Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 28: Gewurgd

"Sshh, rustig!" Hoor ik iemand zeggen. Ik open verschrikt mijn ogen. Zayn staat naast mijn bed. "Je lag te schreeuwen in je slaap." Zegt hij. Ik knik. Ik had weer een verschrikkelijke nachtmerrie. Over Louis natuurlijk. Over Louis gesproken, hij ligt niet meer naast mij. "Waar is Louis?" Vraag ik nu bezorgd. "Ik trof hem vannacht op de gang aan. Ik heb hem toen op een lege kamer laten slapen." Verteld Zayn. Daardoor ben ik een beetje verbaast. Waarom zou Louis op de gang zijn gaan liggen?

Tijdens het ontbijt was Louis er ook niet. We lopen nu met z'n alle naar de les toe. Eigenlijk wil ik Louis gewoon even gezien hebben, om te weten dat het oké is. Ook al weet ik dat het helemaal niet oké is met Louis. Gelukkig zie ik Louis in de gang staan. Ik loop snel naar hem toe en vraag: "He, waar was je?" Normaal zou ik hem nu een kus geven, maar ik zie dat hij dat nu niet aan zou kunnen. Louis haalt alleen zijn schouders op. Dan wordt hij geroepen door Charlie en gaat zijn kamer in. Ik maak me zoveel zorgen om Louis.

In de les van James kan ik alleen maar denken aan Louis. Alles wat James zegt komt niet binnen. Ik ben ook heel blij als zijn les voorbij is. Als ik het lokaal uit loop, hoor ik Louis gillen. "Louis?" Roep ik en ik begin te rennen. De anderen allemaal achter mij aan. Gelukkig zie ik dan dat hij bij Liam, Floris en Charlie is. Bij Louis laat ik me op mijn knieën vallen. "Harry luister goed. We moeten gaan een kalmeringsmiddel geven, omdat hij een gevaar voor zichzelf vormt. Daarna leggen we hem op de ziekenzaal." Zegt Charlie. Ik knik alleen, want ik zie dat het nodig is.

Viv komt dan aan met het kalmeringsmiddel en zegt dat die in de arm van Louis moet. Zodra Charlie en Liam zijn vest proberen uit te doen, flipt Louis. Hij smeekt ze om het niet te doen. Hij zit compleet in een herbeleving. Met de seconde word ik er zekerder van dat Louis misbruikt is.

Als Viv de injectie heeft kunnen zetten, verslapt Louis bijna direct. Charlie tilt hem voorzichtig op, maar Louis word meteen weer heel bang. Hij vind het verschrikkelijk om opgetild te worden. Dat heb ik al vaker gemerkt. Eenmaal op de ziekenzaal slaapt Louis. En eigenlijk ben ik daar blij mee, want hem zo in paniek zien is hartverscheurend. Ineens zeg Charlie: "Moet je kijken, Viv." Als ik dan kijk waar Charlie het over heeft zie ik blauwe plekken in Louis' nek. "Iemand heeft geprobeerd hem te wurgen." Zeg ik geschrokken. Iedereen die kijkt knikt. Nu weet ik wat er gebeurd is gister. Nu weet ik waarom hij zo bang was voor aanraking. Maar waarom? Waarom heeft iemand hem gewurgd?

De hele tijd ben ik bij Louis blijven zitten. Ik durfde alleen niet zijn hand vast te pakken. Hij heeft duidelijk laten merken dat hij heen fysiek contact wilt, dus dat respecteer ik.

Ongeveer een half uur later begint Louis wakker te worden. "He Louis, hoe voel je je?" Vraagt Viv. Louis geeft geen antwoord, maar zijn gezicht vertrekt van de pijn als hij zijn hand in zijn nek legt. Viv vraagt meteen of het pijn doen. Als Louis knikt, vraagt Charlie wat er gebeurd is, terwijl Viv Louis loshaalt van alle draadjes. Louis lijkt nog heel moe, dus Viv zegt dat Charlie nog moet wachten met zijn vragen. "Ga maar slapen, love." Zeg ik tegen hem.

Als Louis weer slaapt zegt Viv tegen mij: "Ga jij maar even weg. Neem even wat tijd voor jezelf om te kalmeren. Ik blijf bij Louis en zodra er iets gebeurd kom ik je halen." Ik knik en bedank Viv. Ik loop rechtstreeks naar de groepsruimte toe. Nu wil ik niet alleen zijn. Maar als ik bij de anderen zit, voel ik me nog steeds heel alleen en moet ik alleen maar denken aan dingen van vroeger denken.

*Flashback*

Rover komt al snel terug gerend met Liam. "Oh Harry, wat heb je gedaan?" Vraagt Liam bezorgd. "Sorry." Mompel ik. Liam schudt zijn hoofd en antwoord: "Ik ben niet boos. Ik ga je optillen, niet schrikken." Liam tilt mij op en brengt mij snel naar de ziekenzaal. "Viv!" Schreeuwt hij. Ik word op mijn bed neergelegd. Viv komt meteen aangerend.

Binnen een paar seconde wordt mijn pols helemaal ingepakt in verband en word er een infuus geprikt. "Het is oké, Harry. Je bent niet meer in levensgevaar, maar ik blijf je wel een paar uur goed in de gaten houden." Zegt Viv. Ik krijg ook nog een hartslagmonitor en een zuurstofmonitor.

"Kun je mij vertellen waarom je dit gedaan hebt?" Vraagt Liam. Nerveus begin ik op mijn nagel te bijten en vertel: "Ik zag geen reden meer om te leven. Door Ellen vandaag moest ik extra denken aan dat mijn vader mij niet meer wilt zien. Ik voelde me alleen. Ik wilde gewoon niet meer. En toen... Toen kreeg ik toch spijt. Ik wil beter worden." Liam knikt begrijpend. "Neem even rust, we praten straks verder. Ik blijf bij je." Zegt hij. Ik knik en sluit mijn ogen.

*Einde Flashback*

Een tijd later komt Louis ineens de groepsruimte in. Hij komt naast mij zitten en pakt tot mijn verbazing mijn hand. Charlie komt na Louis de groepsruimte in. Ik heb niet precies door wat er gebeurd, maar ineens roept Louis: "Wat wil je nou horen! Wil je horen dat ik weer iemand tegenkwam van vroeger. Dat ik eindelijk weer dacht dat ik veilig was, maar dat mijn tegendeel weer bewezen werd. Wil je horen dat hij mij een kleedkamer in sleepte. Dat hij mij begon te wurgen en zei dat hij niet zou stoppen tot ik dood was. Wil je horen dat ik langzaam mijn zuurstof begon te verliezen. Dat ik eraan dacht dat ik geen afscheid van Harry kon nemen. Wil je horen dat ik alleen weg kon komen, omdat iemand per ongeluk het hokje open deed. Is dat wat je wilde horen! Zo nu weet je het." En dan stormt Louis de groepsruimte uit.

Als Charlie onze kamer uit komt, ga ik er snel in. Ik vind het zo erg om te horen wat Louis weer heeft moeten meemaken. Louis werpt zich meteen in mijn armen. Hij wilt niet praten, dus we gaan slapen. Hij ligt in mijn armen. "Ik hou zoveel van je." Zeg ik tegen hem. Louis pakt mijn hand vast en zo vallen we in slaap.