Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 34: één jaar

Vandaag is een kut dag. Ik dacht dat het wel mee zou vallen en ik er wel doorheen zou komen, maar daar begin ik steeds minder in te geloven. Het gaat niet goed, maar ik weet niet wat er aan kan doen. Misschien moet ik gewoon de les skippen en even met Charlie gaan praten. Misschien. Of ik ga terug naar mijn kamer en blijf gewoon de hele dag onder mijn deken liggen. Dan hoef ik niemand onder ogen te komen. Niemand die mij er dan aan kan herinneren welke dag het vandaag is.

Ineens komt Rover naar mij toe en zegt: "He, vandaag een jaar hè? Gaan we een feestje vieren?" Dan breek ik. Ik begin te janken en kan niet meer stoppen. "Oh sorry, Harry. Dat was echt heel dom van mij." Zegt Rover, terwijl hij mij een knuffel geeft.

Als hij mij loslaat loop ik meteen terug naar mijn kamer. Louis is nog in onze kamer. "Wat is er aan de hand?" Vraagt hij meteen. Ik veeg mijn tranen weg, maar nieuwe rollen er al weer over mijn wangen. "Ik kan het vandaag niet." Mompel ik. Louis legt een hand op mijn wang en zegt: "Ik ga even tegen Charlie zeggen dat ik niet kom en dan kruipen we samen terug ons bed in." Ik schud mijn hoofd en zeg: "Nee..." Maar Louis wilt er niets van horen en is al onderweg naar Charlie. Stiekem vind ik het wel fijn dat Louis bij mij blijft.

Als Louis en ik samen in bed liggen begin ik te vertellen: "Vandaag is het een jaar geleden dat ik hier ben gekomen." Louis veegt een pluk haar uit mijn gezicht en luistert naar wat ik vertel. Zo vertel ik hem ook voorzichtig over mijn vader. Na die schematherapie is mijn vader steeds wel een beetje in mijn gedachten geweest en nu al helemaal. Voordat mijn vader een relatie met mijn stiefmoeder kreeg waren we zo hecht. Mijn vader en ik deden alles samen. Twee handen op één buik. Mijn moeder heb ik nooit gekend, daardoor was mijn vader extra belangrijk voor mij. Na mijn geboorte heeft mijn moeder ons verlaten. Mijn vader heeft mij helemaal alleen opgevoed. Nu ben ik door allebei mijn ouders in de steek gelaten. Ben ik dan zo ongewenst?

Blijkbaar ben ik in slaap gevallen, want ik word ineens ergens in de middag wakker. Louis heeft lunch voor mij gemaakt. Ik bedank hem en eet mijn lunch op. "Ik ga, denk ik, toch maar eens met Charlie praten. Anders ga ik het alleen maar weer opkroppen en dan voel ik me alleen maar slechter." Zeg ik. Louis geeft mij een kus en vraagt of hij mee moet. Maar ik zeg dat dit iets is wat ik alleen moet doen.

Zachtjes klop ik op de deur van Charlies kamer. Charlie doet meteen open en laat mij binnen. "Lastige dag vandaag?" Vraagt hij, terwijl we gaan zitten. Ik knik alleen. "Met de meeste mensen vieren we een feestje na een jaar, maar dat doen we vandaag maar niet." Zegt hij. "Ik vind het fijn om hier te zijn. Hier heb ik veel geleerd en deze plek heeft mij echt gered. En natuurlijk heb ik hier Louis leren kennen. Maar vandaag doet mij er extra aan herinneren dat mijn vader mij niet meer wilt. Eigenlijk wil ik het niet toegeven, maar dat doet mij echt veel pijn. Ik voel me alleen en ongewenst." Charlie schudt hevig zijn hoofd en zegt: "Je bent niet alleen en al helemaal niet ongewenst. Kijk wat voor netwerk je hier heb opgebouwd. Je hebt de liefde van je leven gevonden. Iedereen hier geeft om jou. Dat moet je nooit vergeten. Dit is echt een verkeerde beslissing geweest van jou vader en misschien komt hij daar ooit achter, maar tot die tijd moet je weten dat het niet jouw schuld is."

Na het gesprek met Charlie voel ik me al een stuk beter. Louis ligt nog in bed, dus ik kruip weer naast hem. "Heb je goed kunnen praten met Charlie?" Vraagt hij. Ik knik alleen. Louis laat zijn hand onder mijn shirt glijden en streelt over mijn rug. Charlie heeft gelijk, ik heb mensen die om mij geven. Dat laat Louis nu maar weer zien. "Ik hou zoveel van je." Zeg ik, terwijl ik mijn gezicht in zijn shirt verberg. Louis slaat zijn armen om mij heen en zegt: "Ik ook van jou."

Een paar uur later worden Louis en ik weer wakker. Tenminste... Ik word wakker, ik weet niet of Louis ook geslapen heeft. Louis streelt meteen over mijn wang. Louis zorgt er echt voor dat ik me al een stuk beter voel. De groep is echt mijn nieuwe familie geworden. Ik kan me ook echt nog niet voorstellen dat ik hier ooit weer weg ga.

"Hoe voel je je?" Vraagt Louis. Ik haal mijn schouders op. Hoe voel ik me? "Ik... Ik..." Maar dan stop ik toch met vertellen. Louis streelt over mijn wang en zegt: "Zeg het maar." "Het voelt alsof ik in tweestrijd zit. In mijn hoofd weet ik dat ik mensen heb die van mij houden en dat ik niets verkeerd gedaan heb, maar in mijn hart... Doet het gewoon verdomde veel pijn." Zeg ik dan. Louis geeft mij meteen een knuffel. "Luister naar je hoofd. Ik hou van je. Ik zou willen dat ik al die pijn bij je weg kon nemen." Zegt hij. Hij is ook zo lief.

Louis en ik zitten uiteindelijk samen in onze kamer te eten. Ik wilde niet voor het avondeten naar de groepsruimte. Het is mij even te veel om iedereen onder ogen te komen. Ik wil niet dat anderen nog opmerkingen maken over vandaag. Het is niet dat ik Rover iets kwalijk neem, want hij kon ook niet weten dat het voor mij zo moeilijk was. Maar ik wil niet er nog meer mensen zoiets zeggen, want dan breek ik waarschijnlijk weer. Morgen is het weer een nieuwe dag, misschien dat ik dan weer iedereen onder ogen kom. Hopelijk is morgen weer een betere dag dan vandaag.