Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 33: Schematherapie

Na de onrustige nacht die Louis en ik gehad hebben, voel ik me niet zo goed. Zonder dat er echt een reden is voel ik me super nerveus. Ik begin weer op mijn nagels te bijten en staar afgeleid voor me uit. Mijn handen trillen een beetje en ik tik zenuwachtig met mijn voet op de grond.

Een tijdje later zit Zayn, van wie ik nu les heb, ineens tegenover mij. Ik schrik meteen op uit mijn gedachten. "Wat is er mis?" Vraagt hij zachtjes. Hij is gelukkig niet boos. Ik haal mijn schouders op. Eigenlijk weet ik gewoon niet wat er aan de hand is. "Heb je behoefte aan een gesprekje? Één op één." Vraagt hij. Weer haal ik mijn schouders op. Ik weet niet waar ik over zou moeten praten, want er is eigenlijk niet echt iets aan de hand. Behalve dan dat ik gewoon heel erg geschrokken ben van wat Louis verteld heeft en hoe hij eruit zag.

"Het zijn gewoon moeilijke dagen geweest." Antwoord ik uiteindelijk. Zayn knikt begrijpend en zegt: "Als je het vandaag even niet trekt, blijf dan lekker bij Louis. Het is oké om een dagje voor jezelf te nemen." Ik knik, maar besluit toch te blijven. Charlie heeft mij verteld dat schematherapie goed zou kunnen werken voor mij.

Zayn gaat weer op zijn eigen plek vooraan in de klas zitten en zegt: "Harry, zullen we met jou verder gaan?" Nerveus knik ik. "In welke schema's herken jij jezelf?" Vraagt hij. Gister hebben we de schema's besproken en heb ik ze opgeschreven. Ik pak mijn schrift erbij en antwoord: "Wantrouwen/misbruik en Emotioneel tekort." Zayn knikt. "Vertel eens wat voor dingen er tegen jou gezegd zijn, waardoor je die schema's hebt." Zegt hij dan. Daar wil ik helemaal niet meer over nadenken. Dat wil ik achter me laten. Daarom geef ik gewoon geen antwoord.

Helaas gaat Zayn daar niet meer akkoord en vraagt hij verder: "Door wie komen die schema's het meest? Je vader, stiefmoeder of stiefbroer en stiefzus?" "Mijn vader en stiefbroer en stiefzus. Maar dat van mijn vader deed het meeste pijn." Antwoord ik dan toch maar. Hopelijk houdt hij er nu over op. "En waarom deed dat het meeste pijn?" Vraagt hij verder.

Even blijf ik stil maar dan moet ik, geïrriteerd, toegeven: "Omdat hij mijn vader was. Hij zou mij moeten geloven en mij moeten beschermen." Ik begin meteen weer op mijn nagels te bijten. Blijkbaar is het voor Zayn nog niet genoeg en vraagt hij: "Welke opmerking heeft je het meeste pijn gedaan?" Natuurlijk moet ik er meteen weer aan terug denken dat hij mij niet meer wilt zien. Ik schud alleen mijn hoofd, om aan te geven dat ik geen antwoord wil geven. "Je bent juist zo goed bezig, Harry. Wat heeft je het meeste pijn gedaan?" Vraagt hij verder.

Natuurlijk blijf ik weer stil. Dit wil ik niet hardop zeggen. Tranen branden in mijn ogen. Dit wil ik niet vertellen. Hier wilde ik nooit meer aan terug denken. Het ging juist zo goed. "Harry?" Begint Zayn. Maar ik spring op en roep: "Dat mijn bloedeigen vader mij niet meer wilt zien. Wat zou je anders denken? Was dat godverdomme wat je wilde hoorde." Ik graai mijn rugzak van de grond en storm het lokaal uit.

Nog woedend ga ik de kamer van Louis en mij binnen. Zonder iets te zeggen gooi ik mijn tas door de kamer. "Haz?" Vraagt Louis verbaast. Ik ben nog te boos om antwoord te geven. Ik gooi het nachtlampje ook door de kamer heen, waardoor die in kleine stukjes breekt. Daarna gaat mijn wekker er achteraan. Ik wil nog iets pakken, maar Louis springt op en wikkelt mij in zijn armen. "Shh, rustig Harry. Rustig maar." Zegt hij. Zijn armen om mij heen doen mij wel goed. Ik begin weer zo hard te huilen als de eerste keer toen ik hoorde dat mijn vader mij niet meer wilde zien. Louis blijft kalm over mijn rug strelen.

Na een paar minuten ben ik weer gestopt met huilen. Louis vraagt wat er aan de hand is. "Die kut Zayn. Klootzak! Tering vent." Antwoord ik boos. Op dat moment komt Charlie de kamer inlopen. "Ik hoorde dat het niet helemaal goed ging. Wil je praten?" Vraagt hij. Ik knik. Charlie krijgt mij altijd weer snel gekalmeerd.

*Flashback*

Binnen enkele minuten heeft Charlie mij weer rustig gekregen. "Gaat het weer?" Vraagt hij, terwijl hij zijn hand weghaalt. Ik knik alleen. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij dan. "Ik had een nachtmerrie. En toen werd ik in paniek wakker, maar ik kreeg die paniek niet onder controle." Antwoord ik. Charlie knikt begrijpend. "Je weet nu waar mijn kamer is?" Vraagt Charlie. Ik knik. "Als dit nog eens gebeurd, mag je meteen naar mij komen. Dan kan ik je helpen." Zegt hij. Ik knik weer. De paniek is nog niet helemaal gezakt. Ik blijf nerveus en schrikachtig. Elk geluidje schrik ik van. Charlie heeft het ook door.

Voorzichtig legt Charlie een hand op mijn schouder en zegt: "Waarom gaan we niet even naar het bos? Misschien dat dat je goed doet." Ik hevig en spring meteen op. Het bos is rustig. In het bos kalmeer ik altijd. Charlie loopt met mij mee en vraagt: "Wat is je favoriete muziek?" Daardoor beginnen we een gesprek over muziek en kalmeer ik nog iets meer. Er komt weer wat meer rust in mijn hoofd.

*Einde Flashback*

Net voor het avondeten komt Zayn ineens naar mij toe. Ik heb een goed gesprek gehad met Charlie en Louis en mijn boosheid is eigenlijk helemaal weg. Het lag niet aan Zayn, het is gewoon een gevoelig onderwerp. Zayn legt een hand op mijn schouder en zegt: "Sorry, Hazza. Ik zag dat je niet lekker in je vel zat en alsnog ging ik te ver. Het was niet mijn bedoeling om je zo overstuur te maken." Ik schud meteen mijn hoofd en antwoord: "Je deed niets verkeerd. Ik weet dat je het deed om mij te helpen. Ik was er blijkbaar gewoon nog niet klaar voor. Dat kon jij ook niet weten." Zayn lijkt meteen opgelucht. Natuurlijk weet ik dat hij niet wilde dat ik overstuur zou raken. Mijn vader blijft gewoon een gevoelig puntje, ook al probeer ik dat zo min mogelijk te laten merken.