Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 20: Terug

We zitten met z'n alle aan tafel voor het ontbijt. Met Charlie heb ik afgesproken weer in de groep te ontbijten. Dat vond hij beter voor mij. Hij vond dat ik me aan het afsluiten was van de groep. Dus ik ben er mee akkoord gegaan. Iedereen is net begonnen met eten.

Ineens zie ik Louis de ruimte in komen lopen. Mij hart maakt een sprongetje van vreugde. Dit had ik voorlopig nog niet verwacht. Louis gaat zitten tussen Joy en Spencer. Als Spencer zijn arm aanraakt, raakt Louis in paniek en begint te gillen. Joy staat meteen op en gebaard naar mij dat we moeten wisselen. Daar ben ik haar heel dankbaar voor. Snel ga ik naast Louis zitten. Mijn hand laat ik boven de zijne hangen en als hij toestemmend knikt pak ik zijn hand vast. Hij is aan het hyperventileren, dus Zayn zegt dat hij rustig moet proberen te ademen. Gelukkig doet hij dat en wordt hij al snel wat rustiger.

Van tafel pak ik een paar crackers en ik smeek Louis om iets te eten. Hij heeft gisteravond wel nog een klein beetje gegeten. We gaan de goede kant op. Louis knikt en begint te eten. Hij is nog steeds heel nerveus. Dat kan ik aan hem merken. Het is een grote stap in de goede richting dat Louis überhaupt zijn bed uitgekomen is.

Natuurlijk moet die Ellen alles weer verpesten. Waarom moest ze Louis nou weer aanraken. Iedereen weet dat Louis dat niet kan handelen. En zeker na die bijna verkrachting. Iedereen is extra voorzichtig met Louis, behalve Ellen. Dat Spencer nou per ongeluk Louis' arm vastpakt, vind ik niet erg. Spencer is een kind, maar als psycholoog moet je beter weten.

We zitten nu bij Floris in de les. We gaan verder met de depressieles. Normaal vind ik dat heel interessant, maar nu blijft mijn aandacht alleen bij Louis. Hij heeft zich helemaal terug getrokken en heeft zich afgesloten. Ik zie aan hem dat het niet goed gaat. Eigenlijk moet ik hem gewoon meenemen de les uit. Dat is precies wat ik van plan ben om te doen, maar dan gaat de deur open en staat Liam in de deuropening.

"Sorry Floris, maar ik kom Louis even halen." Zegt Liam. Louis kijkt Liam wel aan, maar reageert niet. Hij blijft alleen maar staren naar Liam. "Louis, loop je even met mij mee." Vraagt Liam dan. Nog steeds totaal geen reactie. "Ik denk dat het niet tot hem doordringt wat je zegt." Zeg ik dan. Het komt niet bij hem binnen. "Louis?" Probeert Liam nog een keer.

Ineens springt Louis op en rent hij bijna het lokaal uit. Liam en ik gaan snel achter hem aan. "Pak hem maar vast, Harry." Zegt Liam. Verbaast kijk ik hem aan. Louis vastpakken lijkt mij niet het beste plan. "Weet je het zeker?" Vraag ik. Liam knikt en antwoord: "Hij heeft iemand nodig die hem terughaalt." Ik vertrouw Liam, dus ik sla van achter mijn armen om Louis heen.

Louis begint meteen te gillen. Daardoor laat ik hem meteen los, maar Liam zegt: "Nee, blijf hem vasthouden. Hij zal uiteindelijk ontspannen." Twijfelend pak ik hem dan weer vast. Louis blijft doodsbang gillen en breekt mijn hart. Vooral dat ik nu degene ben die hem zo bang maakt. "Ik hou van je, Louis. Ik zal je nooit pijn doen. Je kunt mij vertrouwen. Ik hou van je." Fluister ik in zijn oor.

Langzaam stopt Louis met gillen, maar hij blijft wel vechten om los te komen. Het valt gelukkig mee, dus ik kan hem makkelijk vast blijven houden. "Het spijt me zo, Louis. Ik wil je helemaal niet bang maken. Ik probeer je te helpen. Ik hou van je." Blijf ik in zijn oor fluisteren. Zijn gegil is overgegaan in huilen. "Het spijt me, Love. Ik probeer alleen te helpen. Het spijt me." Zeg ik tegen hem.

Dan stopt hij met vechten en draait zich ineens om. Hij verbergt zijn gezicht in mijn shirt. Ik durf hem nu los te laten en begin zachtjes door zijn haar te strelen. Mijn handen trillen enorm. Ik vond het verschrikkelijk om dit te moeten doen. Ik voelde Louis' angst en dat was vreselijk. Het was pure angst. Een beetje zoals toen ik mijn astma-aanval had.

*Flashback*

Ik ben zo blij als ik Viv en Zayn ineens de badkamer in zie rennen. Ik probeer te vertellen wat er aan de hand is, maar ik krijg geen genoeg lucht meer om te praten. "Hij heeft een astma-aanval. Leg hem op bed neer." Zegt Viv. Zayn tilt mij op, maar ik probeer meteen los te komen uit zijn armen. Het laatste beetje energie wat ik heb, gebruik ik om los te komen. Maar Zayn is sterker en blijft mij vasthouden, totdat hij mij op mijn bed neergelegd. "Het is oké, ik doe je geen pijn. Je bent veilig hier." Zegt Zayn. Viv geeft mij meteen een zuurstofmasker op. Het helpt een beetje, maar ik heb echt mijn medicijnen nodig. Angstig pak ik Zayn's arm vast. Hij legt zijn hand over de mijne en zegt: "Het komt goed. Probeer rustiger te ademen. Het komt echt goed." Het stelt mij wel een beetje gerust.

Als Viv aan komt lopen met een inhaler, ben ik er pas zeker van dat het goed komt. Zayn haalt snel het zuurstofmasker van mijn gezicht en Viv doet de inhaler in mijn mond. Pas na vier inhalaties voel ik mijn longen weer open gaan en komt er weer zuurstof binnen. Mijn ademhaling is nog steeds een beetje oppervlakkig en daarom doet Viv het zuurstofmasker weer op. "Die houden we even op voor vannacht." Zegt ze. Ik knik alleen. Zayn pakt mijn schouder beet, maar ik ben uitgeput. Mijn ogen vallen dicht.

*Einde Flashback*

We hebben even gepraat met Liam en nu ligt Louis weer op zijn bed. Hij wilde niet mee naar de lessen en er was sowieso afgesproken dat Louis maar één les per dag zou volgen. Hij zal mij nu wel niet bij zich willen hebben, dus ik ga door naar de volgende les. Zou Louis stiekem boos zijn dat ik hem heb aangeraakt? Ik hoop het niet.