Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 13: Verleden

Sorry, gister was ik de hele dag weg, dus heb ik niet kunnen updaten. Daarom alsnog vandaag!

Heel zenuwachtig zit ik bij Charlie. "Wat is er vandaag met je aan de hand?" Vraagt hij. Hij heeft het door. Hij heeft het altijd door. Charlie ziet altijd meteen aan mij dat er iets aan de hand is. Vanaf het eerste moment al.

*Flashback*

Nerveus bijt ik weer op mijn nagels. Een slechte gewoonte. Hij gaat boos zijn. Ze gaan allemaal boos zijn. Eigenlijk wil ik liever dat Liam komt. Maar de teleurstelling in zijn ogen zien vind ik misschien nog wel erger dan het bij Charlie zien. En Charlie is mijn begeleider, ik zou hem moeten vertrouwen. "Harry." Haalt Charlie mij uit mijn gedachte. "Weet je nog wat we vorige keer hadden afgesproken?" Ik schud mijn hoofd dus Charlie antwoord: "Ik zou luisteren zonder te veroordelen. Ik zou niet boos worden, ook al had je iets verkeerd gedaan. En ik zou proberen jou vertrouwen te winnen." Langzaam knik ik. Hij heeft echt geluisterd naar mij toen. "Harry, ik luister." Gaat Charlie verder. "Haal het verband er maar af." Zeg ik alleen. En dan begint Charlie mijn verband eraf te halen.

*Einde flashback*

"Ik wil Louis vertellen over mijn verleden." Zeg ik tegen Charlie. Charlie knikt en antwoord: "Lijkt mij een goed idee." Het wordt inderdaad tijd om het te vertellen, maar dat wil niet zeggen dat ik niet nerveus ben. "Wat wil je hem gaan vertellen?" Vraagt Charlie. Automatisch begin ik weer op mijn nagels te bijten. Ik sta op en zeg: "Nee, laat maar. Ik vertel het wel een andere keer." Charlie begint te lachen en zegt: "Ga nou maar zitten. Samen komen we er wel uit." Dus ik ga weer zitten.

Gedachtes aan vroeger komen allemaal weer terug. Hoe mijn vader altijd partij koos voor mijn stiefbroer en stiefzus, hoe ze elke avond mijn kamer in kwamen om mij te mishandelen, hoe ik weggestuurd werd uit mijn eigen huis, hoe ik mijn eerste nacht op de straat al in elkaar geslagen werd, hoe ik mijn stiefmoeder langs zag lopen en ze gewoon deed alsof ze me niet zag, hoe ik hier op de groep beland ben, hoe mijn vader zelfs nu niet langs komt. Al die angst van vroeger komt in één klap terug.

Benauwd begin ik aan de kraag van mijn vest te trekken. "Ik kan niet ademen." Zeg ik paniek. Het voelt alsof er iets heel strak om mijn keel heen zit. "Harry." Roept Charlie, maar ik ben alleen maar met mijn keel bezig. "He Harry! Harry!" Roept Charlie nog een keer. Ik heb echt het gevoel dat ik stik. Ik krijg geen lucht meer. "Harry!" Zegt Charlie, terwijl hij mijn schouder vast pakt. Mijn aandacht gaat nu een klein beetje naar hem. "Je hebt een paniekaanval. Je kan gewoon ademen." Zegt hij. Maar ik schud mijn hoofd. Ik kan niet ademen, ziet hij dat niet. "Harry adem eens even diep in." Zegt Charlie. Dat probeer ik echt wel, maar het lukt gewoon niet.

Charlie pakt mijn gezicht beet en vraagt: "Wat zou Louis nu tegen je zeggen." Hij zou waarschijnlijk zeggen dat ik rustig moet ademen. Dat probeer ik echt. "Sluit je ogen en denk aan Louis. Wat zou hij nu doen? Wat zou hij tegen je zeggen?" Zegt Charlie. Ik sluit mijn ogen en beeld me in dat Louis nu voor mij zou staan. Hij zou mijn hand pakken en me geruststellen. Hij zou me aankijken met die glimlach waarvan mijn hart sneller gaat kloppen. Hij zou zijn lippen zachtjes op de mijne drukken.

"Heel goed, Harry. Haal maar eens diep adem." Hoor ik Charlie zeggen. Ik open mijn ogen en neem een grote hap lucht. Langzaam kan ik weer een beetje ademen. Mijn ademhaling trilt nog heel erg, als dat logisch klinkt. Mijn handen trillen trouwens ook enorm. "Ik dat je nog dieper in probeert te ademen." Zegt Charlie. Ik trek mijn vest weer van mijn keel af en haal diep adem. "Noem tien dingen op die je in mijn kamer ziet. En na elk dingetje wat je gezegd heb, haal je heel diep adem." Zegt hij. Ik knik en begin: "Koffiemok." Zo diep mogelijk haal ik adem. "Potlood." Weer een diepe ademhaling. "Plant." Eindelijk begin ik ook iets rustiger te worden. "Papier." Al die dingen opnoemen haalt me een beetje uit mijn gedachten. "Lamp." De paniek begint te zakken. "Telefoon." Mijn ademhaling wordt weer normaal. "Computer." Mijn hartslag gaat omlaag. "Stoel." Ik adem langzaam uit. "Het gaat wel weer." Zeg ik dan. Charlie knikt. "Kun je mij proberen uit te leggen wat er gebeurde? Waardoor kreeg je die paniekaanval?" Vraagt hij. Ik knik en leg uit: "Ik dacht terug aan vroeger. Aan alles vanaf het moment dat mijn stiefbroer en zus bij mij woonde. Al die herinneringen brachten heel veel paniek met zich mee."

Charlie lijkt even na te denken en zegt dan: "Ik denk dat het heel goed zou zijn als je iets aan Louis kunt vertellen, maar ik zou er niet te diep op in gaan. Vertel het in grote lijnen. Anders roept het voor jou ook weer te veel op." Daar ga ik mee akkoord, dat lijkt me zelf ook fijner.

Als Charlie Louis gaat halen word ik meteen weer zenuwachtig. Wat nou als ik ineens weer een paniekaanval krijg? Dat heb ik echt al heel lang niet meer gehad, daardoor schrok ik er ook zo van. Meteen begin ik weer op mijn nagels te bijten. Wat nou als Louis het niet begrijpt. Als hij vind dat ik me aanstel. Wat nou als...

Het lijkt uren te duren voordat Charlie terug is met Louis. Dat laat ik hem ook weten. Louis gaat naast mij zitten en ik pak meteen zijn hand vast. "Harry wil jou graag iets vertellen, maar hij wilde dat ik daarbij was." Begint Charlie het gesprek. Even weet ik niet waar ik moet beginnen, maar vertel ik: "Ik wil je vertellen over waarom ik hier belandt ben. Maar ik vind het lastig... Ik wil er liever niet aan terug denken." Louis knikt meteen. "Ik had je al verteld dat mijn stiefbroer en stiefzus mij mishandelde. Mijn vader en stiefmoeder geloofde mij niet en daardoor was ik degene die juist extra straf kreeg. Het werd steeds erger en uiteindelijk zo erg dat ik wegliep van huis. Toen heb ik ongeveer twee maanden op straat geleefd. Dat was misschien nog wel erger dan thuis. Want ook daar werd ik mishandeld. Uiteindelijk was het zo erg dat ik knock-out gegaan was. Zayn en Liam hebben mij toen half dood gevonden en naar het ziekenhuis gebracht. Toen ik eenmaal bijgekomen was en ik ontslagen werd uit het ziekenhuis ben ik hier beland." Ga ik verder.

Gelukkig reageert Louis er heel goed op. Heel lief en begripvol. Eigenlijk wist ik dat ook wel, maar toch was het eng om dit aan hem te vertellen. Ineens zie ik Louis opspringen. Ik heb helemaal niet meegekregen wat er gebeurd is. Louis gaat de gang op en valt daar met een harde klap flauw.