και άρχισα να απ ελευθερώνω τα δάκρυά μου.