Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 31: Gebroken

Terwijl ik in de les zit bij Charlie word ik ineens heel nerveus. Het gevoel dat er iets met Louis aan de hand is besluipt me. Vanaf dat moment kan ik ook nergens anders meer aan denken. Ik probeer me nog te concentreren op de les, maar met de seconde word ik nerveuzer. Zoals altijd begin ik op mijn nagels te bijten. Aan de ene kant wil ik heel graag checken of alles goed is, maar ik ben ook bang voor wat ik aan zal treffen.

Een paar minuten later komt Charlie ineens naar mij toe. "Wat is er aan de hand?" Vraagt hij zachtjes. "Ik ben bang dat er iets met Louis is." Antwoord ik. Charlie knikt begrijpend en zegt: "Ga maar." Ik bedank hem en ren de les uit.

Als ik onze kamer in kom, hoor ik dat Louis onder de douche staat. En als snel hoor ik dan ook dat hij aan het huilen is. Was mijn gevoel toch juist. "Louis? Huil je?" Roep ik, terwijl ik op de deur klop. Stom dat ik het nog vraag, want ik hoor hem huilen. "Louis?" Roep ik nog een keer als ik geen reactie krijg.

Louis reageert nog steeds niet. Ik wacht nu echt al een lange tijd voor de deur en maak me steeds meer zorgen om Louis. Even twijfel ik erover om Liam of Charlie te laten halen, maar zij kunnen ook niet veel doen. En toen Louis' rug gewassen moest worden, wilde hij ook niet dat Liam of Charlie daarbij waren. Dan zou hij dat nu ook wel niet willen. "Louis, ik kom naar binnen." Roep ik uiteindelijk. De deur is gelukkig open, anders had ik niet eens naar binnen gekund. "Louis, love, wat is er aan de hand?" Vraag ik. Het douchegordijn wil ik nog niet opzij doen, omdat ik bang ben dat Louis daar helemaal van schrikt.

Uiteindelijk heb ik geen keuze meer, ik moet zien of alles goed is met Louis. Hij zit onder de douche en is zo hard aan het huilen. Hij ziet er gebroken uit. Ik pak een grote handdoek, schuif het douchegordijn opzij en leg meteen de handdoek over Louis heen. Louis schrikt er wel van, maar hij raakt niet in paniek. Daarna pak ik mijn badjas en doe die een soort van aan bij Louis. Dan zet ik de kraan uit. Ik ga naast hem zitten en sla mijn arm om hem heen. Louis legt zijn hoofd op mijn schouder. Ik maak een grapje over Liam, om hem even te laten lachen.

We zitten al best wel lang in de douchecabine als Louis stopt met huilen. "Gaat het weer, love?" Vraag ik. Louis knikt en antwoord dat hij mij iets moet vertellen. Meteen wordt hij weer nerveus. "Please don't leave me." Smeekt hij angstig. "Nooit!" antwoord ik meteen. Louis neemt een hap adem en zegt dan: "Ik ben misbruikt." Even voel ik een mix van pijn, verdriet, haat en woede, maar daar stap ik snel overheen om Louis te kunnen helpen. "I know." Antwoord ik dan. Verbaast kijkt hij mij aan. Dan vertel ik hem dat ik al mijn vermoedens had. Het doet mij echt onwijs veel pijn om te horen dat mijn vermoedens juist waren. Er breekt bij mij echt iets van binnen.

Fluisterend vraagt Louis dan: "Vind je mij niet vies." "Vies?!" Roep ik verontwaardigt. "Waarom zou ik dat denken. Ik vind je sterk. Zo verdomde sterk." Louis lijkt het niet te geloven. Eigenlijk wil ik dingen vragen over wat hij heeft meegemaakt, maar ik durf het niet. Ik wil hem niet pushen, dat hij mij dit verteld heeft is al een hele grote stap.

We hebben ons allebei omgekleed en liggen nu samen op bed. Louis is heel erg in zichzelf gekeerd en eigenlijk weet ik niet wat ik moet doen. "Ik hou van je. Echt zo ongelooflijk veel." Zeg ik dan maar. Louis antwoord dat hij ook van mij houdt en gaat dan slapen. Ik blijf wakker om te waken over Louis.

Terwijl Louis ligt te slapen moet ik weer denken aan mijn eerste keer in de les.

*Flashback*

"We gaan vandaag beginnen met een voorstelrondje, voor Harry. Niall wil jij beginnen." Zegt Liam. Niall knikt en zegt: "Ik ben Niall, maar dat wist je al. Ik ben zeventien. En ik heb door huiselijk geweld PTSS." Meteen daarna verteld Rover: "Ik ben Rover, dat wist je ook al. Ik ben negentien en ik ben door verwaarlozing en verslaving uit huis geplaatst samen met mijn broertje Finn."

Fuck... Het is dus echt de bedoeling dat ik iets over mijn verleden ga vertellen. Ik luister goed naar iedereen die iets verteld, maar tegelijkertijd ben ik aan het stressen over wat ik ga vertellen. Liam weet nog niet eens wat er gebeurd is. Iedereen heeft echt iets heftigs meegemaakt, of heeft heftige psychische klachten. Nerveus begin ik weer op mijn nagels te bijten. Liam kijkt mij even aan. Volgens mij heeft hij door dat ik nerveus ben, want hij geeft mij meteen een geruststellende glimlach. Niall legt dan een hand op mijn knie en fluistert: "Je hoeft niets te vertellen als je dat niet wilt." Ik knik dankbaar naar hem.

Als het dan mijn beurt is vertel ik: "Ik ben Harry, ik ben zeventien jaar oud. Zayn en Liam hebben mij gevonden en toen mee hierheen genomen." Op deze manier heb ik verteld hoe ik hier gekomen ben, maar eigenlijk heb ik helemaal niets over mijn verleden verteld. Ooit zal ik er over moeten praten, maar nog niet nu. Dit was wel weer genoeg voor vandaag.

*Einde Flashback*

Een paar uur later komt Liam binnen om bij Louis te checken. Louis verteld dan dat hij aan mij heeft verteld dat hij misbruikt is. Liam is heel trots op hem, maar Louis wil niets aannemen van wat hij zegt. Hij wil niet geloven dat hij stappen vooruit maakt. Ik probeer hem ook te vertellen dat hij stappen vooruit maakt.

Tijdens de lunch raakt Louis ineens in paniek. Ik pak meteen zijn hand en probeer hem af te leiden van de drukte. Gewoon door te praten over onzin, zodat hij zich op mij concentreert. Gelukkig werkt dan ook en ontspant hij zich weer.

Omg 1K reads! Thanks allemaal <3