Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 9: Drang

Ondertussen zit ik al ruim twintig minuten bij Louis. Ik heb hem zelfs al op mijn schoot getild, maar hij reageert helemaal nergens meer op. Hij is niet bewusteloos, maar het enige wat hij doet is zichzelf heen en weer wiegen en kermen. Het begint mij nu te lang te duren. Natuurlijk heb ik juist nu mijn telefoon niet bij me, dus ik kan niet om hulp bellen. Voorzichtig til ik Louis op en zelfs daar reageert hij niet op.

Met aardig wat moeite heb ik Louis weer van het dak naar beneden getild. Eigenlijk mag ik helemaal niets tillen, omdat ik rugklachten heb. Dit is een uitzondering. Een andere optie was er niet echt. Ik was echt doodsbang dat ik met hem van de trap zou vallen. Ergens aan het einde van de gang zie ik Paul lopen. "PAUL!" Roep ik meteen. Gelukkig hoort hij mij en draait zich om. Voor een seconde staat hij stil en dan komt hij naar mij toe gerent. "Wat is er aan de hand?" Vraagt hij bezorgd. Dus ik leg snel uit: "Hij was weggegaan uit de les, maar ik had het gevoel dat er iets mis was. En toen ik achter hem aan ging, trof ik hem zo aan op het dak. Ik heb twintig minuten bij hem gezeten, maar hij reageert helemaal nergens op." Ondertussen krijg ik een beetje kramp in mijn armen, maar ik ga hem natuurlijk niet loslaten. "Loop maar met mij mee." Zegt Paul.

We komen aan in de kamer van Paul. Ik ga op een van de stoelen zitten en hou Louis nog op mijn schoot. "Paul, ik weet dat je nog geen intake met Louis hebt gehad, maar hij heeft dit echt nodig. Ik weet nog niet wat er precies gebeurt is, maar er was iets goed mis in zijn pleeggezin. Hij heeft striemen op zijn rug, die lijken op littekens van klappen met een riem. Hij kreeg spontaan een paniekaanval toen hij zijn pleegmoeder zag. Hij heeft hulp en tijd nodig om te durven vertellen wat er gebeurd is. Ook al denk ik dat ik het niet eens wil weten." Vertel ik. Paul knikt begrijpend. Gelukkig zegt hij: "Ik was inderdaad al van plan hem hier te laten blijven. En ik denk dat Liam zijn begeleider wordt." Ik knik instemmend.

Niet veel later begint Louis weer te kermen en springt hij ineens van mijn schoot af. Hij rolt zich op in de hoek van de kamer en bedekt zijn ogen. Dus ik ga naast hem zitten en zeg: "Louis. Alles is oké." Ik leg mijn hand op zijn schouder. Het verbaast mij niets als hij meteen begint te gillen. "Louis, je bent hier veilig." Zeg ik kalm.

Na een paar minuten kalmeert hij wat meer. Ik streel over zijn wang en zeg nog een keer: "Louis, je bent veilig hier." Hij kalmeert zichtbaar, dus ik ga verder: "Open je ogen, Lou. Ik wil die mooie ogen zien." Langzaam opent hij zijn ogen. Ik zucht opgelucht. "Sorry." Mompelt hij meteen. Maar ik schud mijn hoofd en streel door zijn haar. "Niemand is boos. Don't worry. Zullen we naar onze kamer gaan?" Stel ik voor. Louis knikt, dus ik help hem op te staan. "Kun jij doorgeven dat we niet meer terug gaan naar de lessen?" Vraag ik aan Paul. Hij knikt, dus ik bedank hem en loop met Louis naar onze kamer.

In onze kamer laat ik Louis op mijn bed zitten. Hij staart wezenloos voor zich uit. Ik trek zijn schoenen uit en daarna mijn eigen. "Laten we even slapen." Zeg ik tegen hem. Hij blijft voor zich uit staren, maar knikt wel langzaam. Dus ik ga achter hem liggen en trek hem voorzichtig tegen mij aan. Ik sla mijn armen om hem heen. Geruststellend streel ik over zijn rug. Dan merk ik dat ik zelf ook aardig moe ben en uiteindelijk vallen mijn ogen ook dicht.

Mijn stiefzus jaagt mij het hoekje van de kamer in. Daarna komt mijn stiefbroer aangelopen. "Mijn favoriete slachtoffer." Zegt hij met die duivelse glimlach op zijn gezicht. Mijn stiefzus begint ook te lachen. Hij pakt mijn haren vast en slaat mijn hoofd tegen de muur. Mijn stiefzus slaat me in mijn maag. "Laat me los." Probeer ik. Maar ik krijg meteen een klap in mijn gezicht. "Dit is ons huis nu en jij hoort daar niet bij. Dus waarom ga je niet gewoon weg." Zegt mijn stiefbroer. Hij slaat mijn hoofd nogmaals tegen de muur. Daarna krijg ik meteen drie stompen in mijn maag. "Stop, alsjeblieft." Smeek ik. "We stoppen pas als jij weg gaat." Zegt hij. Weer een klap in mijn gezicht. "Oké! Ik ga al. Ik ga." Antwoord ik. Hij laat mij los en zegt: "Je hebt een uur om je spullen te pakken."

Geschrokken word ik wakker. Louis ligt gelukkig nog te slapen. Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd. Door die droom is de drang om te automutileren terug. Maar dat kan ik nu niet doen. Als Louis daar achter komt... Al maanden heb ik niet geautomutileerd dat moet ik volhouden. Voor Louis. Als ik Louis zo zie liggen in mijn armen kalmeer ik weer. Louis heeft dat kalmerende effect op mij. Bij hem voel ik alleen nog maar liefde.

Als hij wakker wordt bied hij meteen zijn excuses aan, maar ik vertel hem dat dat niet nodig is. Als ik hem ervan overtuigd heb dat alles goed is, vertel ik hem dat hij niet meer op intake hoeft te komen. Dan stel ik voor om even naar Liam te gaan, omdat dat zijn begeleider is. Louis is heel zenuwachtig, dus ik klop op Liam's deur. Als hij open doet gaan we zitten aan zijn bureau. "Volgens mij heb jij vandaag een behoorlijke rotdag gehad." Zegt Liam. Louis knikt meteen. Dat is nog zacht uitgedrukt. Achter mijn rug haal ik een paar van Louis' tekeningen vandaan. "Nee..." Mompelt hij meteen. Eigenlijk heb ik er al spijt van, maar ik doe dit om hem te helpen. "Ik weet dat je mij nu haat, maar ik doe het alleen om te helpen." Zeg ik. Ik wil de kamer uitlopen, maar Louis pakt mijn hand vast. Ik geef hem een kus op zijn voorhoofd en zeg dat het beter is al ze met z'n tweeën praten. Dan loop ik de kamer uit.

Louis haat mij nu echt. Waarom heb ik dit gedaan. Ik heb onze relatie echt verpest. Hij gaat zo boos zijn. Zenuwachtig bijt ik op mijn nagels. Toen ik voor de eerste keer alleen met Charlie moest praten voelde ik me zo zenuwachtig.

*Flashback*

Het is nu drie dagen geleden dat Liam mij hierheen gebracht heeft. Drie dagen dat ik alleen maar plat in bed mag liggen. De groep heb ik nog helemaal niet ontmoet. Dat komt over anderhalve week, als ik weer uit bed mag. Alleen Viv, Liam en Zayn heb ik ontmoet. Liam komt binnenlopen met iemand anders erbij. "He Harry, dit is Charlie. Hij zal jouw begeleider worden. Vind je het goed om even een gesprek met hem te hebben?" Zegt Liam. Ik knik meteen. Eigenlijk had ik gehoopt dat Liam mijn begeleider zou worden, want die ken ik het beste. "Oké, succes." Zegt hij en dan loopt hij weg. Fuck... Hij blijft er niet bij. Zenuwachtig begin ik op mijn nagels te bijten. Wat moet ik in hemelsnaam vertellen?

*einde flashback*