Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 24: Ellen

Als ik wakker word, check ik meteen of Louis nog ademt. Als dat zo is, stap ik voorzichtig het bed uit. Louis wordt meteen wakker door mij. Gelukkig vind hij het niet erg. Ik ga me aankleden in de badkamer, dan kan Louis zich aankleden in de slaapkamer. Mijn zorgen om Louis zijn iets minder geworden, nu ik weet dat hij wakker is.

"Je ziet er uitgerust uit." Zeg ik als ik de slaapkamer weer in kom. Hij ziet er echt goed uit vandaag. Louis bied meteen zijn excuses aan voor vannacht, maar ik kus hem en zeg dat dat nergens voor nodig is. Hij moest eens weten hoe blij ik was dat hij bij mij kwam liggen.

Over een paar minuten heb ik les van Ellen en daar zie ik heel erg tegenop. "Ik heb nu les van Ellen. Kunnen we niet ruilen." Vraag ik aan Louis, die zo zijn eerste tekentherapie heeft. Louis schudt zijn hoofd en antwoord: "Zo erg is ze niet." Hij moest eens weten...

Als we in het lokaal van Ellen zitten vraagt ze eerst aan iedereen hoe het gaat. Niemand vind het boeiend om dat aan haar te vertellen, dus iedereen zegt alleen maar goed. Als ze bij mij aankomt, geef ik haar alleen een blik die zegt: "Niets vragen." Ze gaat ook snel door naar de volgende. Naast mij grinnikt Niall zachtjes. Ik mag Ellen niet en dat weet ze ook. En ze weet ook waarom.

*Flashback*

Vandaag mag ik voor het eerst een les meedoen met de rest van de groep. Ik ken nog helemaal niemand. Behalve Niall dan. Als dat uurtje vandaag goed gaat, gaan ze me morgen tijdens de psychotherapie voorstellen. Mijn absolute bedrust zit er eindelijk op. Langzaam mag ik nu weer dingen gaan doen en dat vind ik heel fijn.

Bloednerveus en nagel bijtend ga ik het lokaal in. Ik ben heel blij als er nog een plekje naast Niall vrij is. Zo stilletjes mogelijk ga ik daar zitten. "Goeiemorgen allemaal." Begint Ellen, degene van wie we les krijgen. "We gaan het vandaag hebben over erfelijke factoren." Ze kijkt door het lokaal heen en laat dan haar oog op mij vallen. "Harry. Aangezien jij nieuw bent... Kun je ons iets vertellen over je ouders." Zegt ze. Daar wil ik helemaal niets over vertellen. Niet nu al. Naast mij fluistert Niall: "Je hoeft niet te antwoorden." Ik bijt weer op mijn nagel en antwoord zachtjes: "Ik heb geen ouders." Dat is geen leugen. Ik heb geen moeder en mijn vader wil niets meer met mij te maken hebben, dus eigenlijk heb ik geen ouders meer. Niall legt een hand op mijn knie neer. "Iedereen heeft ouders." Antwoord ze. En dat steekt. Iedereen heeft ouders, maar de mijne willen mij niet meer zien. "Ik heb geen ouders." Antwoord ik nu iets harder. Iedereen is doodstil. "Harry, doe niet zo moeilijk. Iedereen heeft ouders. Vertel gewoon iets over je ouders." Zegt ze geïrriteerd. De tranen kan ik nu niet meer bedwingen terwijl ik schreeuw: "Ik heb geen ouders! Mijn ouders willen mij niet meer!" En dan ren ik het lokaal uit. De deur uit. Naar buiten. Het bos in...

*Einde flashback*

Als de les dan echt begonnen is vraagt Niall zachtjes aan mij: "Je mag haar nog steeds niet, hè?" Ik schud meteen mijn hoofd. "Zeker niet nadat ze Louis aanraakte, terwijl iedereen wist dat je hem niet aan moest raken." Antwoord ik. Niall knikt begrijpend. Laten we zeggen dat ik het niet erg zou vinden, als Ellen ontslag zou nemen.

Wanneer het tijd is voor de lunch loop ik met de hele groep naar de groepsruimte. Ineens komt Louis naar mij toe gerend. Hij springt in mijn armen en zegt: "Ze zijn opgepakt. Ze zijn allemaal opgepakt." Ik knuffel hem stevig. Ik ben zo blij om dat te horen. Hij begint spontaan te huilen, maar ik gok dat het van blijdschap is.

Tijdens de lunch begint Louis weer ineens te huilen. Ik leg mijn hand op Louis' rug. Gewoon om te laten weten dat ik er voor hem ben. Louis kan ook meer stoppen met huilen en geeft Charlie dan de schuld. Daar moeten we allemaal om lachen. Louis zegt dan hij even een rondje gaat lopen. Ik laat hem even alleen gaan. Hij zal wel even tijd voor zichzelf willen. Hij wil mij er vast niet bij willen hebben.

Als Louis terug is komt hij weer naast mij zitten. Het valt mij op dat hij niets eet, maar ik zeg er niets van. Louis heeft al eerder laten merken dat hij moeite heeft met het eten. Ik wil hem niet het gevoel geven dat hij zichzelf moet verklaren. Voorzichtig pak ik zijn hand weer vast.

Vanaf dat moment gaat het hard achteruit. Louis wordt stil. Teruggetrokken. Ik weet niet wat ik kan doen om hem te helpen. Angstig begin ik op mijn nagels te bijten. De anderen zien het nog niet. Ze blijven allemaal vrolijk praten. Ik zie al die kleine veranderingen in Louis. Rovers blik en de mijne kruizen elkaar. Hij heeft het ook door. Dat zie ik aan hem. "Louis? Gaat het goed?" Vraagt hij. Stom... Waarom kon ik zelf niet bedenken, om gewoon aan Louis te vragen hoe het met hem ging. Louis knikt meteen. Maar het gaat niet goed met hem. Ik wil Louis meenemen de groepsruimte uit, om met het te praten. "Zeker?" Vraagt Rover dan. Langzaam schudt Louis dan zijn hoofd. Hij blijft even voor zich uit staren, maar laat dan mijn hand los en loopt de groepsruimte uit.

Charlie springt op en loopt achter Louis aan. Dat had ik dus eigenlijk ook kunnen doen. Ik had ook achter Louis aan kunnen gaan, maar ik blijf als een idioot op mijn stoel zitten. Geïrriteerd loop ik weg van tafel en ga naar buiten toe. Rechtstreeks door naar het bos.

Een uurtje nadat ik in het bos ben aangekomen, komt Charlie ineens aangelopen. "Ik dacht wel dat je hier zou zijn." Zegt hij. "Yep, waar had ik anders moeten zijn." Antwoord ik. Charlie grinnikt en knikt. "Hoe ging het met Louis? Ging het al weer beter?" Vraag ik meteen. Charlie knikt weer. "Maar ik ben hier niet voor Louis. Ik ben hier voor jou." Zegt Charlie dan. Ja, daar was ik al bang voor. Charlie komt naast mij zitten en vraagt: "Hoe gaat het met jou?" Ik weet niet wat ik daarop moet antwoorden, dus ik antwoord niet.

"Niet zo best de laatste tijd, geloof ik." Zegt Charlie. Langzaam schud ik mijn hoofd. "Ik weet het niet... Het is alsof alle herinneringen ineens terug komen de laatste tijd. Alles van vroeger en toen ik hier net was. Heel veel angst om Louis kwijt te raken. Zeker na gister..." Antwoord ik. Charlie knikt begrijpend. "Ik zou je gerust willen stellen, maar ik zou ook niet zo goed weten hoe. Het is een hele complexe situatie. Maar ik wil je wel vertellen dat Louis heel hard aan het vechten is om beter te worden. En ik zie hem in kleine stapjes vooruit gaan. En ik zie vooral hoeveel hij van jou houdt en hoe belangrijk jij voor hem bent. Jij lijkt ook een stuk gelukkiger sinds je hem het ontmoet." Verteld Charlie. Ik knik hevig. Ik ben ook een stuk gelukkiger door Louis.