Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 7: Nachtmerrie

Midden in de nacht word ik wakker door het geschreeuw van Louis. Meteen spring ik mijn bed uit en ren naar hem toe. "Louis, wakker worden. Je bent veilig. Het is maar een droom." Probeer ik. Hij wordt er niet wakker van. Voorzichtig streel ik door zijn haar. "Louis, babe, wakker worden." Probeer ik opnieuw. Nog steeds slapend begint Louis om zich heen te slaan. Ineens begint hij met zijn hoofd tegen de muur aan te slaan. Ik pak hem meteen vast en probeer hem tegen de houden.

Dan komt Julie binnen gerend. Zonder iets te zeggen helpt ze mij om Louis in bedwang te houden. Mason, Spencer, Niall, Casper en Lily komen nu ook binnen. Met Louis gaat het van kwaad tot erger. Hij begint steeds harder met zijn hoofd tegen de muur te slaan. We kunnen hem amper in bedwang houden. "HAAL LIAM, ZAYN, VIV, OF JAMES!" Schreeuwt Julie. Casper begint meteen te rennen. "Mason, Spencer en Lily de kamer uit. Niall blijf hier voor als ik je nodig heb. Harry ook hier blijven, maar ga een paar stappen achteruit." Zegt Julie nu een stuk kalmer.

Als James binnen komt slaak ik een zucht van opluchting. James pakt Louis meteen stevig vast, zodat hij niet meer met zijn hoofd tegen de muur kan slaan. "Niet doen, stop, laat me gaan, niet doen!" Begint Louis te schreeuwen. En dan begint iedereen ineens door elkaar te praten. "IEDEREEN KOPPEN DICHT!" Schreeuw ik. Iedereen is meteen stil. "James, laat hem los. Hij raakt alleen maar meer in paniek." Het is verschrikkelijk om hem zo bang te zien. "Harry, hij doet zichzelf pijn. Ik hou hem alleen vast, om hem tegen zichzelf te beschermen." Zegt James. Dat snap ik wel, maar het doet mij pijn om Louis zo te zien. Gelukkig kalmeert Louis dan. "Harry..." Mompelt hij. Ik pak zijn hand meteen vast en zeg: "Ik ben bij je, rustig maar."

Uiteindelijk opent hij eindelijk zijn ogen. Hij is heel erg aan het hyperventileren. James probeert hem rustig te laten ademen. Als Louis mij aankijkt glimlach ik geruststellend. Hij is net kalm als hij weer in paniek lijkt te raken. "Rustig Louis. Je bent hier veilig. Niemand zal je hier pijn doen. Iedereen is hier alleen om jou te helpen. Ik ga je loslaten, om te bewijzen dat ik je ook geen pijn ga doen." Gaat James verder. Als James hem dan los laat kom Louis meteen overeind zitten. Hij vraagt hoe Louis zich voelt. Als Louis omhoog kijkt zegt hij ineens dat hij zich duizelig voelt. Hij moet zijn hoofd tussen zijn benen doen en Julie gaat Viv halen. Ik ga naast hem zitten en streel over zijn rug.

Een half uur later liggen Louis en ik samen in zijn bed. Hij schaamt zich heel erg voor wat er gebeurd is, maar ik heb dat uit zijn hoofd gepraat. Hij moest eens weten hoe het de afgelopen weken met mij gegaan is. Louis geeft toe dat hij niet meer wilt slapen, maar ik weet dat hij moe is. Geruststellend streel ik over zijn rug. Voorzichtig wil ik mijn hand onder zijn shirt laten glijden, maar Louis verstijft meteen. "Louis breathe, ik doe niets wat jij niet wil." Zeg ik kalm. Ik laat mijn hand stil op zijn rug liggen. "Ik wil alleen over je rug strelen. Vind je dat oké?" Vraag ik. Even blijft het stil. Dan zegt Louis nerveus: "I-ik... Ik moet je eerst iets laten zien, maar... Maar stel geen vragen... Please..." Hij gaat rechtop zitten, dus ik ga ook rechtop zitten. "Het hoeft niet als je het wilt." Zeg ik meteen. Ik wil niet dat hij zich gedwongen voelt om het te laten zien.

Pas na een paar minuten schuift Louis zijn shirt omhoog. Er zitten zoveel littekens op zijn rug. Hele oude, maar ook hele verse. Tranen branden in mijn ogen. Wat heeft Louis allemaal mee moeten maken? Voorzichtig ga ik met mijn hand over zijn rug. Al snel merk ik dat Louis huilt, dus ik schuif zijn shirt naar beneden en trek hem in een knuffel. Dan laat ik mijn hand over zijn shirt glijden en streel over zijn rug. "Shh, het is oké. Je bent nu veilig. Rustig maar. Ik hou van je." Fluister ik in zijn oor.

Pas een lange tijd later is Louis terug in slaap gevallen. Nu moet ik ook weer slapen, maar zelf durf ik eigenlijk ook niet goed te slapen. Ik ben veel te bang dat ik ook een nachtmerrie krijg. Zeker nadat ik al die littekens van Louis heb gezien. Dat doet me heel erg denken aan mijn eigen littekens.

*Flashback*

Liam heeft mij meegenomen naar de groep. Hij heeft mij een eigen kamer gegeven. Maar de aankomende dagen moet ik op de ziekenzaal blijven liggen. Mijn rug moet herstellen. Twee weken lang moet ik bedrust houden. Daarna mag ik halve dagen meedoen met de rest van de groep. "Mag ik het verband verschonen?" Vraagt Liam. Ik knik alleen. Hij trek voorzichtig mijn shirt uit en haalt dan het verband van mijn borst en zij. Mijn hele bovenlichaam zit zo ongeveer ingepakt. Het geeft mij veel angst dan Liam mijn verband aan het verschonen is. Vooral dat ik me zo kwetsbaar op moet stellen. Nerveus begin ik op mijn nagels te bijten. Liam ziet het en zegt: "Je doet het heel goed. Ik probeer het zo snel mogelijk te doen." Ik knik alleen. Als al het verband eraf is kijkt Louis naar alle wonden. Veel schaafwonden, maar ook littekens van het automutileren.

"Mag ik vragen hoe dit komt?" Vraagt hij terwijl hij met zijn vinger over de littekens gaat. Hij gaat gelukkig wel gewoon verder met het verband verschonen. Ik durf geen antwoord te geven. Ik ben bang voor zijn reactie. "Heb je dat zelf gedaan?" Vraagt Liam dan. Beschaamd geef ik een klein knikje. Liam glimlacht geruststellend en vraagt dan: "Denk je dat je voortaan om hulp kunt vragen voordat je automutileert?" "Ik zal het proberen." Antwoord ik. Liam knikt en zegt: "Dat zal een mooi begin doel voor jou zijn. Hulp vragen als je drang hebt te automutileren. En het zal vast nog een paar keer niet lukken, maar daar hoef je je nooit voor te schamen. We snappen dat het lastig is, dus we zullen ook nooit boos worden." Opgelucht knik ik. Liam stelt me echt heel erg gerust. "Zo, ik ben klaar. Probeer nog even te slapen. Over een paar uur ben ik terug met lunch." Zegt hij. Ik bedank hem en ga dan weer liggen. Dit voelt als een hele fijne en veilige plek. Hier voel ik me wel thuis.

*einde flashback*