Kız Lisesi (gxg)

30.bölüm -Masal'dan-

*İyi okumalar -Masal'dan-

Herkes sızdıktan sonra, Tanem'e doğru dönüp yüzünü inceledim. O da son ana kadar benimle birlikte uyumamak için direnmişti. Sonunda ise direnci kırılmıştı.

Kazanan yine bendim.

Üşüyen ellerimi cebime soktuğumda hissettiğim boşlukla kaşlarımı çattım. Cebimde hiç bir şey yoktu. Hayır, cebimde ilaç kutum yoktu.

Cebimi hızla yokladığımda hareketlerim yüzünden Tanem kımıldanmıştı. Sessizce kalkmaya çalıştım. Poşetlerin olduğu yere ilerlerken, kendi getirdiğim poşete baktım.

Hayır, burdada yoktu.

Yanıma aldığıma emindim. Montumu giydiğim zaman poşetten çıkarıp, montun cebine koymuştum.

Geldiğimiz yola baktım. Düşmüş olmalıydı. Ormanın içine doğru ilerlerken bedenime yayılan paniği hissediyordum. İlacım olmadan düşüncelerimi kontrol edemezdim. Bunun düşüncesi bile şimdiden beni paniğe sokmuştu. Telefonu açıp yerleri kontrol etmeye başladım. Geldiğimiz yolu giderken, adım atmadığımız yerlere de bakıyordum.

Mahvolmuştum.

Biri ilacı bulup, ne olduğunu anlarsa da mahvolurdum. Kimsenin bilmesini istemiyordum. Hasta gözüyle bakılmak istemiyordum. Biri bunu bilse benim dengesiz olduğumu söyleyecekti.

Bipolar olduğumdan dolayı tehlikeli bile sayılacaktım.

Nasıl böyle bir dikkatsizlik yapabilmiştim? Çantamı almalıydım. Her zamanki gibi çantamda tutmalıydım ilacımı.

Allah kahretsin.

Nefes alışverişlerim hızlanırken, aklımı olumsuzluklar ele geçirmeye başladı. Buna engel olmalıydım.

Herkes benden nefret edecekti.

Elimi saçımdan geçirip, sakinleşmeye çalıştım.

"Hey!"

Duyduğum sesle iyice panik olurken "Bana yaklaşma!" diye bağırdım.

Hayır, böyle bağırmamam lazımdı. Derin derin nefeslerimin arasında birinin bana yaklaştığını duyuyordum.

"Masal?"

Omzumdan tutup sarstığında, beni tutan bedene baktım. Tanem'in sınıfından biriydi. Adı Yaren olan, garip kızdı. Bu durumu nasıl açıklayacaktım? Ne olduğunu sormaması lazımdı.

Kaşları çatık "Sen iyi misin?" dediğinde kafamı salladım.

Ya Tanem bu durumu öğrenirse? O zaman benim gibi birini asla sevmezdi. Ne olduğum belli değildi.

"Hiç iyi gözükmüyorsun."

Burdan uzaklaşmam lazımdı. Kampta daha fazla kalamazdım. Evde ilaçlarım vardı.

"Eve gitmem lazım."

Hızla ormanın dışına gittiğimde arkamdan gelip tutmuştu beni.

"Yürüyerek eve gidebileceğini mi sanıyorsun?"

Kafamı iki yana salladım. Şu an düşünmek benim için çok zordu. İstediğim tek şey ilaçlarımı almaktı. O zaman sakinleşebilirdim. Şimdi düşünemiyordum bile.

"Arabam ilerde. Seni eve bırakabilirim." dediğinde kafamı salladım.

Eve gitmeliydim.

Kolumdan tutup beni çekerken ona izin verdim. Ne kadar hızlı, o kadar iyiydi. Bir arabanın önünde durduğumuzda kapıyı açtı. İçeri geçtiğimde biraz daha rahatlamıştım. Burdan uzaklaşacaktım.