Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 43: Darcy en Riley

Pov Harry

Als ik 's ochtends wakker word, streel ik over Louis' wang en vraag: "Hoe voel je je? Goed geslapen?" Louis glimlacht en antwoord: "Nachtmerries, maar dat was te verwachten. Verder voel ik me goed." Ik heb vannacht niet gemerkt dat hij een nachtmerrie gehad heeft. Hopelijk betekend dat dat het mee valt. Gelukkig voelt hij zich verder wel goed. We staan allebei op om naar het ontbijt te gaan. Louis begint zich om te kleden, dus ik doe dat ook. Het heeft echt een lange tijd geduurd voordat Louis zich vertrouwt genoeg voelde om zich om te kleden waar ik bij was, maar ondertussen is dat geen probleem meer.

Eenmaal aangekleed lopen we naar beneden, naar de groepsruimte. Elijah, Emily, Colin en Luke zitten al in de groepsruimte. "Goeiemorgen, wat zijn jullie vroeg." Zeg ik. Ze knikken alle vier en Colin zegt: "Darcy lag te schreeuwen in haar slaap. Zayn is bij haar." "Ga maar." Hoor ik Louis meteen zeggen. Ik glimlach dankbaar naar hem en loop dan naar de kamer van Darcy. Zachtjes klop ik op de deur en loop dan naar binnen. In haar kamer zit Darcy op haar bed en Zayn op een stoel. "Niet zo'n goede nacht gehad?" Vraag ik. Ze schudt meteen haar hoofd. Ik ga op haar bed zitten en zij komt meteen naast mij zitten. "Wil je een knuffel, lieverd?" Vraag ik. Als ze knikt, sla ik mijn beide armen om haar heen en hou haar stevig vast. "Ik droomde over mijn papa." Fluistert ze. Voorzichtig streel ik door haar haar. Ik weet helemaal niets over haar vader, daar heeft ze nog nooit over gepraat. Misschien moet ik haar dossier eens doorlezen.

Een paar minuten later laat Darcy mij weer los en vraagt: "Wil jij naast mij zitten bij het ontbijt." Ik knik meteen en antwoord: "Natuurlijk." Zayn en ik laten haar alleen, zodat ze zich kan gaan aankleden. "Zodra jij haar kamer in kwam, kalmeerde ze meteen. Ik ben blij dat jullie haar pleegouders zijn." Zegt Zayn. Daardoor moet ik een beetje blozen en mompel: "Dankjewel." Zayn grinnikt en legt zijn hand op mijn schouder.

Tijdens het ontbijt zit Darcy er gelukkig rustig bij. Ze eet goed en is zelfs een beetje met de anderen aan het praten. Als ik niet beter zou weten zou ik denken dat er niets aan de hand is. Riley, die ook naast Darcy zit eet ook goed mee en ziet er redelijk vrolijk uit. Bij hem vind ik het soms nog moeilijk inschatten, omdat ik hem nog niet zo goed ken.

Het is al weer bijna tijd voor de lunch. Louis en ik zitten samen in de groepsruimte. De tafel is al gedekt, dus we zitten even op de bank. Louis heeft net een gesprek gehad met Riley en hij maakt zich zorgen om hem. "Hij was gewoon niet zoals de afgelopen dagen. Het voelde bijna alsof we weer terug bij af waren." Zegt Louis. "Geef hem de tijd. Als er iets is verteld hij het vanzelf. Denk aan ons. Als er iets klein aan de hand was namen wij ook weer een stap terug, maar dat kwam altijd weer goed." Antwoord ik. Louis zucht en knikt. Nu wij aan de andere kant staan, snap ik pas hoe moeilijk het voor Liam en Charlie geweest moet zijn. Je voelt je zo machteloos.

Niet veel later komt Luke de groepsruimte in gerend. "Het gaat niet goed met Darcy en Riley." Roept hij. We springen allebei op en rennen achter Luke aan. Als we dichter bij het lokaal komen horen we beide huilen. Louis gaat meteen naar Riley en ik naar Darcy. Elena zit bij Darcy en Liam, die les gaf, bij Riley. "Darcy, wat is er aan de hand?" Vraag ik, terwijl ik over haar rug streel. Ze schudt alleen haar hoofd. Even snel kijk ik naar Louis die gebaard dat we het lokaal uit moeten. "Mag ik je optillen, Darcy?" Vraag ik. Als ze knikt, til ik haar voorzichtig op en loop het lokaal uit.

Als Louis, met Riley, ook op de gang staat lopen we samen een leeg lokaal in en gaan daar zitten. We wachten tot beide uitgehuild zijn. We dringen ons niet op met alle vragen die we hebben. Ze zullen het vanzelf wel vertellen.

Het duurt een tijdje, maar dan zijn Darcy en Riley allebei gestopt met huilen. Nu ze hier zo, huilend, op onze schoot zitten, besef ik me pas weer hoe jong ze eigenlijk zijn. "Wat is er gebeurd, jongens?" Vraagt Louis. "Was Liam weer eens gemeen?" Zeg ik voor de grap. Ze schudden allebei snel hun hoofd, waardoor Louis en ik even grinniken. "Wat is er dan wel aan de hand?" Vraag ik. "Het was mijn schuld." Mompelt Darcy. Riley gaat van Louis' schoot af en antwoord: "We gingen een voorstelrondje doen. Toen ik aan de beurt was vertelde ik niet zoveel, maar toen vroeg Darcy waar mijn blauwe plekken vandaan komen. Toen vertelde ik dat dat door mijn pleeggezin kwam. Door alle herinneringen moest ik huilen." "Ik... Ik wist het niet. Ik dacht misschien is hij gevallen met buitenspelen. Toen voelde ik me schuldig en moest huilen, maar ik moest ook huilen, omdat ik hetzelfde heb meegemaakt. Bij pleeggezin twee, vijf en zeven." Verteld Darcy dan. Voorzichtig geef ik haar een knuffel en zeg: "Vanaf nu gebeurd dat nooit meer. Bij jullie allebei niet meer. Beloofd." Ze knikken allebei.

Gelukkig hebben we Riley en Darcy uiteindelijk weer helemaal kunnen kalmeren. Darcy heeft echt al vijftien keer gegaapt in de afgelopen paar minuten. "Waarom ga jij niet na de lunch nog even je bedje in." Stel ik voor. "Mag dat?" Vraagt ze onzeker. Ik knik hevig en antwoord: "Natuurlijk. Uitrusten is ook belangrijk." Vannacht heeft ze ook niet goed geslapen, dus een paar uurtjes in de middag zal haar goed doen. "En jij? Wat wil jij doen?" Vraagt Louis aan Riley. "Wil jij nog naar de lessen, of wil je liever iets anders doen." Riley haalt alleen zijn schouders op. "Zullen wij na de lunch een potje voetballen?" Stelt Louis dan voor. Riley krijgt grote ogen en knikt enthousiast. Gelukkig is dit allemaal weer goed afgelopen.