Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 22: In shock

*Flashback*

Charlie pakt mijn hand vast en zegt: "Je snapt toch dat ik je dit niet kan laten doen." Ergens snap ik het wel. Het zou eigenlijk nog raarder zijn als hij gewoon "oké" zou zeggen. Mijn handen branden om te automutileren. Iets... Ik moet iets doen. "Zullen we even een stukje lopen." Stelt Charlie voor. Ik knik meteen. Hij helpt mij om mijn schoenen aan te doen, want ik mag niet bukken.

Terwijl we lopen boor ik nagels in mijn handpalm. Toch een soort automutileren. De pijn leidt mij wel af van mijn suïcidale gedachten. "Hoe komt het?" Vraagt Charlie. Ik weet waar hij op doelt. "Mijn vader, de pijn, het niets kunnen doen, uitzichtloos..." Antwoord ik. Charlie knikt begrijpend. Zachtjes mompel ik dan: "Er is niemand die mij zou missen." "Ik! Ik zou jou missen." Reageert Charlie meteen. Verbaast kijk ik hem aan. "En Liam en Zayn en Viv en Floris en Niall. Wij zouden jou missen." Zegt hij. Langzaam schud ik mijn hoofd. Natuurlijk zouden zij mij niet missen, ze kennen mij amper. Charlie legt een hand op mijn schouder en zegt: "Heeft Liam jou niet verteld dat we jullie als onze eigen kinderen zien. En het ergste wat mij zou kunnen overkomen is het verliezen van één van mijn kinderen. Daar zou ik kapot aan gaan." "Echt waar? Meen je dat?" Vraag ik wantrouwig. Charlie knikt hevig. En ik geloof hem. Zouden zij mij dan echt allemaal missen. Is dit dan mijn plaatsvervangende familie?

We komen uit op een hele mooie plek in het bos. Ik heb sowieso altijd van het bos gehouden. "Mag ik alleen zijn?" Vraag ik aan Charlie. Er is zoveel wat door mijn hoofd speelt. Zoveel dingen die ik een plekje moet geven. "Als je mij kunt beloven dat je heelhuids terug komt naar de groep." Antwoord Charlie. Dat beloof ik meteen. Charlie knikt en laat mij dan alleen. Het voelt zo gek dat er ineens weer mensen zijn die om mij geven.

*Einde Flashback*

"Heb je die gedachtes nog steeds?" Vraagt Charlie. Ik schud mijn hoofd. "Sinds ik Louis ken niet meer. Louis is mijn reden om te leven." Antwoord ik. Charlie kijkt een beetje bedenkelijk en zegt dan: "Ik zou willen dat je ook voor jezelf gaat leven." "Ik heb hier wel eigen vrienden gemaakt en ik heb wel toekomstplannen. Maar heel eerlijk... Als Louis niet meer zou leven, weet ik niet of ik verder zou willen leven." Vertel ik. Charlie knikt alleen. Ik merk dat hij het er niet helemaal mee eens is. Laten we gewoon hopen dat dat nooit gebeurd.

Na mijn gesprek met Charlie is het al weer tijd om te lunchen. "Louis, babe, het is tijd om te lunchen. Wakker worden, love." Zeg ik zachtjes. Als Louis zijn ogen opent zeg ik nog een keer: "Het is tijd om te lunchen." Hij steekt zijn hand uit, dus die pak ik aan. Hand in hand lopen we naar de groepsruimte. We gaan allemaal zitten. Ellen naast Louis. Meteen merk ik dat hij naar mij toe schuift. Ik hou zijn hand vast om hem gerust te stellen.

Na een paar minuten zegt Louis ineens: "Je had best mogen zeggen dat ik je hand moest loslaten, hoor." Ik glimlach en antwoord: "Misschien wil ik wel niet dat je mijn hand los laat." En ik pak Louis' hand alleen maar steviger vast.

Niall komt naast mij zitten in het lokaal en verteld dat hij met Louis gepraat heeft. Ze hebben volgens Niall een goed gesprek gehad. Niall vertelde ook dat Louis wel weer flauwgevallen was en daar maak ik me dan weer wel zorgen om. Het is echt verschrikkelijk om hem steeds flauw te zien vallen. En de dagen dat hij niet zijn bed uit kwam, waren nog het ergst. Als ik die dude ooit tegenkom heeft hij niet lang meer te leven. Het brak echt mijn hart om Louis zo te zien.

Na de les ren ik als eerste het lokaal uit, om naar Louis te gaan. Ik zie dat Louis nog ligt te slapen, als ik de kamer binnen kom. Voorzichtig ga ik op de rand van zijn bed zitten en streel door zijn haar. "Louis, wakker worden, love." Zeg ik zachtjes. Maar hij wordt niet wakker. Dus dit keer zeg ik iets harder: "Louis, we gaan bijna eten. Wakker worden." Zachtjes probeer ik hem wakker te schudden. Maar ook daar reageert hij niet op. Hij slaapt wel erg diep. Dit keer schud ik hem iets ruwer en zeg: "Louis! Wakker worden! We gaan zo eten! Wakker worden." Maar hij blijft echt doodstil liggen. Iets klopt er niet. Ik schud nu echt heel hard, maar er is totaal geen reactie.

In paniek ren ik de gang op. Al snel zie ik Niall op de gang lopen. "Niall!" Roep ik angstig. Blijkbaar heeft Niall door dat er iets is, want hij rent meteen naar mij toe. "Ik krijg Louis niet wakker. Wat ik ook doe." Zeg ik, terwijl we de kamer weer inlopen. Niall antwoord kalm: "Hij zal vast gewoon diep slapen." Hij probeert Louis nu ook wakker te maken.

Als het hem ook niet lukt zegt hij: "Ga hulp halen!" Ondertussen volledig in paniek ren ik weer de gang in. Ik ren meteen naar de ziekenzaal, want daar zal Viv wel zijn. Als ze daar niet is word ik echt gek. Gelukkig zie ik meteen Viv en James staan. "Help!" Roep ik. "We krijgen Louis niet meer wakker en hij is vanmiddag weer flauwgevallen." Viv en James rennen meteen met mij mee terug.

Natuurlijk proberen James en Viv hem ook wakker te maken en als hun het ook niet lukt, zegt Viv: "Breng hem naar de ziekenzaal. Harry, in de groepsruimte, achter de tv zit een rode knop. Druk die in en kom dan naar de ziekenzaal." James tilt Louis op, die helemaal slap in zijn armen hangt. Ik ren meteen naar de groepsruimte. Achter de tv zie ik inderdaad een knop zitten. Deze druk ik meteen in en dan ren ik zo snel ik kan naar de ziekenzaal.

Vanavond of morgen komt ook het eerste hoofdstuk van Too Young erop :)