Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 3: Vertellen

"En?" Vraagt Charlie zodra ik zijn kamer inloop. Ik grinnik en antwoord: "Hij heeft ja gezegd." Charlie krijgt een glimlach en feliciteert mij. Het voelt als een hele opluchting dat we nu een relatie hebben. Nu hoef ik niet meer bang voor zijn reactie op dat ik homo ben te zijn. Het moest ook wel dat hij ja zou zeggen. We passen gewoon perfect bij elkaar, als zeg ik het zelf. "Hij weet nog niet dat ik op een groep woon." Geef ik toe. Charlie kijkt mij verbaast aan en vraagt: "Waarom niet." "Bang voor zijn reactie." Mompel ik. Maar ik weet dat Louis ook geheimen heeft. En dat maakt niets uit. We vertellen elkaar vanzelf wel alles.

Na een tijdje vraagt Charlie: "Durf je het vanavond tijdens het avondeten tegen de groep te vertellen." Meteen word ik zenuwachtig, maar ik knik wel. Het wordt tijd dat de groep het weet. Als iemand er problemen mee heeft... Dan ga ik wel weg. In mijn hoofd spelen er al weer allerlei doemscenario's af. Er zal vast wel iemand zijn die homofoob is. Dan wordt mijn leven hier precies hetzelfde als thuis. Thuis... Wat vroeger mijn thuis was. Nu heb ik geen thuis meer.

Terwijl ik nog helemaal in gedachte zit is Charlie blijkbaar tegen mij aan het praten. "Harry!" Roept hij. Daardoor schrik ik op uit mijn gedachte. "Kunnen we het nog even hebben over wat er vanmiddag gebeurd is?" Vraagt hij. Daar word ik al helemaal zenuwachtig van. Eigenlijk wil ik daar helemaal niet meer aan terug denken. "Ik... Ik schrok gewoon van Liam en deed toen domme dingen. Het leek wel alsof ik geen controle had over mezelf." Zeg ik. Het was dom dat ik dat mes op mijn pols zette. Ik had kunnen verwachten dat Liam mij dan in bedwang zou houden. "En hoe voel je je er nu bij?" Vraagt hij verder. "Het riep herinneringen op van toen ik op straat leefde. Die spelen nu nog steeds door mijn hoofd. Het roept nu nog steeds angst op." Geef ik toe. Die angst is nog heel sterk aanwezig.

Tijdens het avondeten ben ik stiller dan normaal. Meestal praat ik wel met iedereen, maar nu ben ik bloednerveus, omdat ik over Louis en mij moet vertellen. "Jongens, Harry wil iets vertellen, maar hij is heel zenuwachtig." Zegt Charlie dan. Fuck... Nu moet ik wel. Ik schraap mijn keel en zeg: "Iedereen heeft wel gemerkt dat ik afwezig was de laatste tijd. Lily zei al dat ik verliefd was. En daar had ze gelijk in. Ik heb een jongen leren kennen, Louis, en sinds vanmiddag hebben we verkering." Zenuwachtig kijk ik naar mijn bord. Ik durf niemand aan te kijken. Te bang voor hun reacties.

Al snel roept Lily: "Oh yes! Ik had gelijk. Zo leuk. Wanneer ontmoeten we Louis?" En Julie vraagt: "Hoe heb je hem ontmoet dan?" En Niall zegt: "We hadden toch beloofd je nooit ergens om te veroordelen." Daardoor ontspan ik weer en kijk iedereen vrolijk aan. En dan moet ik onze eerste ontmoeting uitgebreid aan iedereen vertellen.

Iemand houdt mij weer in bedwang. Ik kan niet bewegen. Aan alle kanten word ik tegen gehouden. Het roept zoveel angst op. Meteen begin ik te gillen. Mijn lichaam voel verlamd. Ik wil bewegen, maar het lukt gewoon niet.

"Harry!" Schreeuwt iemand. Er wordt door mijn haar gestreeld. Dat kalmeert mij weer een beetje. "He Harry, rustig maar." Zegt een bekende stem. Daardoor stop ik met gillen. "Open je ogen, bud." Zegt die bekende stem. Zodra ik mijn ogen open doe, zie ik dat het Liam is. Verschrikt ga ik achteruit en zeg: "Niet doen. Alsjeblieft. Ik heb dat mes niet meer. Ik zal het niet meer doen. Laat me gaan alsjeblieft." Liam houdt zijn handen omhoog en zegt: "Ik doe niets. Ik heb je niet vast. En er is ook geen reden dat ik je vast zal pakken. Probeer te kalmeren." Als ik zie dat hij mij inderdaad niet vast heeft, kalmeer ik. Ik ga rechtop zitten en mompel: "Sorry." Liam glimlacht en schudt zijn hoofd. "Nergens voor nodig. Gaat het weer?" Vraagt hij. Langzaam knik ik. Het is lastig om nu normaal te doen tegen Liam, na wat er vanmiddag gebeurd is.

Liam komt tegenover mij zitten en vraagt: "Wil je het nog hebben over vanmiddag?" Ik haal mijn schouders op. Eigenlijk wil ik het vergeten, maar ik wil ook heel graag van Liam horen dat alles weer goed is tussen ons. Nu blijft die spanning hangen. "De enige reden dat ik gehandeld heb op die manier, is omdat ik vond dat jij een gevaar voor jezelf was. Ik was echt oprecht heel bang dat jij je pols door zou snijden en dat kon ik niet laten gebeuren. Ik was en ben niet boos op je. Ik wilde je geen pijn doen. Ik wilde je beschermen tegen jezelf." Verteld Liam. Dat begrijp ik wel. Ik snap dat ik hem heb laten schrikken met wat ik deed. Zachtjes antwoord ik: "Het was stom dat ik dat mes op mijn pols zette. Het was eigenlijk een schrikreactie. En toen iedereen mij vast pakte riep dat herinneringen van op de straat op. Daardoor flipte ik." Liam knikt begrijpend en vraagt dan: "Wat kan ik voortaan beter doen?" Even denk ik na en dan antwoord ik: "Als iedereen er bij is voel ik me omsingelt. Toen ik alleen was met Charlie en hij mij op zijn schoot had, voelde ik me veilig. Dat voelde ik me niet toen iedereen mij tegelijk vast had." "Dan zorg ik dat we dat voortaan niet meer doen. We willen niet dat jij je hier onveilig voelt."

Het voelt fijn om het even uitgesproken te hebben met Liam. Liam geeft mij voorzichtig een knuffel en zegt: "Probeer nog even te slapen. En als er iets is mag je altijd naar mij toe komen. Ook midden in de nacht." Ik bedank hem en ga dan weer in mijn bed liggen. Nog een paar uurtjes slaap voordat ik weer naar de lessen toe moet.