Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 41: Louis' verhaal

Pov Harry

Als ik de les van Louis heb afgerond, ga ik ook naar de ziekenzaal. Eerst even langs de groepsruimte om een kopje yoghurt mee te nemen voor Riley en een boterham voor Louis. Zachtjes klop ik op de deur en vraag: "Ik heb lunch, mag ik binnen komen?" Als Riley knikt loop ik naar binnen. Riley heeft Louis' hand stevig vast. Zijn ogen zijn rood van het huilen. Wat zou ik hem graag een knuffel willen geven.

Louis geef ik een kus op zijn wang. De lunch voor Louis en Riley zet ik op het tafeltje neer. "Je hoeft niet alles op te eten, Riley. Eet gewoon zoveel als je zelf wilt." Zeg ik. Riley knikt alleen. "Hebben jullie verkering?" Fluistert Riley zachtjes. Daardoor moet ik even lachen. Verkering klinkt zo schattig. Louis en ik knikken allebei. "Goed geraden." Zeg ik. En Louis antwoord: "Honderd punten voor Riley!" Er ontstaat heel even een kleine glimlach bij Riley. Louis en ik kijken elkaar dolblij aan. Dit is de eerste keer dat ik een glimlach bij Riley gezien heb.

Terwijl Louis en Riley hun lunch opeten is het helemaal stil. Louis glimlacht af en toe geruststellend naar Riley. Riley heeft ondertussen de hand van Louis ook losgelaten. "Denk je..." Begint Riley zachtjes, maar dan stopt hij toch. "Zeg het maar." Moedigt Louis hem aan. "Denk je dat mijn pleegouders mij hier zullen opzoeken." Vraagt hij dan. We schudden allebei hevig ons hoofd. "Paul, die grote meneer die jouw hierheen heeft gebracht, heeft ervoor gezorgd dat het geheim blijft dat jij hier woont." Antwoord Louis. En ik voeg daar aan toe: "En de voordeur gaat alleen maar open voor mensen die de code weten. Anders moeten ze aanbellen en we laten nooit zomaar iemand naar binnen." Riley zucht opgelucht.

"Lou, vertel hem jouw verhaal." Stel ik voor. Louis knikt en verteld: "Voordat ik hier woonde, Riley, woonde ik ook in een pleeggezin. Net als jouw pleeggezin, was dat een slecht pleeggezin. Ik werd daar ook mishandelt, maar toen kwam ik hier. Iedereen hier heeft mij toen heel goed geholpen. En dat gaan we nu ook voor jou doen. We gaan je helpen en zorgen dat straks alles weer goed gaat met jou." "Echt waar?" Vraagt Riley. Louis glimlacht en knikt. "Ik was ook heel bang dat ze mij hier zouden opzoeken, maar iedereen heeft mij heel goed beschermd." Gaat hij verder.

Riley eet in stilte zijn yoghurt op. We zien dat hij nog vragen heeft, maar hij stelt ze niet. Pas na een paar minuten vraagt hij: "Maar wat nou als ik hier weer weg moet. Moet ik dan terug naar mijn pleeggezin?" We schudden allebei ons hoofd. Louis kijkt mij vragend aan, dus ik knik bemoedigend. "Als jij hier helemaal klaar ben, kom je bij ons wonen. Harry en ik zijn jouw nieuwe pleeggezin." Verteld Louis.

Ineens begint Riley te huilen. Louis pakt zijn hand weer vast. "Dus ik hoef nooit meer terug naar mijn andere pleeggezin?" Vraagt hij. We schudden beide hevig ons hoofd. "Nooit meer op de grond slapen?" We schudden weer ons hoofd. "Nooit meer geen eten?" Weer schudden we ons hoofd. "Nooit... Nooit meer klappen?" "Nooit, nooit, nooit meer!" Zeggen Louis en ik tegelijk. Tranen blijven stromen over de wangen van Riley. "Mag ik je een knuffel geven?" Vraagt Louis. Als Riley knikt geeft Louis hem voorzichtig een knuffel. "He... Ik wil ook een knuffel." Zeg ik met een pruillipje. Riley lacht door zijn tranen heen en geeft mij dan ook een knuffel.

Nadat we Riley gerust hebben gesteld, zeg ik: "Ik ga even naar Darcy." Ik geef Riley een aai over zijn bol en Louis een kus op zijn wang en loop dan naar Darcy. In de groepsruimte zit ze niet, dus ik ga naar haar kamer. Ik klop op de deur en wacht tot er open gedaan wordt. "Mag ik binnenkomen?" Vraag ik aan haar. Als ze knikt loop ik naar binnen en ga op een stoel zitten. Darcy gaat op haar bed zitten. "Hoe vind je het hier? Ben je al een beetje gewend?" Vraag ik. Darcy knikt en antwoord: "Ik vind het wel fijn hier. Iedereen is heel aardig. Alleen de lessen vind ik nog wel een beetje eng. Soms worden er enge dingen verteld, of moet ik zelf iets vertellen. Dat vind ik lastig." Ik knik begrijpend en zeg: "Je hoeft nooit iets te vertellen, als je dat niet wilt. Je mag gewoon zeggen dat je het niet wilt vertellen. En als je nou iets hoort van iemand anders wat je lastig vind, mag je altijd naar mij komen en dan praten we er samen over."

Dit is een puntje wat ik zelf ook lastig vind. De lessen zijn eigenlijk te heftig voor kinderen van tien, maar toch ook wel belangrijk. We kunnen ze niet, niet naar de lessen laten gaan. We proberen het al iets te versimpelen, maar het is nou eenmaal heftig. "Je mag ook altijd aangeven dat je even weg wilt. Toen ik hier nog les had deed ik dat ook. Als het te heftig was, dan vroeg ik gewoon of ik weg mocht en dat mag altijd. Niemand zal daar moeilijk om doen." Vertel ik haar. Darcy knikt. "Hoe gaat het verder? Slaap je goed? Geen nachtmerries?" Vraag ik verder. Ze schudt haar hoofd en antwoord: "Geen nachtmerries. Ik slaap gewoon goed. Soms voel ik me wel alleen voordat ik ga slapen." "Zou het helpen als Louis of ik je komen instoppen voor je gaat slapen. Dan praten we even over de dag, eventueel lezen we je een stukje voor en dan stoppen we je in." Stel ik voor. Darcy glimlacht verlegen en antwoord: "Als jullie dat niet erg vinden." "Natuurlijk vinden we dat niet erg." Stel ik haar gerust. Dat staat dus vanaf nu vast. Één van ons gaat haar 's avonds instoppen.

We hebben nog even gepraat over films en muziek, maarnu ben ik weer op weg naar Louis. Als het goed is, is hij in de groepsruimte. Daarloop ik naartoe. Louis is bezig om te tafel af te ruimen, dus ik besluit hem tehelpen. "Ik heb goed gepraat met Darcy. Ze wilt graag dat één van ons haar voorhet slapen komt instoppen." Vertel ik. Louis glimlacht en antwoord:"Natuurlijk." Ik wist dat hij dat zou zeggen. "Met Riley ging het ook goed. Hijheeft al zijn yoghurt op en ging weer slapen. Maar hij was echt al gerustgesteld." Verteld Louis. Het ging met Riley al een stuk beter toen ik weg ging.Toen ik vanochtend bij hem langs ging was hij echt overstuur en wilde alleenLouis. Daarom ben ik Louis toen maar gaan halen. Allebei onze kinderen zijnweer gerustgesteld. Dat is fijn om te weten.