Allemaal nog een gelukkig nieuwjaar! Laten we hopen op een 2020 met een 1D reünie!!!
Als Louis de kamer uitkomt sta ik al op de gang te wachten. Hij loopt meteen door. Hij kijkt mij niet eens aan. "Louis?" Roep ik. Maar hij loopt gewoon door. Zie je nou dat hij boos is. Verdomme, ik heb alles weer verpest. "Lou, wees niet boos. Ik probeerde alleen te helpen." Probeer ik. Ik loop meteen achter Louis aan onze kamer in. Zodra de deur van onze kamer dicht zit laat Louis zich in mijn armen vallen en begint te huilen. "I-ik... b-b-ben... ni-iet... b-boos..."Snik Louis. Zachtjes streel ik door zijn haar. Ik hou hem stevig vast.
Als gestopt ik met huilen neem ik hem mee naar mijn bed en gaan we daar zitten. Voorzichtig veeg ik de tranen van zijn gezicht. "Beter zo?" Vraag ik. Soms kan het enorm opluchten om gewoon even te janken. "Dankje." Mompelt Louis. Hij legt zijn hoofd tegen mijn schouder. Hij pakt mijn hand vast en verteld dan: "Ik heb aan Liam verteld dat mijn pleegouders mij mishandelde. Die littekens op mijn rug, komen door hen." Had ik dus toch gelijk. Ik streel door zijn haar en vertel: "Bedankt dat je mij dit verteld hebt. Mijn stiefbroer en stiefzus hebben mij mishandelt, dus ik snap wat je hebt meegemaakt." Het voelt goed om een klein stukje van onze problemen te delen. We knuffelen elkaar en blijven zo even zitten.
De rest van de avond is heel chill geweest. We hebben Louis met z'n alle overtuigd dat iedereen door hetzelfde is gegaan als waar hij nu doorheen gaat. Uiteindelijk begon hij het een beetje te geloven. Ik was precies hetzelfde de eerste dagen dat ik in de groep was. En nog steeds gaat het niet goed met mij, maar dat durf ik nog niet helemaal toe te geven aan Louis.
Later op de avond zitten we allemaal op de banken. We zitten een beetje te praten en er staat een film op. Charlie is een hele tijd weg geweest en komt nu ineens weer binnen lopen. Ik kijk om me heen en zie dat Louis helemaal niet meer teruggekomen is. "Waar is Louis?" Vraag ik. "Die ligt op bed, hij voelde zich niet lekker." Antwoord Charlie. Daarna slaat hij zijn hand voor zijn mond en zegt: "Oeps... Dat mocht ik niet vertellen." We beginnen allemaal te lachen. Typisch Charlie.
Als ik onze kamer in ga zie ik dat Louis een nachtmerrie heeft. Niet zo erg als vorige keer gelukkig. Het zweet loopt over zijn gezicht heen. In de badkamer maak ik een washandje nat en voorzichtig dep ik dat op zijn gezicht. Hij schrikt meteen wakker. "Sorry, love. Het zweet liep letterlijk van je gezicht." Zeg ik. "Ik had een nachtmerrie." Verteld hij. Als hij tegen de muur aan gaat zitten, ga ik naast hem zitten en streel door zijn haar. Ik vraag waarom hij niet vertelde dat hij zich niet goed voelde. Als hij antwoord geeft ben ik het er nog niet mee eens, dus ik antwoord: "Ik ben veel liever bij jou dan bij de anderen."
Na nog lang over van alles en nog wat gepraat te hebben liggen we nu samen in bed. Ik laat mijn hand onder zijn shirt glijden en streel over zijn rug. Hij schrikt er nog altijd van als ik dat doe. Dat voel ik. Hij sluit zijn ogen en mompelt: "Ik hou van je." "Ik nog veel meer van jou." Antwoord ik. Maar hij slaapt al.
Zelf kan ik nog niet in slaap komen. De nachten zijn denk ik het zwaarst. De eerste paar nachten waren het ergst. Ongeveer net zo erg als die keer bij Louis. Soms erger... Met medicatie ging het wel beter, maar daar werd ik weer zo moe van de hele dag. Daarom ben ik dat gaan afbouwen.
Een uur later stap ik mijn bed uit. Heel voorzichtig, zodat Louis niet wakker wordt. Als eerste loop ik de groepsruimte in. Niemand die daar nog zit. Nu twijfel ik wat ik ga doen. Ga ik naar Charlie toe, of ga ik gewoon terug mijn bed in. Als ik nu terug mijn bed in ga krijg ik waarschijnlijk weer zo'n vreselijke nachtmerrie. Dan loop ik toch maar naar de kamer van Charlie en klop op zijn deur.
Binnen een paar seconde doet hij open. Als hij mij ziet vraagt hij niet eens wat er is, hij zegt gewoon: "Kom binnen." Ik loop naar binnen en ga achter zijn bureau zitten. "Thee?" Vraagt hij, terwijl hij al thee zet. Ik knik alleen. "Wat kan ik voor je doen?" Vraagt hij. Zo begon hij ook ons eerste gesprek.
*Flashback*
Zenuwachtigbijt ik op mijn nagels. Verwacht hij nou dat ik dit gesprek begin. "Wat kan ikvoor je doen?" Vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. Hoe zou ik dat nou moetenweten? Uit zijn tas pakt hij een schetsblok en een potlood. Hij begint tetekenen, wat ik best wel raar vind, en vraagt: "Als jij het helemaal voor hetzeggen had. Wat zou je dan van mij willen." Automatisch begin ik weer op mijnnagels te bijten. Ik zou echt geen antwoord weten. "Niet te moeilijk nadenken.Er is geen fout antwoord." Zegt Charlie. Zachtjes begin ik dan te vertellen:"Ik zou willen dat je naar mij luistert, zonder te oordelen." "Heel goed. Gaverder." Zegt Charlie dan. Daar krijg ik een beetje zelfvertrouwen van. "Ik zouwillen dat je niet boos op mij wordt, ook al heb ik iets verkeerd gedaan. Ikzou willen dat je mijn vertrouwen wint. Ik zou willen dat ik me hier veilig enthuis kan voelen." Zeg ik uiteindelijk nog. Charlie knikt en zegt: "Ik denk dat ik dat wel kandoen. Zal ik morgen weer langskomen?" Ik knik alleen. Hij scheurt het blaadjeuit zijn schetsblok en legt het omgekeerd op mijn tafeltje. "Als er eerder ietsis, mag je mij altijd laten halen." Zegt hij en dan loopt hij de ziekenzaaluit. Van het tafeltje pak ik het blaadje en draai het om. Als ik zie wat eropstaat moet ik toch een beetje lachen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Uiteindelijk hebben Charlie en ik nog een tijdje zitten praten. Alles wat in mijn hoofd zat heb ik hem verteld. Het luchtte heel erg op, om het uit te spreken. Een stuk rustiger sluip ik nu weer terug mijn bed in. Louis slaapt gelukkig nog. Ik sla mijn armen om hem heen en sluit mijn ogen.
