Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 14: Vogelpoep

Als Louis weer een beetje bijgekomen is, lopen we met hem naar onze kamer. Hij ziet nog erg bleek en zijn ogen staan afwezig. Ze zijn een beetje glazig ofzo. Hij is nog niet helemaal bij. Rover is Liam gaan halen, zodat we Louis kunnen gaan helpen. Louis zit nerveus voor zich uit te staren. Ik maak me echt zorgen om hem.

Liam wil Louis meenemen naar een dokter als Louis ineens zegt: "Dat is niet nodig... Ik weet al waardoor ik flauwval..." We kijken hem allemaal verbaast aan. Louis wordt heel nerveus, dus ik pak geruststellend zijn hand vast. Als hij dan verteld dat hij flauwvalt door stress beginnen de puzzelstukjes samen te vallen. Het klinkt ineens heel logisch. En dan begin ik het heel zielig te vinden. Ik vind het echt verschrikkelijk voor Louis. Je zou maar zo erg in de stress raken door dingen dat je flauwvalt. Dan moet je wel echt doodsbang zijn voor de situatie. Nu ik het weet kan ik hem er meer doorheen helpen.

Iedereen blijft stil, dus ik zeg maar: "Dat verklaard wel alles." Iedereen knikt. Louis begint zich meteen te verontschuldigen en begint zelfs te huilen. Ik geef hem een knuffel en probeer hem te troosten.

Louis en ik blijven uiteindelijk samen achter in onze kamer. Liam gaat overleggen met iedereen hoe ze Louis kunnen helpen. Daar maak ik me helemaal geen zorgen om. Ik weet dat ze hem kunnen helpen. Zij kunnen iedereen helpen, dus ook Louis. Ze gaan een oplossing bedenken. Louis probeert nog even te slapen, want hij is moe. Ik niet. Bij mij spelen er weer herinneringen door mijn hoofd heen.

*Flashback*

Bij elke laag verband die eraf gaat raak ik steeds nerveuzer. Wat zal Charlie ervan zeggen? Zal hij boos worden? Zal ik weggestuurd worden? De gaasjes worden eraf gehaald. Charlie zegt niets en begint mijn hele borst en buik weer in te pakken. Dat hij niets zegt maakt mij nog nerveuzer. Als het verband er weer omheen zit kijkt hij mij recht in mijn ogen aan en vraagt: "Heb je geautomutileerd?" Langzaam knik ik. "Waarmee?" Vraagt hij dan. Met trillende handen haal ik mijn scheermesje uit mijn broekzak. "Mag ik die innemen?" Vraagt hij. Ik knik weer. Alsof ik nu 'nee' zou durven zeggen. Hij pakt het mesje uit mijn handen en stopt het in zijn broekzak. Eigenlijk durf ik hem niet eens meer aan te kijken. "He, ik ben niet boos. Ik vind het alleen vervelend voor jou. Hoe kwam het?" Zegt hij dan. Ik zucht opgelucht en kijk hem aan. Hij ziet er oprecht niet boos uit. "Ik weet het eigenlijk niet eens. Er ging ineens heel veel paniek door me heen en toen viel ik terug op automutileren. Ik durfde niet om hulp te vragen." Antwoord ik. Charlie knikt begrijpend. "Het lijkt me ook heel lastig om nu al onbekende mensen met zoiets groots te moeten vertrouwen." Zegt hij dan. Nu knik ik. Doodeng. Dan vraagt hij: "Heb je nog andere objecten bij je waarmee je kunt automutileren?" Eerlijk schud ik mijn hoofd. Dat was het laatste.

"Zullen we een code afspreken?" Zegt Charlie dan ineens. Verbaast kijk ik hem aan. Hij pakt mijn telefoon van het tafeltje. "Als jij drang voelt om te automutileren... App je 'vogelpoep' naar mij." Zegt hij. Hij geeft mij mijn telefoon terug en dan zie ik dat hij zijn nummer erin gezet heeft. Niet onder Charlie, maar onder 'die rare dude'. Daar kan ik wel even om lachen. "Vogelpoep?" Vraag ik lachend. Charlie knikt alleen. "En je mag natuurlijk ook andere dingen appen. Als je gewoon even wilt praten. Of zelfs als je je gewoon verveeld." Zegt hij dan. Dan gaat hij mijn kamer weer uit. Ja... Charlie begin ik wel te vertrouwen.

*Einde flashback*

Als ik zie hoe rustig Louis ligt te slapen, krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Mijn hand ligt nog steeds op zijn rug. Ik voel de littekens op zijn rug, maar probeer er niet te veel aan te denken. Tientallen, misschien wel honderden, keren is hij geslagen met een riem op zijn rug. Door de familie die ervoor gekozen heeft kinderen in nood te helpen. Zij hebben hiervoor gekozen. Trainingen voor moeten volgen en dan doen ze zoiets. Zouden ze echt pleegouder zijn geworden, om kinderen te kunnen mishandelen? Zijn ze zo ziek dat ze dat echt expres hebben gedaan?

Ooit zal Louis mij waarschijnlijk het hele verhaal vertellen, maar ik weet niet eens of ik dat allemaal wil weten. Volgens mij is Louis niet gewoon mishandelt daar, maar echt gemarteld. Ik ben heel bang voor zijn verhaal. Van alle jongeren die hier wonen heeft Louis denk ik het meeste meegemaakt. Ook al heeft hij nog helemaal niet zo veel verteld, ik merk het aan hem. Hij is zo getraumatiseerd.

Heel zachtjes komt Charlie hier naar binnen lopen. "Alles weer goed hier?" Vraagt hij zachtjes. Ik knik. Louis blijft gelukkig rustig slapen. "Met jou ook?" Vraagt hij. Ik gebaar: "Soort van." Charlie kijkt mij bezorgd aan. "Ik moet nu weer terug naar Liam en de rest, maar als ik daar klaar ben gaan we praten." Zegt hij. Ik knik alleen. Voordat Charlie de deur uit loopt draait hij zich nog om en vraagt: "Is dat oké, of heb je mij nu nodig?" "Het is oké." Antwoord ik. Dan knikt hij en loopt mijn kamer uit. Hij checkt het altijd nog wel even. Dat vind ik zo fijn aan Charlie.

Twee uurtjes later wordt Louis wakker. Hij had beloofd naar Lily te gaan, dus dat doet hij nu. Ik blijf rustig op mijn bed liggen. Charlie is nog steeds niet langs geweest. Zullen ze nog steeds aan het overleggen zijn? Wat nou als ze geen oplossing weten? Wat als zelfs zij het niet weten? Hoe moeten we dan verder? Wat nou als het een keer echt mis gaat als Louis flauwvalt? Wat nou als hij in het ziekenhuis beland? Het is echt zo moeilijk om iemand van wie ik zoveel hou steeds in zoveel pijn te zien. Fysieke, maar zeker ook emotionele pijn. Hopelijk komt er iemand snel met een goede oplossing.

Oeps, weer vergeten te updaten gister. Sorreeyyy.

Hebben jullie het nieuwe album van Louis al gehoord?

Omg het is geweldig.

Mijn favoriete liedje is sws Walls en die van jullie?

.