Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 36: Hulp

Het is drie dagen sinds Louis voor het laatst een nachtmerrie heeft gehad. Goed nieuws, zou je denken. Toch ben ik daar niet zo zeker van. Volgens mij is Louis zichzelf al drie dagen wakker aan het houden. Normaal viel hij altijd eerder dan mij in slaap, maar nu elke keer niet. En als ik 's nachts wakker word is Louis ook steeds wakker.

Hij ziet er ook niet goed uit. Hij ziet er doodmoe uit. Wallen onder zijn ogen. Ik heb geprobeerd met hem te praten. Hij zegt er niets over. Hij gaat meteen over op een ander onderwerp. Zelf kan ik gewoon niet meer doen, dan wat ik al gedaan heb. Dus ik heb hulp gevraagd. Eerst alleen bij Charlie en die maakte zich er ook zorgen om. Charlie heeft Liam weer ingeschakeld en Liam heeft Viv om hulp gevraagd. Nu zitten we met z'n vieren in een klein lokaal.

"Het is het belangrijkst dat Louis gewoon gaat slapen. Dat kalmeringsmiddel heeft vorige keer goed gewerkt bij hem. Als ik dat in een hogere dosis geef valt hij sowieso in slaap. Waarschijnlijk slaapt hij dan ook zonder te dromen. Ik denk dat we dat moeten gaan doen." Zegt Viv. We knikken alle drie. Liam legt een hand op mijn schouder en vraagt: "Denk jij dat je kalm genoeg kan blijven om hem te halen." Ik knik meteen. Natuurlijk ben ik wel nerveus, maar dit kan ik wel.

Zo rustig als ik kan loop ik de kamer van Louis en mij binnen. "Wil je even meekomen, Lou?" Vraag ik. Louis knikt en staat op. We lopen naar het lokaal. Volgens mij voelde hij dit aankomen, want hij schrikt niet eens als hij Liam, Charlie en Viv ziet. Louis en ik gaan naast elkaar zitten. Ik pak zijn hand vast en zeg: "Louis, ik heb hulp ingeschakeld, omdat ik vind dat jij achteruit gaat. Je bent doodmoe en volgens mij hou je jezelf 's nachts wakker, omdat je te bang bent om te gaan slapen." Louis wordt lijkbleek en geeft geen antwoord. Liam vraagt of dat waar is. Louis begint meteen te huilen en geeft toe dat hij al drie dagen niet meer heeft geslapen.

Viv verteld dan kalm wat er gaat gebeuren, Louis gaat akkoord en loopt mee naar de ziekenzaal. Ik pak zijn hand weer vast en vraag: "Ben je boos op me?" Gelukkig schudt Louis zijn hoofd. Als Louis in het bed moet gaan liggen wordt hij heel nerveus. "Mag Harry bij mij blijven?" Vraagt hij zachtjes. Als iedereen daarmee akkoord gaat, ga ik bij hem in bed liggen.

Liam en Charlie gaan weg als Louis zijn shirt uit moet trekken voor de hartmonitor. Als Viv de injectie geeft smeekt Louis angstig: "Laat me niet alleen." Ik sla mijn armen stevig om hem heen en antwoord: "Nooit." Het duurt niet lang voordat Louis in slaap is gevallen. "Het is lang geleden dat ik jou in de ziekenzaal gezien heb." Zegt Viv. Ik grinnik en antwoord: "Gelukkig wel." Daardoor lacht Viv ook. Volgens mij heb ik genoeg tijd doorgebracht in de ziekenzaal.

*Flashback*

"Viv?" Roep ik terwijl ik de ziekenzaal in kom lopen. Ze komt meteen naar mij toe. "Mijn rug." Mompel ik. Viv pakt mijn arm vast en laat mij in een van de bedden gaan liggen. Daarna komt ze aan met een glas water en paracetamol. Dankbaar neem ik de paracetamol in. "Vandaag al weer te veel gedaan?" Vraagt Viv. Ik knik. Anderhalf uur in de les gezeten, naar het bos geweest, in de groep gegeten. Blijkbaar is dat toch al te veel voor mijn rug. "Hoe was je eerste dag?" Vraagt Viv dan. "Het was wel oké. Rover en Niall zijn echt heel aardig. En de anderen lijken me ook wel oké. Het is nog een beetje wennen. Even de kat uit de boom kijken." Vertel ik. Viv knikt begrijpend. Ze legt een hand op mijn schouder en zegt: "Ze zijn echt allemaal heel aardig. Je past goed in de groep. Wees gewoon jezelf, dan komt alles goed."

*Einde flashback*

Ongeveer drie uur later lig ik nog in bed bij Louis. Viv heeft in de tussentijd een infuus geprikt om Louis vocht toe te dienen. Anders raakt hij uitgedroogd. "Het is tijd om te gaan eten. Ik blijf bij Louis, jij mag wel gaan eten." Zegt Viv. Ik schud mijn hoofd en antwoord: "Ik heb beloofd bij hem te blijven." Viv knikt begrijpend en zegt: "Ik zal dan wat te eten voor je halen." Ik bedank haar en streel dan door Louis' haar heen. "Ik blijf bij je, babe. Beloofd." Zeg ik. Zachtjes geef ik hem een kus op zijn wang.

Bijna twee dagen later begint Louis wakker te worden. Hij heeft bijna twee hele dagen geslapen, dat bewijst wel dat dit echt nodig was. Hopelijk heeft hij ook goed en rustig geslapen. Zelf heb ik niet gemerkt dat hij onrustig was. Als Louis met zijn ogen begint te knipperen, pak ik zijn hand vast. Als ik dan na twee dagen die prachtige blauwe ogen van Louis weer zie, fluister ik: "He, je bent wakker." Louis knikt met een glimlach. Zijn wallen zijn bijna verdwenen. Hij ziet er goed uit. Niet meer zo bleek, geen wallen meer, geen bloeddoorlopen ogen door het slaapgebrek.

Met Viv spreken we af dat hij het middel wat hij nu gekregen heeft voorlopig blijft slikken, zodat hij vanaf nu echt beter zal slapen. Hij mag het een aantal weken slikken, maar niet te lang omdat het verslavend kan werken. Hij is nog best wel bang om te gaan slapen. Dat merk ik aan hem. Vanavond zorg ik er gewoon voor dat hij zich kan ontspannen en daardoor rustiger in slaap valt.

Die uren slaap hebben Louis wel goed gedaan. Hij wilt meteen naar de les toe. Raakt niet in paniek van de drukte. En hij is vrolijk. Dat is misschien wel de grootste verandering. Hij is echt heel vrolijk. Zo heb ik hem nog niet vaak gezien. Ook al voelde ik me er schuldig over dat ik het aan Charlie, Liam en Viv had verteld, nu zie ik in dat dit goed is geweest. Ik ben blij dat ik het gedaan heb.