Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 30: Shirtloos

Het is een paar dagen geleden dat ik Louis' rug gewassen heb. We liggen nu samen in bed. Zachtjes streel ik over zijn ontblote heup en vraag: "Mag ik je rug zien?" Louis knikt en trekt zijn shirt uit. Zijn rug ziet er al stukken beter uit. Voorzichtig ga ik met mijn hand over zijn rug. "Het ziet er al een stuk beter uit." Zeg ik. Ik kus zijn rug en laat hem daarna omdraaien. Nadat ik hem gezoend heb, zeg ik: "Dit begint er ook beter uit te zien." Mijn hand laat ik over zijn ribben gaan. Zijn ribben steken niet zo ver meer uit. Hij was echt graatmager in het begin, maar dat wordt nu echt beter. Hij ziet er echt goed uit. Hij mag nog een paar kilo aankomen, maar hij heeft echt een mooi lichaam. Best wel gespierd ook. Als ik hem zo zie word ik opnieuw verliefd op hem.

Als Louis zijn shirt weer aan wil doen, houd ik hem tegen. "Laat mij even genieten van mijn beeldschone vriendje." Zeg ik. Louis legt zijn shirt neer en laat mij nog even naar hem kijken. Zachtjes streel ik over zijn buik en borst. Daarna geef ik hem weer een kus op zijn lippen. Maar Louis voelt zich er blijkbaar niet prettig bij. Hij verbergt meteen zijn buik en borst. "Oh Louis... Het spijt me zo. Ik wilde niet dat jij je ongemakkelijk zou voelen." Zeg ik. Een steek van schuld en verdriet gaat door mij heen. Dit was natuurlijk helemaal niet mijn bedoeling.

Snel leg ik de deken over hem heen en streel zachtjes over zijn wang. Ik maak hem nog een keer duidelijk dat dit niet mijn bedoeling was en dat ik nooit iets zou doen wat hij niet zou willen. Daarom geef ik hem zijn shirt aan, maar Louis zegt dat hij zijn shirt onder één voorwaarde uit doet en dan doet hij mijn shirt uit. Daardoor word ik zelf heel onzeker. Ik ben heel bang dat hij mijn littekens ziet en wat hij daarvan zou denken. "Fijn... Daar gaat het laatste beetje zelfvertrouwen wat ik heb." Zegt Louis terwijl hij naar mijn bovenlichaam kijkt. Ik kus hem meteen en zeg heel stellig: "Ik hou van jou zoals je bent. Je bent perfect."

Als we allebei gaan liggen, legt Louis zijn hoofd op mijn borst neer. Hij vraagt of ik nerveus ben, omdat hij mijn hart heel snel hoort kloppen. Een beetje angstig geef ik toe dat het voor mij ook een hele stap was om mijn shirt uit te doen. Ik zie aan Louis dat hij dat niet verwacht had. Hij zegt meteen dat ik mijn shirt weer aan moet doen. Maar als Louis zijn shirt uit houdt doe ik dat ook. Als Louis weer gaat liggen streelt hij precies over mijn littekens heen. Angstig hou ik mijn adem in. Louis komt overeind en kust mij. "Perfectly imperfect." Zegt hij. Daardoor ontspan ik me weer.

Het duurt best wel lang voordat Louis in slaap gevallen is. Hij slaapt heel slecht. Zelf slaap ik ook slecht dus dat merk ik. Zelf kan ik nog niet slapen. Voor Louis kan ik heel sterk zijn, maar ik voel me alles behalve sterk. De dingen van vroeger nemen nog zoveel de overhand. Meteen begin ik weer te piekeren over vroeger.

*Flashback*

'S ochtends vroeg komt Liam de ziekenzaal in. Ik ben al helemaal aangekleed en klaar om naar de les te gaan. "Zal ik je helpen met je schoenen?" Vraagt Liam. Ik knik. Over twee weken mag ik weer bukken, dan heb ik tenminste geen hulp meer nodig bij het aandoen van mijn schoenen. Met de seconde begin ik zenuwachtiger te worden.

Liam legt een hand op mijn rug en vraagt: "Ben je er klaar voor?" Ik schud meteen mijn hoofd. Liam grinnikt en antwoord: "Het komt goed. Geen zorgen." Samen lopen we dan het naar het lokaal toe. Rover en Niall zijn tot nu toe allebei heel aardig voor mij geweest en volgens Charlie is de rest ook zo. Het zou dus goed moeten komen. Als Liam ook het lokaal in loopt kijk ik hem verbaast aan. "Je hebt les van mij." Zegt hij. Ik zucht van opluchting. Dat Liam de les geeft is voor mij al een hele geruststelling.

Als de anderen het lokaal binnen komen zegt Niall meteen: "Kom naast mij zitten." Ik glimlach dankbaar en ga dan naast hem zitten. Rover komt aan de andere kant naast mij zitten. "Alles weer oké?" Vraagt Rover zachtjes. Beschaamd knik ik. Toch is het wel aardig dat hij het vraagt. Misschien heeft Liam gelijk en gaat dit allemaal wel mee vallen.

*Einde flashback*

Al die herinneringen die steeds weer door mijn hoofd spoken kan ik heel slecht slapen. Louis slaapt ook weer onrustig. Ik merk het aan zijn bewegingen en ademhaling. Zou dat komen, doordat ik hem zonder shirt laat slapen? Ik hoop niet dat dat de reden is dat hij slecht slaapt. Zoiets is echt niet mijn intentie.

"Ssh, Louis. Het is oké. Je bent veilig bij mij. Ik hou van je." Fluister ik, terwijl ik over zijn arm streel. Hij lijkt er iets rustiger van te worden. Misschien wordt het tijd dat het ik ook maar eens ga proberen te slapen.

Een half uur later lig ik nog steeds wakker. Louis is ook nog steeds onrustig. Elke keer als ik tegen hem praat wordt hij iets rustiger voor een paar minuten en daarna wordt hij weer onrustig. Daarom besluit ik hem wakker te maken. "Louis. Wakker worden, babe." Zeg ik zachtjes. Louis schrikt meteen wakker. "Nachtmerrie?" Vraag ik. Louis wrijft in zijn ogen en knikt. Hij rilt van de kou, dus ik pak onze shirts. We trekken allebei ons shirt weer aan. Daarna kruipt Louis meteen weer tegen mij aan. "Ik hou van je." Zeg ik. Louis antwoord meteen: "Ik ook van jou." Ik sla mijn armen om Louis heen en sluit mijn ogen. Nu moet ik echt gaan slapen. Ik probeer alleen aan Louis te denken, om zo al mijn gepieker te stoppen en eindelijk in slaap te vallen.