Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 23: Te laat

In de ziekenzaal ligt Louis al in één van de bedden. Viv is net bezig om zijn bloeddruk te meten. Daarna wordt hij ook aan een hartslagmonitor gelegd. En ik... Ik sta alleen doodsbang toe te kijken. Ineens komen Zayn, Liam en Charlie ook de ziekenzaal in. "Floris en Paul zijn er niet, moeten we ze oproepen?" Vraagt Liam. Maar Viv schudt haar hoofd en loopt met hun verder de kamer in. Als ze zien dat Louis daar ligt, zie ik ze allemaal schrikken. "Wat is er aan de hand?" Vraagt Zayn. Viv antwoord: "We krijgen hem niet wakker." Viv sluit ook een zuurstofmonitor aan. "Zijn zuurstofgehalte is te laag. Charlie, geef hem zuurstof. Zijn bloeddruk en hartslag zijn ook laag. Ik zou bijna denken dat hij in shock is." Zegt Viv. Ze is echt alles tegelijk aan het doen. Ze prikt nu een infuus bij Louis en zegt: "Li, hou deze vast en knijp er langzaam in. James, test zijn reactie."

Ineens roept ze: "Charlie! Harry!" Charlie draait zich naar mij om en pakt mij stevig vast. "Ga even zitten." Zegt hij, terwijl hij mij naar een stoel brengt. Voorzichtig duwt hij mij op de stoel. Hij gaat op zijn knieën voor mij zitten en zegt: "Diep ademen. Het komt allemaal goed." Nu pas merk ik dat ik bijna aan het hyperventileren ben. Zayn geeft mij een glas water aan, dus ik neem een paar slokken. "Het gaat wel weer." Zeg ik. Charlie kijkt mij ongelovig aan. "Echt waar." Zeg ik nog een keer. En dan sta ik op van de stoel en loop naar Louis' bed. Ik pak zijn hand vast en geef er een kus op. "Word alsjeblieft wakker!" Smeek ik.

Viv is nog steeds met van alles bezig. "Er zit nog geen verbetering in zijn hartslag en bloeddruk. Het is bijna alsof zijn lichaam dit alles niet meer kon verwerken. Alsof zijn lichaam het opgegeven heeft. Ik ga hem een lage dosis norepinefrine geven." Zegt ze. Daarna spuit ze iets in het infuus van Louis. Ik hou zijn hand zo stevig vast als ik kan. Zachtjes begin ik te huilen. Hij ziet er echt uit, alsof hij dood is. Ik voel ineens een hand op mijn rug en Charlie zegt: "Het komt wel goed, Hazza. Ik beloof het."

Een paar minuten later hoor ik Viv zeggen: "Zijn hartslag en bloeddruk stijgen." Ik veeg snel de tranen van mijn gezicht en kijk hoopvol naar Louis. "Louis, please word wakker." Smeek ik weer. Hij begint langzaam met zijn ogen te knipperen. "James, Zayn, Charlie, ik denk dat het beter is als jullie nu weggaan." Zegt Viv. Ze knikken en lopen meteen weg. "Louis, love, kun je je ogen openen?" Vraag ik voorzichtig. Hij kermt dan zachtjes en opent zijn ogen. Ik slaak een zucht van opluchting.

Als Louis zijn ogen open doet mompelt hij meteen: "Wat is er gebeurd?" Viv legt hem uit wat er gebeurd is, maar het lijkt amper bij hem binnen te komen. Louis lijkt zich niet te beseffen wat er gebeurd is. Hij bied wel zijn excuses aan mij aan. Niet dat dat hoeft, want hij heeft niets verkeerd gedaan. Ik ben gewoon blij dat het allemaal mee lijkt te vallen.

Natuurlijk heeft Louis iedereen weten te overtuigen dat hij niet op de ziekenzaal hoeft te blijven. Viv wilde hem eigenlijk nog even in de gaten houden, maar Louis wilde niet blijven. Ergens snap ik dat wel, toen ik weg mocht van de ziekenzaal was ik ook blij.

We zitten nu aan de tafel in de groepsruimte. Louis moest al bijkomen van dat kleine stukje lopen. Ergens vind ik het nog steeds heel eng dat hij niet meer op de ziekenzaal ligt. Wat nou als hij morgenochtend weer niet wakker wordt?

Als we 's avonds in bed liggen maak ik me er nog steeds heel veel zorgen om. Ik ben heel bang dat als ik morgenochtend wakker word, Louis niet meer wakker wordt. Louis, daarentegen, ligt al heerlijk te slapen. Ik blijf constant in de gaten houden of hij nog wel ademt. Het liefst zou ik bij hem gaan liggen, zodat ik hem nog beter in de gaten kan houden, maar ik weet dat hij dat nog niet aankan.

"Louis? Word wakker." Zeg ik, terwijl ik hem wakker probeer te schudden. Net zag ik hem nog ademen, maar nu... "Louis? Laat me niet in de steek." Huil ik. Liam en Charlie verschijnen in de kamer en halen mij weg bij Louis. "Het is te laat, Harry. Je kunt niets meer voor hem doen." Zegt Liam. Charlie bedekt Louis met een laken. Ik zak door mijn benen en begin te huilen. "Ik kan niet zonder je, Louis." Zeg ik snikkend. Charlie en Liam pakken mij bij mijn armen beet en sleuren mij de kamer uit. "Je kunt niets meer doen." Zeggen ze. Het is te laat...

"Harry." Hoor ik zachtjes. Ik schrik wakker met mijn hart kloppend in mijn keel. "Harry." Hoor ik Louis nu zeggen. Ik veeg snel de tranen uit mijn ogen en draai me dan om naar Louis. "Mag ik bij jou liggen?" Vraagt hij verlegen. "Natuurlijk. Altijd." Antwoord ik meteen. Ik ben zo blij dat hij bij mij komt liggen. Hij kruipt helemaal tegen mij aan en ik sla mijn armen stevig om hem heen. "Nachtmerrie?" Vraag ik. Als Louis knikt wil ik eigenlijk "ik ook" zeggen, maar ik doe het niet.

Als Louis slaapt probeer ik mezelf te kalmeren. Louis leeft nog. Louis is wakker geweest. Louis ligt veilig in mijn armen. Er is niets met Louis aan de hand. Louis ligt veilig bij mij. Ook al ligt Louis bij mij, die droom kan ik nog niet helemaal vergeten. Vanmiddag had ik datzelfde gevoel. De angst om Louis kwijt te raken is zo groot. Ik zou niet meer zonder hem kunnen. Het voelt letterlijk alsof mijn hart niet compleet is zonder Louis. Ik weet dat Charlie had gezegd dat ik ook voor mezelf moet gaan leven, maar heel eerlijk denk ik niet dat ik dat kan. Zonder Louis hoeft het leven voor mij niet meer.